Κανένας δεν πρέπει να κλείνει τα αφτιά στα παράπονα της κοινωνίας, όταν αυτά είναι πραγματικά. Οταν, δηλαδή, αντιστοιχούν σε πραγματικά προβλήματα. Ενα από τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η κοινωνία, είναι το αυξημένο κόστος ενέργειας. Ως έναν βαθμό οφείλεται στην έκτακτη συνθήκη, που έχουν διαμορφώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι επιπτώσεις του στις τιμές των καυσίμων και της ενέργειας. Οφείλεται, όμως, και στον στρεβλό τρόπο, που χρόνια τώρα οργανώνεται η αγορά ενέργειας.
Είναι ορατός ο κίνδυνος οι αυξήσεις των τιμών στην ενέργεια να γίνουν μόνιμες, αν δεν επιτευχθεί ο στόχος για την «ενεργειακή απεξάρτηση» της Ε.Ε. από τη Ρωσία. Είναι δηλαδή ορατός ο κίνδυνος να γίνει μόνιμο το σημερινό δυσβάστακτο κόστος για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις.
Οι πολίτες να καλούνται να καταβάλλουν ένα σημαντικό μέρος των αποδοχών τους για να πληρώνουν τους λογαριασμούς της ενέργειας. Οι επιχειρήσεις είναι αδύνατο να μη μεταφέρουν τις αυξήσεις του ενεργειακού κόστους στα προϊόντα τους, γεγονός που ενισχύει τις ανοδικές τάσεις του πληθωρισμού και μειώνει το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών.
Σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, στην κορύφωση της κρίσης και των επιπτώσεων των μνημονίων. Η ανεργία έχει υποχωρήσει, ενώ οι μισθοί καταγράφουν έστω και μικρές αυξήσεις. Ομως, θα είναι λάθος να πιστέψουμε ότι τα νοικοκυριά μπορούν να αντέξουν το κύμα των ανατιμήσεων. Αυτό σημαίνει ότι από ένα σημείο και μετά οι συνεχιζόμενες αυξήσεις θα μετατραπούν σε εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα.
Οι πολίτες θα αναγκαστούν να κάνουν επιλογές ανάμεσα σε εξίσου σημαντικές ζωτικές δαπάνες. Πολλοί δεν θα μπορούν να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους, εξέλιξη που ενδεχομένως να πυροδοτήσει ένα συνολικότερο κύμα δυσαρέσκειας στην ελληνική κοινωνία, που δεν έχει επουλώσει ακόμη τις «πληγές» από την προηγούμενη δεκαετία.
Χρειάζεται μια πραγματική συζήτηση για το ποια μέτρα μπορούν να ληφθούν, έτσι ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι πολίτες δεν θα αντιμετωπίζουν τους λογαριασμούς του ρεύματος και του φυσικού αερίου με τρόμο. Η σχετική ευθύνη ανήκει σε όλο το πολιτικό σύστημα, ξεκινώντας προφανώς από εκείνους, που ασκούν την πολιτική εξουσία και έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους.
