Μπορεί να ακούγεται χιλειοειπωμένο, όμως όπως έλεγε και πολύ εύστοχα ένας παλιός έμπειρος άνθρωπος της αγοράς, ανάπτυξη χωρίς το κατάλληλο περιβάλλον και χωρίς νέο παραγωγικό μοντέλο δεν μπορεί να υπάρξει.
Αυτή θα πρέπει να είναι η συζήτηση σήμερα. Και σε αυτό, θα πρέπει να συμφωνήσει ο πολιτικός κόσμος. Αν δεν μειωθεί το κόστος παραγωγής, αν η χώρα δεν αποκτήσει αυτάρκεια, αν δεν αλλάξει το ισοζύγιο εξαγωγών-εισαγωγών, αν δεν αξιοποιηθούν τα συγκριτικά πλεονεκτήματα και οι ιδιαίτερες δυνατότητες που έχουμε σαν χώρα, αν δεν δοθεί βάρος στον πρωτογενή τομέα που έχει εγκαταλειφθεί πλήρως και τελικά αν δεν υπάρχει ένας σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης με άξονα την περιφερειακή ανάπτυξη η χώρα θα παραμένει πάντα σε καθεστώς επιτήρησης, με τους αριθμούς να ευημερούν για το κράτος και τους λίγους ενώ ο λαός απλά θα επιβιώνει, με ελαστικές συμβάσεις εργασίας, μισό μεροκάματο και μισή ζωή.
Βασικό ζητούμενο παραμένει η δυνατότητα χάραξης της οικονομικής μας πολιτικής χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις και αυτό προϋποθέτει την συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για την χάραξη κοινής αναπτυξιακής στρατηγικής. Εάν θέλουμε η επώδυνη εμπειρία των μνημονίων να αποτελέσει μια μακρινή ανάμνηση τότε θα πρέπει τόσο η κυβέρνηση όσο και τα πολιτικά κόμματα αλλά και οι συλλογικοί φορείς να εργαστούν από κοινού προς αυτή την κατεύθυνση.
Η Ελλάδα έχει ταλαιπωρηθεί στα χρόνια της κρίσης. Ταλαιπωρήθηκε από απλουστεύσεις, ψέματα, ή ακόμα και ψευδαισθήσεις, από γενικολογίες, υπεκφυγές.
Πλέον όμως δεν υπάρχουν περιθώρια για αποσπασματικές κινήσεις, για αναβολή των σημαντικών αποφάσεων και για τη μετακύλιση των ευθυνών στους «προηγούμενους», τους «παλιούς», τους άλλους.
Οσοι υπηρετούν και συμμετέχουν το πολιτικό σύστημα αλλά και οι κοινωνικοί φορείς είναι υποχρεωμένοι να σχεδιάσουν με σοβαρότητα την επόμενη μέρα για την ελληνική οικονομία και τη χώρα. Ο στόχος πρέπει να είναι η σύγκλιση με τις ανεπτυγμένες οικονομίες και η βελτίωση της θέσης της χώρας στο διεθνές γίγνεσθαι. Η έναρξη μιας οργανωμένης διαδικασίας διαβούλευσης και διαλόγου, με στόχο τη διαμόρφωση της Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής δεν αφορά μόνο στους αναπτυξιακούς δείκτες, αλλά και στους κοινωνικούς.
Επιβάλλεται να αξιοποιεί τις μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες και τα μεγάλα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα του τόπου και να επενδύει στο ανθρώπινο κεφάλαιο. Στο δυναμικό της χώρας που θυσίασε πολλά τα χρόνια της κρίσης και τώρα πρέπει να «αποζημιωθεί».
