Τα θλιβερά γεγονότα στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ, που οι σύνεδροι της πλειοψηφίας της Συνομοσπονδίας από τη μια και του ΠΑΜΕ από την άλλη μετέτρεψαν σε πεδίο μάχης την αίθουσα που επρόκειτο να διεξαχθεί η κορυφαία συνδικαλιστική διαδικασία, απαντούν εν πολλοίς στο ερώτημα για τα αίτια της απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος και για τους λόγους που τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα των εργαζομένων κρατά «αποστάσεις ασφαλείας» από καθετί που σχετίζεται με τον συνδικαλισμό.
Η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ, με τις ανακοινώσεις μου εξέδωσαν μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στην Καλαμάτα, σφράγισαν στην ουσία την αίσθηση αποστροφής, την οποία προκάλεσαν τα… ανδραγαθήματα των συνέδρων τους. Τη σωματική βία διαδέχτηκε η λεκτική, με εκφράσεις που έχουν χρησιμοποιηθεί ξανά, κατά της Χρυσής Αυγής, καθώς και με χαρακτηρισμούς που παραπέμπουν στη δράση του υπόκοσμου. Οι εργαζόμενοι, που έχουν απέναντί τους τον εργασιακό μεσαίωνα των μνημονιακών νόμων, παρακολουθούν αποσβολωμένοι τους τοπικούς κορυφαίους συνδικαλιστικούς φορείς να αλληλοκατηγορούνται για τη χρήση μεθόδων, που θυμίζουν εγκληματική οργάνωση και συνδικαλιστική μαφία.
Πρόκειται για τους ίδιους φορείς, που όταν προκηρύσσονται απεργίες καλούν την εργατική τάξη να πλαισιώσει τις κινητοποιήσεις που διοργανώνονται, έτσι ώστε να ανατραπούν αντεργατικά μέτρα ή να διατηρηθούν κεκτημένα, τα οποία απειλούνται, πολλά από αυτά καταργούνται με συνοπτικές νομοθετικές διαδικασίες.
Οταν λοιπόν το Εργατικό Κέντρο Βόλου κατηγορεί το ΠΑΜΕ ότι εξελίσσεται ενσυνείδητα σε εγκληματική οργάνωση και το ΠΑΜΕ απαντά με τη σειρά του ότι το Εργατικό Κέντρο λειτουργεί με μεθόδους συνδικαλιστικής μαφίας, είναι απολύτως φυσιολογικό στις συγκεντρώσεις των δύο φορέων να δίνουν το «παρών» όλο και λιγότεροι εργαζόμενοι. Δεν αναφερόμαστε στα συνδικαλιστικά ή στα κομματικά στελέχη, που υποχρεούνται για ευνόητους λόγους να παρίστανται στις απεργιακές συγκεντρώσεις. Αναφερόμαστε στους εργαζόμενους, που αγωνιούν για τη δουλειά τους και βλέπουν τις αποδοχές τους να περικόπτονται είτε με άμεσο, είτε με έμμεσο τρόπο.
Ολοι εκείνοι οι εργαζόμενοι, που αποτελούν μια συντριπτική σιωπηλή πλειονότητα, η οποία απέχει από απεργιακές συγκεντρώσεις, πορείες και άλλες κινητοποιήσεις, έχουν κάθε δίκιο να αισθάνονται απογοητευμένοι από τους συνδικαλιστικούς τους εκπροσώπους, κάποιοι εκ των οποίων έχουν μπερδέψει τον θεσμικό τους ρόλο. Προφανώς δεν εκλέχτηκαν για να τραμπουκίζουν στα συνέδρια ή για να υπογράφουν ανακοινώσεις με πολεμικό περιεχόμενο και δηλητηριώδεις χαρακτηρισμούς. Ανακοινώσεις που επισπεύδουν την οριστική και αμετάκλητη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ετσι, λειτουργούν στην ουσία υπέρ των συμφερόντων των εργοδοτών, οι οποίοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει πραγματική πίεση από τον συνδικαλισμό. Την τελευταία δεκαετία έχουν συμμάχους τους τις εκάστοτε κυβερνήσεις, που νομοθετούν μέτρα για την πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων.
Πλέον νιώθουν ότι απέκτησαν έμμεσους συμμάχους και στο συνδικαλιστικό κίνημα, που όσο περισσότερο αλληλοσπαράσσεται, τόσο πιο πολύ χαμογελούν αυτοί, που υποτίθεται ότι βρίσκονται διαχρονικά απέναντί του.
