Η οξεία αντίδραση του Μητροπολίτη Δημητριάδος στη συμφωνία του Αρχιεπισκόπου με τον Πρωθυπουργό για τις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας είναι ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στις τάξεις της Ιεραρχίας για τις σχεδιαζόμενες αλλαγές στα θέματα της πληρωμής των κληρικών και της αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας. Ο Πρωθυπουργός υπολόγιζε ότι εφόσον συμφώνησε με τον Αρχιεπίσκοπο οι υπόλοιποι αρχιερείς, που αγνοούσαν πλήρως τα όσα συζητούνται ανάμεσα στις δύο πλευρές τους τελευταίους μήνες, θα αποδέχονταν αδιαμαρτύρητα το περιεχόμενο του κοινού ανακοινωθέντος.
Ετσι ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να αφοσιωθεί στην ερχόμενη προεκλογική περίοδο δίχως τον εσωκομματικό «πονοκέφαλο» για τις σχέσεις με την Εκκλησία και ταυτόχρονα να αξιοποιήσει για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους το έωλο επιχείρημα για χιλιάδες προσλήψεις στη θέση των ιερέων, που στο εξής δεν θα θεωρούνται δημόσιοι υπάλληλοι.
Ολα αυτά δίχως να έχει εκτιμηθεί η στάση της Eurostat που σίγουρα δεν θα δει με καλό μάτι τη συγκεκριμένη αλχημεία. Από τη στιγμή που το κόστος μισθοδοσίας των κληρικών θα συνεχίσει να βαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό, πολύ δύσκολα οι Ευρωπαίοι θα αποδεχτούν ότι υπάρχει περιθώριο για 10.000 προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων που επίσης θα πληρώνονται από το Κράτος.
Σε ό,τι αφορά στις αντιδράσεις των ιεραρχών, ο τρόπος που επηρεάζει ο κλήρος την κοινωνία προφανώς δεν εκτιμήθηκε από τον πρωθυπουργό, ο οποίος έσπευσε να ανακοινώσει μια συμφωνία για την οποία η πλευρά της Εκκλησίας άρχισε ήδη να υπαναχωρεί. Οι πρώτες αντιδράσεις Μητροπολιτών, όπως ο Δημητριάδος, θα προκαλέσουν κύμα οργής στις τάξεις της Εκκλησίας, που ενόψει των εκλογών θα κάνει ακόμη πιο βαρύ το κλίμα για την Κυβέρνηση.
Ο κ. Τσίπρας πίστευε ότι με έναν συμβιβασμό που ο ίδιος παρουσίασε σαν ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του πρωθυπουργού που κατόρθωσε να λύσει ένα θέμα το οποίο ταλανίζει τις σχέσεις Κράτους – Εκκλησίας για δεκαετίες. Εχοντας μάθει να λειτουργεί στο παρασκήνιο και να αποφασίζει για μείζονα θέματα πίσω από κλειστές πόρτες, επιχειρεί για άλλη μια φορά να αποκομίσει επικοινωνιακά οφέλη από μια υπόθεση, η οποία στο τέλος μπορεί να μετατραπεί σε μπούμερανγκ για την Κυβέρνησή του.
Τα βασικά επιχειρήματα για την υποτιθέμενη σπουδαιότητα της επίμαχης συμφωνίας αρχίζουν και αποδομούνται, καθώς σε ό,τι αφορά στο θέμα της μισθοδοσίας των κληρικών, που είναι και το μείζον, δεν αλλάζει τίποτα επί της ουσίας, ενώ στο θέμα της κοινής αξιοποίησης της εκκλησιαστικής περιουσίας μόνο κάποιος αδαής ή κάποιος που εξυπηρετεί σκοπιμότητες μπορεί να πιστέψει ότι είναι δυνατόν να ξεπεραστούν οι τεράστιες γραφειοκρατικές δυσκολίες του ελληνικού δημοσίου, έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τα λεγόμενα ακίνητα – φιλέτα της Εκκλησίας. Αν αυτό ήταν εφικτό θα το είχε πράξει από χρόνια η ίδια η Εκκλησία.
Με αυτά τα δεδομένα ας μην μας ξαφνιάσει το ενδεχόμενο άτακτης υπαναχώρησης από τα όσα ανακοινώθηκαν πανηγυρικά στο Μέγαρο Μαξίμου το βράδυ της περασμένης Τρίτης. Αλλωστε, δεν θα πρόκειται ούτε για την πρώτη, ούτε για την τελευταία κυβερνητική κυβίστηση.
