Είναι προφανές, βέβαια, ότι απομένουν πολλά ακόμη να γίνουν μέχρι το πολύπαθο ΕΣΥ να σταθεί και πάλι σε στέρεες βάσεις και ως προς αυτό κυρίαρχο ζήτημα παραμένει η αντιμετώπιση των μεγάλων κενών, που έχει προκαλέσει η υποστελέχωση σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και έχει ως αποτέλεσμα να υπολειτουργούν σε όλη τη χώρα νευραλγικές κλινικές
Συνεχίζει να εκπλήσσει θετικά ο νέος υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας. Από τη μία προανήγγειλε νομοθετική παρέμβαση για την προστασία γιατρών και νοσηλευτών από τις βιαιοπραγίες, που σημειώνονται στα νοσοκομεία κάθε τρεις και λίγο και από την άλλη συγκάλεσε αμέσως επιτροπή για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, που ανέκυψε με την εξάντληση αποθεμάτων σε φάρμακα στα Νοσοκομεία.
Αμεσα αντανακλαστικά, άμεση παρέμβαση σε δύο σοβαρά ζητήματα, που αν μη τι άλλο δείχνουν ότι έχει συναίσθηση του χώρου που κλήθηκε να υπηρετήσει και ότι είναι αποφασισμένος να «πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα».
Ετσι όπως θα έπρεπε να κάνει δηλαδή ο εκάστοτε υπουργός Υγείας, που αφενός θέλει να σέβεται τον εαυτό του και αφετέρου θέλει στο τέλος της θητείας του να έχει βάλει ένα λιθαράκι στην αναβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και στη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών προς τους ασθενείς.
Είναι προφανές, βέβαια, ότι απομένουν πολλά ακόμη να γίνουν μέχρι το πολύπαθο ΕΣΥ να σταθεί και πάλι σε στέρεες βάσεις και ως προς αυτό κυρίαρχο ζήτημα παραμένει η αντιμετώπιση των μεγάλων κενών, που έχει προκαλέσει η υποστελέχωση σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και έχει ως αποτέλεσμα να υπολειτουργούν σε όλη τη χώρα νευραλγικές κλινικές.
Θα πρέπει, λοιπόν, άμεσα, όπως άλλωστε έχουν ζητήσει και τα συνδικαλιστικά όργανα των γιατρών, να ξεπαγώσουν οι προσλήψεις και να ενισχυθούν τα νοσηλευτικά ιδρύματα με «νέο αίμα». Μόνιμο προσωπικό που θα μπορεί απαλλαγμένο από τη βάσανο των συμβάσεων και της εργασιακής ανασφάλειας να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο ΕΣΥ.
Πρέπει να υπάρξει ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο για ουσιαστική αναβάθμιση της Υγείας στη μεταμνημονιακή περίοδο.
Επειδή ο χώρος της Υγείας κατά τη διάρκεια των μνημονιακών χρόνων ήταν μόνιμα στο στόχαστρο της περικοπής δαπανών, γεγονός που κόστισε ιδιαίτερα, πρέπει οι αλλαγές να είναι τολμηρές και πάντα προς την κατεύθυνση βελτίωσης των υπηρεσιών υγείας προς τους ασθενείς.
