Δεν υπάρχει δυσκολότερη δοκιμασία για ένα παιδί το οποίο δίνει τη μάχη να εξασφαλίσει την εισαγωγή του σε ένα ΑΕΙ ή ένα ΤΕΙ, να μπαίνει το δίλημμα της επιλογής σχολής με γνώμονα την οικονομική κατάσταση της οικογένειας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους εκατοντάδες γονείς που από την μια πλευρά χαίρονται και αισθάνονται δικαιωμένοι για την επιτυχία των παιδιών τους, από την άλλη όμως έχουν να σκεφτούν πώς θα μπορέσουν να φανούν αντάξιοι των υποχρεώσεων που έχουν ως γονείς ώστε τα παιδιά να μπορέσουν να σπουδάσουν.
Λογικό κι επόμενο θα σκεφτεί κανείς, αφού παιδιά και γονείς, όλοι μία οικογένεια, βιώνουν τις ίδιες αγωνίες, σίγουρα τις ίδιες στερήσεις και αντιλαμβάνονται τις δυσκολίες που υπάρχουν όταν πλέον έχει επιτευχθεί μεν ο πρώτος στόχος, φτάνει όμως η ώρα των επιλογών και των αποφάσεων.
Για αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι στα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών, εν όψει της ανακοίνωσης των βάσεων των Πανελλαδικών, η γενική εκτίμηση είναι ως το μεγαλύτερο ποσοστό των παιδιών πλέον δηλώνει σχολές εντός έδρας.
Εχοντας λοιπόν συναίσθηση τα παιδιά των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι οικογένειές τους, υποχρεώνονται πολλές φορές να διαφοροποιήσουν τις επιλογές τους ώστε να έχουν τελικά τη δυνατότητα να σπουδάσουν.
Παραμερίζουν ακόμη και αυτό που οι περισσότεροι είχαν ως ευκαιρία σε άλλες εποχές, να ζήσουν δηλαδή τη φοιτητική ζωή σε μία άλλη πόλη και προκειμένου να μπορέσουν να σπουδάσουν, μένουν εντός έδρας, αφού οι οικογένειες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις σπουδές των παιδιών τους. Όταν ένα νοικοκυριό ασφυκτιά μπροστά σε δάνεια, ανειλημμένες υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν σε μία άλλη συγκυρία και πλέον αποτελούν «θηλιά», δεν υπάρχει η πολυτέλεια της επιλογής ή του εναλλακτικού σεναρίου. Σπουδές στην πόλη μόνιμης διαμονής ή διαφορετικά τίποτα. Δεν μπαίνει καν το δίλημμα στις περισσότερες οικογένειες.
Και αυτό είναι το πλέον επώδυνο.
