H διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, όπως υποστηρίζουν οι οικονομικοί αναλυτές, δύναται να προκαλέσει πολύ μεγάλα προβλήματα στις τράπεζες σε επίπεδο κεφαλαιακών αναγκών. Την ώρα που θα κλείνει μία τρύπα, θα ανοίγει ταυτόχρονα μία άλλη, διότι όσοι θεωρούν ότι τα πραγματικά επισφαλή ή προβληματικά δάνεια είναι στο 45% των χαρτοφυλακίων είναι είτε αιθεροβάμονες, είτε εθελοτυφλούν, αφού οι ίδιοι οι τραπεζικοί παράγοντες παραδέχονται ότι τα ποσοστά είναι πολύ υψηλότερα απ’ αυτά που γνωρίζουν, με βάση τα στοιχεία που έχουν ακόμη και οι θεσμοί.
Και είναι λογικό τα «κόκκινα» δάνεια να είναι σε υψηλά επίπεδα, καθώς από τη στιγμή που η πληρωμή των υποχρεώσεων προς τις τράπεζες έχει αναχθεί σε τελευταία προτεραιότητα, δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο αισιοδοξίας. Πρώτα πληρώνει ο πολίτης την Εφορία, μετά τις ανελαστικές του δαπάνες και έπειτα τις όποιες καταναλωτικές του ανάγκες και αν περισσέψει κάτι μπορεί να δώσει και στην τράπεζα, αν και κατά περιόδους αυξάνονται όσοι επιλέγουν να μην είναι ενήμεροι, προσδοκώντας σε ευνοϊκότερες ρυθμίσεις.
Ετσι δεν αποκλείεται οι τράπεζες να βρεθούν το επόμενο διάστημα, όπως είπε και ο Ιωάν. Δραγασάκης, σε εξαιρετικά δύσκολη θέση.
Την ίδια ώρα το ασφαλιστικό παραμένει μεγάλος «πονοκέφαλος», ειδικά όσο τα δημογραφικά δεδομένα της χώρας παραμένουν δραματικά, με αποτέλεσμα η αναλογία μεταξύ εργαζόμενων και συνταξιούχων να είναι σε βάρος του έμψυχου εργατικού δυναμικού.
Η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα και όσα χαράτσια και αν επιβληθούν στις πλάτες των μισθωτών, των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιχειρήσεων η εξίσωση δεν βγαίνει.
Οι σημερινοί εργαζόμενοι επωμίζονται δυσβάσταχτα βάρη όχι για να διασφαλίσουν τις δικές τους συντάξεις, αυτές έτσι όπως πάει η κατάσταση σε λίγο θα τις ξεχάσουν, αλλά για να συντηρήσουν τους υφιστάμενους συνταξιούχους.
Τραπεζικό και ασφαλιστικό αναδεικνύονται στις δύο μεγαλύτερες απειλές, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τινάξουν την οικονομία στον αέρα, αν δεν υπάρξει αναστροφή της αντιαναπτυξιακής και αντιπαραγωγικής κατάστασης. Για να γίνει όμως αυτό η κυβερνητική πολιτική πρέπει να έχει αναπτυξιακή στροφή. Διαφορετικά, τα πράγματα θα παραμείνουν βαλτωμένα και η οικονομία θα παίρνει αναιμικές ανάσες, που δεν μπορούν να δημιουργήσουν όμως προϋποθέσεις ουσιαστικής ανάκαμψης.
