Εχοντας πατήσει πλέον τα 85 βρέθηκε και πάλι στον αγαπημένο του Βόλο την περασμένη εβδομάδα, έχοντας την ευκαιρία να δει και πάλι φίλους και παλιούς γνωστούς. Στο Πανθεσσαλικό Στάδιο αποθεώθηκε από τους φίλους της Νίκης Βόλου και αρκετοί έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν και να του σφίξουν το χέρι. Μάλιστα ένας από αυτούς έβγαλε τα γυαλιά και άρχισε να κλαίει, βλέποντας μπροστά του τον Θρύλο… Ετόρε Τρεβιζάν.
Συνέντευξη στον: ΓΙΑΝΝΗ ΖΑΤΤΑ
Φωτό: ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΤΣΑΛΟΣ
Ο «σινιόρε» από την Τεργέστη, έχοντας πάντα στο πλευρό του την αγαπημένη του Αντα, βρέθηκε στα γραφεία του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, μιλώντας για όλα όσα τον κάνουνε να συνεχίζει να επισκέπτεται την πόλη μας ξανά και ξανά, την οποία πριν από 50 χρόνια στην περιβόητη στροφή του Σωρού, αποκάλεσε Los Angeles…
Δύο χρόνια ως προπονητής της Νίκης Βόλου και μάλιστα όταν οι κυανόλευκοι ξεκίνησαν για πρώτη φορά να αγωνίζονται στην Α’ Εθνική και άλλα δύο ως προπονητής του Ολυμπιακού Βόλου στη Β’ Εθνική, ήταν απ’ ότι φαίνεται υπεραρκετά προκειμένου ο Βόλος να παραμείνει στην καρδιά του και να τον επισκέπτεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα.
Γεννημένος το 1929 πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του επί ελληνικού εδάφους για χάρη του Εθνικού Πειραιώς το 1959. Οντας προπονητής των Πειραιωτών στην Α’ Εθνική, βρέθηκε στο γήπεδο του Απόλλωνα Σμύρνης, ο οποίος έδινε αγώνα Κυπέλλου Κυπέλου απέναντι στη Νίκη Βόλου. «Η Νίκη είχε παίκτες νεαρούς με μεγάλο ποδοσφαιρικό ταλέντο» μας λέει ο ίδιος. Ετσι, με τη βοήθεια ενός υπαλλήλου και φίλου από το προξενείο της Ιταλίας, ήρθε σε επαφή με τους ανθρώπους των Βολιωτών για να αναλάβει τα ηνία των κυανόλευκων λίγους μήνες αργότερα. Τι θυμάται από εκεί; Οχι κάποια νίκη ή κάποιο γκολ που έκρινε πολλά αλλά το παιχνίδι στο Καραϊσκάκη.
«Ο διαιτητής μας καταδίκασε σε ήττα με 2-1 με ένα πέναλτι που κατά την άποψή μου δεν ήταν. Θεωρούσα πως μπορούσαμε να κάνουμε την έκπληξη και να πάρουμε έστω τον ένα βαθμό της ισοπαλίας. Για το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής την περίοδο 1961-62, παίξαμε τέλεια άμυνα και είχαμε κλείσει όλα τα ατού του Ολυμπιακού, αλλά ο διαιτητής δεν μας άφησε να γελάσουμε».
Ο Μαγουλάς και οι πλάτες…
«Πάντοτε δούλευα σε ομάδες που μπορούσα να κάνω αυτό που θέλω. Οταν ερχόμουν σε διαμάχη με τον πρόεδρο Αμοιρόγλου του έλεγα «Δεν καταλαβαίνω Ελληνικά» για να αποφύγω τις παρατηρήσεις, έστω και αν ήξερα πολύ καλά τι μου έλεγε. Με τον Μαγουλά είχα άριστες σχέσεις. Μιλούσε λίγο και πάντα μου είχε εμπιστοσύνη. «Κάνε ότι θέλεις» μου χε πει, «Θα σε έχω εγώ στις πλάτες μου».
