Σε όσους σπεύδουν να μιλήσουν για κοινωνική μεταρρύθμιση χρειάζεται κάποιος να τους επισημάνει ότι προέχει να στραφούν σε ευεργετικές πολιτικές για να βοηθήσουν ευάλωτες οικογένειες με παιδιά
Η κρίση και τα μνημόνια επέφεραν αλλαγές στην αγορά εργασίας, που ήταν καταιγιστικές και εξίσου δύσκολες για τους εργαζόμενους, καθώς συνιστούν σοβαρή υποβάθμιση στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων.
Τα χαρακτηριστικά των μέτρων που εφαρμόστηκαν εντοπίζονται σε ακραίες εκφράσεις νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που επιβλήθηκαν με αφορμή την οικονομική κρίση.
Καθώς όμως το περιβάλλον παραμένει δύσκολο και ακόμη σε κάθε σπίτι ένα στα δύο μέλη είναι άνεργο, είναι επιτακτική όσο ποτέ η ανάγκη για την υλοποίηση μιας ευρείας δημόσιας κοινωνικής παρέμβασης με καθολικές κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες
Με αφετηρία την πολιτική των μνημονίων και της λιτότητας που ακολουθήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και σήμερα ο οικογενειακός προγραμματισμός έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς τα μέτρα που στράφηκαν κατά της οικογένειας, όπως η κατάργηση αφορολόγητου των χρηματικών γονικών παροχών, η καθιέρωση της εισφοράς αλληλεγγύης, η κατάργηση του επιδόματος γάμου, η επιβολή φόρου πολυτελούς διαβίωσης, η φορολογική καταιγίδα, η μείωση των κύριων και των επικουρικών συντάξεων των πολυτέκνων, η κατάργηση των επιδομάτων των τέκνων, για να συνειδητοποιήσει ότι μετά από όλα αυτά ήταν λίγο έως πολύ αναμενόμενο να υπάρξει διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.
Την ίδια ώρα οι δείκτες φτώχειας παραμένουν για ορισμένες ομάδες του πληθυσμού, όπως για παράδειγμα οι άνεργοι, υψηλοί.
Για αυτό και σε όσους σπεύδουν να μιλήσουν για κοινωνική μεταρρύθμιση χρειάζεται κάποιος να τους επισημάνει ότι αυτό που προέχει είναι να στραφούν σε ευεργετικές πολιτικές για να βοηθήσουν ευάλωτες οικογένειες με παιδιά. Σε συνθήκες δημοσιονομικής πειθαρχίας, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο πως χρειάζεται να δοθεί μεγαλύτερη κοινωνικοοικονομική στήριξη στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς μέσα από κοινωνικές παροχές σε είδος και χρήμα, προγράμματα πρόληψης που προσφέρουν ποιοτικές υπηρεσίες στα παιδιά και τις οικογένειές τους, ώστε να παραμείνουν στο σπίτι τους και να βρουν εργασία τα μέλη τους. Αυτή θα μπορούσε να είναι η βάση για τη χάραξη μίας κοινωνικής πολιτικής, που δεν θα βασίζεται στα επιδόματα, αλλά σε δράσεις που θα ανοίγουν διάπλατα το παράθυρο της απασχόλησης.
