Καλό είναι όποιος εμφανίζεται ως επίδοξος σωτήρας της κοινωνίας και μάλιστα με την επιβαρυντική περίπτωση εκείνων που προβάλλουν εαυτούς ως προστάτες των πτωχών και πολέμιους της πλουτοκρατίας, να έχει και ανάλογη συμπεριφορά, ώστε να μην προκαλεί την κοινή γνώμη.
Κατά τούτο, αντί ιδεολογημάτων και εξυπνακισμών, θα περίμενε κανείς από τον επικεφαλής της ομάδας των ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη, μετά την αποκάλυψη ότι πλούτισε την τεράστια περιουσία του, των δεκάδων ακινήτων, με έξι ακόμη διαμερίσματα, τους τελευταίους μήνες, να έχει να πει κάτι πειστικότερο από αυτά που ανέφερε με τις προχθεσινές δηλώσεις του:
«Θεωρώ ότι δεν είναι αμαρτία ένας άνθρωπος, που είναι εύπορος και λόγω της οικογενείας του, της γυναίκας του και της δικής του δράσης, να είναι αριστερός. Δεν το θεωρώ κακό αυτό».
Αλλά, αφού ο κ. Παπαδημούλης καταφεύγει στη θρησκεία, αναζητώντας απαλλακτικό βούλευμα, χρήσιμο είναι να του θυμίσει κανείς τη ρήση του Ιησού, όπως καταγράφεται στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν, ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν». Οπερ, σε απλή μετάφραση, μας λέει, ότι είναι πιο εύκολο να περάσει χονδρή τριχιά, από τρίχα καμήλας, από το «κεφάλι» βελόνας ραψίματος, παρά ένας πλούσιος να μπορέσει να εισέλθει στη «βασιλεία του Θεού».
Και ο Μαρξ και ο Ενγκελς, αλλά ακόμη και ο Λένιν υπήρξαν γόνοι πλουσίων οικογενειών. Κανείς, όμως, από τους σφοδρούς επικριτές τους δεν τους προσήψε ποτέ την κατηγορία ότι, παραλλήλως με τις προσπάθειές τους για την επικράτηση του κομμουνιστικού συστήματος, φρόντιζαν να επαυξάνουν και τις περιουσίες τους σε …ντουβάρια.
Ασφαλώς και είναι νόμιμα τα χρήματα του κ. Παπαδημούλη. Κάθε ευρωβουλευτής, κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του, εισπράττει, από τα ταμεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, συνολική αποζημίωση περίπου πεντέμισι εκατομμυρίων ευρώ. Επομένως, όποιος κάνει «σφιχτή διαχείριση» αυτού του ποσού, είναι εύκολο να «βάζει στην άκρη» τόσα χρήματα, ώστε να μπορεί να αποκτήσει και ένα και δύο ακίνητα.
Οταν όμως ανεβαίνουμε στο επίπεδο των τριάντα πέντε ακινήτων, αυτό δεν δείχνει απλώς τον «νοικοκύρη», αλλά τον άρρωστο με την ατομική ιδιοκτησία. Πέραν του Χριστού, είναι πολλοί οι θεωρητικοί του σοσιαλισμού, που θεωρούν ασύμβατη τη μανία της ιδιοκτησίας με την αριστερή ιδεολογία.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
