Τελευταία πράξη του Ντόναλντ Τραμπ στο Λονδίνο ήταν γεύμα «κερασμένο από μένα», όπως είπε, στους ηγέτες των χωρών, που είναι «καλά παιδιά», πληρώνοντας το 2% του ΑΕΠ τους για εξοπλισμούς, ώστε το ΝΑΤΟ να είναι ισχυρό. Από το τραπέζι απουσίαζαν οι πλουσιότεροι και ισχυρότεροι της συμμαχίας. Γερμανία, Γαλλία, Καναδάς, Τουρκία κ.ά., διότι δίνουν λιγότερα. Ημασταν, όμως, εμείς εκεί. Ανάμεσα σε άλλα πρόθυμα φτωχαδάκια, όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Αφού, όμως, είμαστε «ταμειακώς εντάξει» έναντι της συμμαχίας, δικαιούμεθα να ερωτήσουμε: Η συμμαχία τι προσφέρει σε εμάς; Παλιά έλεγαν ότι μας προστατεύει από τον «εκ Βορρά κίνδυνο», πιθανής κομμουνιστικής επίθεσης. Τώρα;
Τώρα μόνο μία απειλή υπάρχει κατά της χώρας μας και προέρχεται από χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, την Τουρκία. Το ΝΑΤΟ, όμως, στις περιπτώσεις «διενέξεων» μεταξύ μελών του ακολουθεί την τακτική του Πόντιου Πιλάτου. Δεν επεμβαίνει. Οπερ επιβεβαιώθηκε και στη Σύνοδο του Λονδίνου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε τα θέματα, που προκύπτουν από τη συνεχή προκλητικότητα της Τουρκίας. Τα άκουσαν, αλλά δεν είπαν τίποτε. Ούτε μια …φιλική σύσταση.
Αυτό που παρακολουθούμε με πάει μισό αιώνα πίσω. Παραμονές Πάσχα 1968. Υπηρετούσα στο 568 Τάγμα Πεζικού και περιμέναμε επιθεώρηση από στρατηγούς του ΝΑΤΟ. Επί ημέρες μάς υπέβαλαν σε συστηματική «εθνική ηθική διαπαιδαγώγηση», ώστε να ήμασταν σε θέση να απαντήσουμε σε πιθανές ερωτήσεις των νατοϊκών επιθεωρητών, περί την ιστορία, τη δομή και τη δράση της ατλαντικής συμμαχίας. Μάζεψαν όλο το τάγμα και ο λοχαγός Α2 άρχισε τις ερωτήσεις, ξεκινώντας από τους ελάχιστους «σεσημασμένους», που δεν είχαμε υπογράψει «δήλωση μετανοίας».
Ο πρώτος, μαθηματικός, ο Παπαδόπουλος, την έβγαλε καθαρή, διότι η ερώτηση ήταν «τι είναι το ΝΑΤΟ;» και έπρεπε να απαντήσει «αμυντικός οργανισμός δεκαπέντε ελευθέρων κρατών». Εισέπραξε επίπληξη, διότι είχε παραλείψει το «ελευθέρων». Αμέσως μετά έπρεπε εγώ να απαντήσω «για ποιο σκοπό ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ;». Απάντησα βάσει της λογικής «για την άμυνα των χωρών που το αποτελούν», ενώ έπρεπε να προσδιορίσω, κατά τα μαθήματα που μας είχαν κάνει, ως συγκεκριμένο εχθρό τον κομμουνιστικό κίνδυνο. Ετσι άρχισαν τα βασανιστήρια.
Τώρα, μισό αιώνα μετά, με τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» ανύπαρκτο στην Ευρώπη, ποιος είναι ο σκοπός του ΝΑΤΟ; Μήπως έχει δίκιο ο πρόεδρος Μακρόν, όταν διαπιστώνει ότι είναι «εγκεφαλικώς νεκρό»;
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
