Ο ανελέητος συνδικαλιστικός πόλεμος, που εξελίσσεται αυτές τις ημέρες μεταξύ των παρατάξεων, οι οποίες συγκροτούν την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, δεν απαξιώνει πλήρως τον χώρο του συνδικαλισμού, αλλά βάζει οριστικά και αμετάκλητα ταφόπλακα στις ελπίδες των εργαζομένων ότι οι εκπρόσωποί τους στους χώρους δουλειάς θα παραμερίσουν τις πολιτικές και κομματικές αντιπαλότητες, θα βάλουν στο περιθώριο τις ιδεολογικές τους διαφορές και θα παλέψουν για το συμφέρον της εργατικής τάξης.
Οταν μια κορυφαία διαδικασία του συνδικαλιστικού κινήματος, όπως είναι το συνέδριο της ΓΣΕΕ, μετατρέπεται σε πεδίο μάχης και καταγγέλλονται εκατέρωθεν συμπλοκές μεταξύ μπράβων και τραμπούκων, τότε ναι μπορούμε να μιλήσουμε ξεκάθαρα για την ολοκληρωτική κατάρρευση του συνδικαλισμού και την πλήρη επιβεβαίωση των εκτιμήσεων των εργαζομένων ότι πολλοί από όσους εξέλεξαν ώστε να τους εκπροσωπήσουν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους, έχουν χάσει πλέον τον προσανατολισμό τους.
Οι σύνεδροι, που ενεπλάκησαν στα θλιβερά γεγονότα της Ρόδου και στα αντίστοιχα επεισόδια της Καλαμάτας, δρώντας με αντιδημοκρατικό τρόπο, προέκυψαν από δημοκρατικές διαδικασίες, στις οποίες διεκδίκησαν την ψήφο των συναδέλφων τους, προκειμένου να παλέψουν για την επίλυση των εκρηκτικών προβλημάτων της εργατικής τάξης. Αντί για αυτό όμως πρωταγωνιστούν εδώ και εβδομάδες σε σκηνές, που απογοητεύουν και προκαλούν θλίψη στην κοινή γνώμη.
Οι δε χαρακτηρισμοί περί «εγκληματικής οργάνωσης» και «συνδικαλιστικής μαφίας» που χρησιμοποίησαν αντίστοιχα η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ για να καταδικάσουν τα τεκταινόμενα των τελευταίων ημερών και να καταγγείλουν τους υπαίτιους για τις εικόνες ντροπής, πυροδότησαν ακόμη περισσότερο το κλίμα και χάραξαν αδιαπέραστες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των δύο κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων της χώρας. Αυτές οι διαχωριστικές γραμμές ενισχύουν και τροφοδοτούν το υφιστάμενο κλίμα σφοδρής σύγκρουσης μεταξύ των δύο πλευρών και προεξοφλούν σε μεγάλο βαθμό την τύχη μελλοντικών απεργιακών κινητοποιήσεων.
Στο εξής οι εργαζόμενοι, οι οποίοι θα κληθούν να λάβουν μέρος σε μια απεργιακή συγκέντρωση, θα πρέπει να διαλέξουν αν θα στηρίξουν με την παρουσία τους εκείνους που καταγγέλλονται ότι λειτουργούν με «μεθόδους συνδικαλιστικής μαφίας» ή όσους καταγγέλλονται από την άλλη πλευρά ότι λειτουργούν σαν «εγκληματική οργάνωση». Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή για τον απλό εργαζόμενο, που αγωνιά για την καθημερινή του επιβίωση, που παρακολουθεί να γκρεμίζονται τα δικαιώματά του, να περικόπτονται οι αποδοχές του και να μετατρέπεται σε λάστιχο το ωράριο απασχόλησής του.
Ο ίδιος εργαζόμενος παρακολουθεί με αποτροπιασμό τις πρόσφατες θλιβερές εξελίξεις και νιώθει δικαιωμένος, ώς έναν βαθμό, για την επιλογή του το προηγούμενο διάστημα να κρατήσει αποστάσεις από μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις και να κλείσει τα αφτιά του στα καλέσματα των παρατάξεων, που σήμερα πρωταγωνιστούν σε αυτόν τον συνδικαλιστικό πόλεμο, να στηρίξει την προσπάθεια επαναφοράς των εργασιακών σχέσεων στην προ μνημονίων εποχή.