Ο γάμος και το Los Angeles
«Οταν έφυγα από την Ελλάδα και από τον Εθνικό, πήγα στην Ιταλία όπου και παντρεύτηκα. Στην επιστροφή και αφού είχα συμφωνήσει με τη Νίκη Βόλου, ήταν μαζί μου και η Αντα. Στη στροφή πάνω στο βουνό (Σωρό) βλέποντας τα φώτα του Βόλου αφού ήταν βράδυ της είπα «Κοίτα που σε έφερα! «Στο LosAngeles»!!! Ηταν μαζί μου πάντα από την πρώτη στιγμή. Είχε αναλάβει χρέη διερμηνέα, με την ίδια να ξέρει πλέον καλύτερα ελληνικά από εμένα». «Είχα πολλές φίλες και μιλούσαμε καθημερινά, βγαίναμε, ψωνίζαμε και έτσι μου ήταν πιο εύκολο να μάθω τη γλώσσα και να βοηθάω στο κομμάτι της μετάφρασης μας λέει η σύζυγός του, με τον κ. Τρεβιζάν να συμπληρώνει κοιτώντας τη στα μάτια: «Είχα τύχη βουνό, πραγματικά ήμουν φοβερά τυχερός όταν τη γνώρισα. Μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή που την είδα να κάθεται στην άκρη της θάλασσας. Μόνο ο Χριστός και η Παναγία ξέρουν πόσο τυχερός στάθηκα».
Η προίκα και τα λεωφορεία
Σαν προπονητής όμως είχε και τα τυχερά του με τον ίδιο να θυμάται: «Οταν ήμουν προπονητής στον Εθνικό Πειραιώς μου κάνανε προξενιό μια κοπέλα από την Αθήνα. Ακόμη το θυμάμαι. Μου δίνανε προίκα 12 λεωφορεία»!!!
Περιμένει ακόμη τον εγγονό…
Από έξι γυναίκες περιστοιχίζεται πλέον και όπως φαίνεται ακόμη έχει το μικρόβιο του προπονητή. Εχοντας ένα γιο και μία κόρη απέκτησε τέσσερις εγγονές. «Κάθε φορά περιμένω να αποκτήσω έναν εγγονό, αλλά μέχρι σήμερα έχω τέσσερις εγγονές. Θα ήθελα πολύ έναν εγγονό για να του μάθω να παίζει ποδόσφαιρο» αναφέρει ο ίδιος βάζοντας τα γέλια.
Οι μάχες Νίκης και Ολυμπιακού
«Κάθε χρόνο όταν ήμουν προπονητής είτε στη Νίκη είτε στον Ολυμπιακό δίναμε φιλικά παιχνίδια. Με τη Νίκη είχαμε κερδίσει δύο φορές και με μεγάλα σκορ, 4-0 και 6-0 θυμάμαι. Οταν όμως είχα πάει στον Ολυμπιακό, κερδίσαμε σε ένα φιλικό με 2-1, παρά το γεγονός ότι η Νίκη αγωνιζότανε σε μεγαλύτερη κατηγορία. Προηγούμασταν με 2-0 και λίγο πριν το φινάλε, η Νίκη μείωσε σε 2-1. Είχα τόσο άγχος μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι και να κερδίσει τελικά ο Ολυμπιακός, που το θυμάμαι ακόμη και σήμερα. Με μηχανές και ποδήλατα οι φίλαθλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους με σημαίες στα χέρια».
Τα τσίπουρα και ο Μυλοπόταμος
Ο Βόλος όμως δεν είναι μόνο ποδόσφαιρο για εκείνον: «Θα ερχόμουν να μείνω μόνιμα αν δεν ήταν τα παιδιά μου στην Ιταλία. Από το Βόλο έχω να θυμάμαι τα τσίπουρα στον Καβούρα. Δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Πηγαίναμε με τους φίλους μου κάτι που δεν πολυάρεσε στην Αντα, αφού τότε πηγαίνανε μόνο άντρες. Βουνό, θάλασσα και η παραλία στο Μυλοπόταμο».
