Πότε, επιτέλους, θα ανοίξουν τα μάτια τους;

πότε-επιτέλους-θα-ανοίξουν-τα-μάτια-το-226996

Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Κάθε φορά που επιχειρούνται εξορθολογισμός και εκσυγχρονισμός στον χώρο της παιδείας, τα κόμματα της Αριστεράς καταφεύγουν στη γνώριμη τακτική τους. Με τη δύναμη των εργατοπατέρων στον χώρο των εκπαιδευτικών, αλλά και των φοιτητοπατέρων στον χώρο της σπουδάζουσας νεολαίας, επιδίδονται σε διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις και πορείες διαμαρτυρίας. Το ίδιο κάνουν και τώρα, επιδιώκοντας να ματαιώσουν ή έστω να φαλκιδεύσουν δύο σημαντικές αλλαγές στο καθεστώς της εκπαίδευσης. Τη σύνδεση της αξιολόγησης των Πανεπιστημίων με την κρατική χρηματοδότηση και τη δυνατότητα αποφοίτων ιδιωτικών κολεγίων, που αναγνωρίζονται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, να προσλαμβάνονται στο δημόσιο, με αναγνώριση των τίτλων τους.

Ως προς την αξιολόγηση, η στάση τους διακρίνεται από συνέπεια. Αντιδρούν και μόνο στο άκουσμα της λέξης αξιολόγηση, σαν να πρόκειται για κάτι που τους προκαλεί έντονη αλλεργία. Δεν θέλουν καμία αξιολόγηση. Τίποτε που να θίγει τα κακώς κείμενα και δεν ισχύει μόνο για τον χώρο της εκπαίδευσης, αλλά για όλο τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Από το κεντρικό κράτος, ώς την αυτοδιοίκηση κα τις κρατικές επιχειρήσεις, τις ΔΕΚΟ που έχουν απομείνει, ενώ για τις τελευταίες αναγκάζονται να καταπιούν τις αυτονόητες αξιολογήσεις του δυναμικού τους, όταν ιδιωτικοποιούνται. Δεν μιλάμε μόνο για ιδιωτικοποιήσεις, που έγιναν από γαλάζιες ή πράσινες κυβερνήσεις, όπως π.χ. εκείνη του ΟΤΕ, που έπαυσε πια να χρηματοδοτείται από τους φορολογουμένους, αλλά και για αλυσίδα από 27 ιδιωτικοποιήσεις που έκανε ο …ορκισμένος εχθρός τους, ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των όποιων η ολοκλήρωση εκείνης του ΟΛΠ, η παραχώρηση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης η πώληση της ΔΕΣΦΑ (φυσικό αέριο), της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και πολλών άλλων.

Εξίσου υποκριτική είναι η στάση τους και στο θέμα της αναγνώρισης των πτυχίων ιδιωτικών κολεγίων, που λειτουργούν ως παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων, κυρίως αμερικανικών και βρετανικών. Αν είχαν αποδεχθεί να περιληφθεί στην αναθεώρηση του Συντάγματος και το άρθρο 16, ώστε να έχουμε και εδώ μη κρατικά Πανεπιστήμια, με παράλληλη ψήφιση νόμου, που θα έθετε αυστηρά κριτήρια στη λειτουργία τους, θα είχε επιτευχθεί διπλός στόχος. Από τη μια να περιοριστεί σημαντικά η φοιτητική μετανάστευση και από την άλλη να καταστεί η Ελλάδα διεθνές κέντρο σπουδών. Με μεγάλη οικονομική, αλλά και διπλωματική απόδοση.

Να δούμε πότε, επιτέλους, θα …ξεστραβωθούν.

Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ

[email protected]

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου