Η εμπειρία ζωής στην Κατοχή, που τον σημάδεψε μέχρι το τέλος της ζωής του
Εφυγε από τη ζωή ο «παλαίμαχος» του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ Γιάννης Δεληγιάννης. Υπήρξε η «ψυχή» της εφημερίδας για 50 χρόνια. Ανθρωπος ιδιαίτερα αγαπητός, ζωντανός, αεικίνητος και ακούραστος ήταν «η ψυχή της παρέας», όπως θυμούνται οι διανομείς, οι δημοσιογράφοι, οι τυπογράφοι, αλλά και παλαιότεροι υπάλληλοι του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ που συνεργάστηκαν μαζί του. Εγραψε τη δική του ιστορία στην περίοδο της Κατοχής. Εγινε μάλιστα «πρωτοσέλιδο» στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και άλλες εφημερίδες της εποχής η φιλία του με έναν Γερμανό στρατιώτη, ο οποίος το 1943 τον έσωσε από βέβαιο θάνατο όταν συνελήφθη από γερμανική περίπολο. Ο Γιάννης Δεληγιάννης ποτέ δεν ξέχασε το Γερμανό φίλο του Κουρτ, με τον οποίο συναντήθηκαν στον Βόλο το 1989 με πρωτοβουλία του Γερμανού που ταξίδεψε στην Ελλάδα και τον Βόλο μόνο και μόνο για να δει τον παλιό του φίλο.
Ηταν ο υπεύθυνος του τμήματος της καταμέτρησης των φύλλων του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, ενώ ταυτόχρονα είχε επωμιστεί με όλες τις εξωτερικές δουλειές για λογαριασμό της εφημερίδας. Ακόμη και τις δύσκολες βραδιές, όταν γινόταν χαμός, με περισσή ψυχραιμία έβρισκε τον τρόπο να συντονίσει τους διανομείς που περίμεναν ανυπόμονα να πάρουν τα φύλλα για να βγουν στις γειτονιές και να μοιράσουν την εφημερίδα.
Ο Γιάννης Δεληγιάννης ήταν μια κατηγορία μόνος του. Ξεχώριζε στο ντύσιμο, πάντα σικάτος, στην ομιλία με τη χαρακτηριστική, βραχνή φωνή του, με τις απίστευτες πλάκες του κάθε στιγμή, όπως θυμήθηκαν χθες στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ παλιοί συνάδελφοί του και φίλοι.
Είχε άποψη για όλα. Περνούσε άπειρες ώρες μέσα στην εφημερίδα και πάντα έλεγε τη γνώμη του, για το σχεδιασμό των σελίδων και την επεξεργασία των κειμένων, μέχρι πώς θα πρέπει να γίνει πιο ελκυστική η θεματολογία του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ.
Ακόμη και αφού συνταξιοδοτήθηκε η εφημερίδα συνέχισε να είναι το «δεύτερο σπίτι του», όπως συνήθιζε να λέει στους νεότερους τους οποίους περιέβαλε πάντα με αγάπη και δεν έχανε την ευκαιρία να τους συμβουλεύει.
Μία φιλία ζυμωμένη στα χρόνια της Κατοχής
Η φιλία του Γιάννη Δεληγιάννη με έναν Γερμανό στρατιώτη, όπως προαναφέρθηκε, έγινε πρωτοσέλιδο στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Οπως αφηγείται ο ίδιος ο Γιάννης Δεληγιάννης στην εφημερίδα στις 28 Μαΐου του 1989, με τον Κουρτ γνωρίστηκαν στις αρχές του καλοκαιριού του 1943. Ο Γιάννης Δεληγιάννης τότε ήταν 17 χρόνων και είχε ήδη ξεκινήσει να δουλεύει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ. Στην οδό Κουμουνδούρου λειτουργούσε τότε μία υπηρεσία επιμελητείας των Γερμανών, μεταξύ Γαζή και Μαυροκορδάτου. Από όλη την ομάδα των στρατιωτών ξεχώριζε ο Κουρτ Τσετμάιερ. Ηταν μόλις 16 χρόνων και όταν έβλεπε τα παιδιά να παίζουν μπάλα, πήγαινε και έπαιζε μαζί τους. «Επαιζε μαζί μας φυσαρμόνικα, τραγουδούσε και πολλές φορές με περίμενε να σχολάσω από τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για να παίξουμε», θυμόταν σε εκείνη τη συνέντευξη ο Γιάννης Δεληγιάννης.
Ενα βράδυ ο Γιάννης Δεληγιάννης μαζί με τον Κουρτ περπατούσαν στον δρόμο. Συναντήθηκαν με μία περίπολο που αποτελούνταν από Ελληνες που συνεργάζονταν με τα στρατεύματα Κατοχής. Τους σταμάτησαν για έλεγχο. Ο Κουρτ όμως με το όπλο του έδιωξε την περίπολο που είχε δείξει άγριες διαθέσεις εναντίον του Γιάννη Δεληγιάννη και έτσι γλίτωσε ο άνθρωπος του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ. Λίγα λεπτά μέτρα πιο κάτω η ίδια περίπολος πυροβολούσε και σκότωνε δύο Βολιώτες.
Η συγκλονιστική αφήγηση του Γιάννη Δεληγιάννη τον Μάιο του 1989 έγινε με αφορμή την επίσκεψη στον Βόλο του Κουρτ Τσετμάιερ. Μετά από 46 χρόνια που τον αναζητούσε ο Γερμανός φίλος του και ένα αποτυχημένο ταξίδι που είχε κάνει στον Βόλο και πάλι το 1963 για να τον βρει, ξαναέσμιξαν οι δύο τους. Αγκαλιάστηκαν και θυμήθηκαν όσα είχαν μοιραστεί τον καιρό του πολέμου και ευχήθηκαν να μην ξαναγίνει ποτέ πόλεμος. Οι δύο άνδρες παρέμειναν φίλοι μέχρι το τέλος της ζωής τους.
Το άγγελμα του θανάτου του Γιάννη Δεληγιάννη προκάλεσε θλίψη στους οικείους του. Συντετριμμένη η σύζυγός του και τα ανίψια του, τα οποία υπεραγαπούσε, αδυνατούν να πιστέψουν πως έσβησε για πάντα ο δικός τους άνθρωπος. Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί σήμερα στις 12.30 στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου. Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια του εκλιπόντος.
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