Η πρόταση της Μπεσίκτας
«Φεύγοντας από τη Νίκη Βόλου, δέχθηκα πρόταση από τον Αρη Θεσσαλονίκης. Πήγα για ένα χρόνο και από εκεί ήρθε η πρόταση της Μπεσίκτας. Πήρα το τρένο και πήγα στην Κωνσταντινούπολη. Το έγραφε και ο Τύπος της εποχής «Ο Τρεβιζάν ανέβηκε στο τρένο για την Πόλη». Μπορώ να πω ότι συμφώνησα, έδωσα τα χέρια και υπογράψαμε. Οταν γύρισα όμως στη Θεσσαλονίκη για να το πω στη γυναίκα μου, δεν της άρεσε καθόλου. Πάντα έπαιζε ρόλο σε ότι και να έκανα. Ετσι αποφασίσαμε να αθετήσω τη συμφωνία με τους Τούρκους και να αναλάβω τον Ολυμπιακό Βόλου. Επιστρέψαμε στην πόλη που αγαπήσαμε».
Ο Ρανιέρι και οι ξένοι
Τα ηνία της Εθνικής Ελλάδος πλέον έχει αναλάβει ένας συμπατριώτης του Ετόρε Τρεβιζάν, ο Κλαούντιο Ρανιέρι. «Είναι μεγάλος προπονητής για εμάς. Αν δει κάποιος σε ποιους συλλόγους έχει εργαστεί θα το καταλάβει. Εύχομαι στην Ελλάδα να συνεχίσει το έργο που άφησαν οι προηγούμενοι και να αφήσει και ο ίδιος το στίγμα του».
Βέβαια τη διαφορά στο ποδόσφαιρο την κάνουν οι ξένοι όπως είπε ο ίδιος: «Δείτε την Εθνική Ιταλίας για παράδειγμα. Μέχρι σήμερα η Γιουβέντους διαθέτει τους περισσότερους διεθνείς αλλά χωρίς τους Τέβεζ και Βιντάλ δεν θα κατακτούσε πέρυσι το πρωτάθλημα. Δυστυχώς η Ιταλία έχει σταματήσει να γεννά ποδοσφαιριστές, είναι πολλοί οι ξένοι».
Ριβέρα εναντίον Ρόσι
Ζητώντας του να μας πει ποιος ήταν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της πατρίδας του αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στο χθες και το σήμερα. Ετσι η λύση ήρθε με τον μεγάλο Τζιάνι Ριβέρα της Μίλαν της περιόδου 1960 – 80… Αλλά και του σημερινού Τζουζέπε Ρόσι της Φιορεντίνα. «Ο Ριβέρα για μένα είναι τεράστιος ποδοσφαιριστής. Ισως ο καλύτερος που ανέδειξε ποτέ το Ιταλικό ποδόσφαιρο. Πλέον νομίζω ότι ο Ρόσι της Φιορεντίνα μπορεί να κάνει μια καριέρα εφάμιλλη και να συγκριθεί με εκείνον».
Inter και Μουρίνιο…
Από την Ιταλία ο Τρεβιζάν είναι φανατικός υποστηρικτής της Internazionale ή αλλιώς Inter. Μάλιστα τη χρυσή περίοδο των Μιλανέζων με τον Μουρίνιο στον πάγκο την περίοδο 2009-10, ο ίδιος βγάζει το καπέλο στον Πορτογάλο. «Ο Μουρίνιο είναι τεράστιος προπονητής, ήξερε να ελέγχει τα πάντα τόσο μέσα στον αγωνιστικό χώρο όσο και έξω. Ηξερε πάντα που είναι και τι κάνει ο κάθε ποδοσφαιριστής του έξω από το γήπεδο».
