Γεννημένες μόλις το 2005, σε ηλικία 14 ετών, οι Καλλιόπη Κομνιώτη και Σταυρούλα Κυριάκου αποτελούν βασικά μέλη της ακαδημίας της γυναικείας ομάδας ποδοσφαίρου του ΑΣ Βόλος 2004, αγωνιζόμενες πάντως και στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, που η βολιώτικη ομάδα συμμετέχει τη φετινή αγωνιστική σεζόν.
Ρεπορτάζ: ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΚΟΥΝΤΕΛΙΑ
Με πείσμα και επιμονή έχουν αμφότερες καταφέρει να καθιερωθούν στην ομάδα του Βόλου, δείχνοντας ότι το μέλλον τους ανήκει. Οι ίδιες είναι προσγειωμένες, δίνοντας προτεραιότητα στις υποχρεώσεις τους στο σχολείο, βλέποντας έως τώρα το ποδόσφαιρο ως χόμπι.
Αξιοσημείωτη για τα δύο κορίτσια είναι η προσήλωση στο άθλημα, καθώς και οι δύο ξεκινούν καθημερινά, διαμένοντας σε Αλμυρό και Αχίλλειο αντίστοιχα, διανύοντας ουσιαστικά 4 ώρες, πηγαινέλα, μέσα στο λεωφορείο, προκειμένου να μεταβούν στον Βόλο για να συμμετέχουν τόσο σε προπονήσεις, όσο και σε αγώνες.
Εντυπωσιακή και αξιέπαινη παράλληλα κίνηση από τα δύο κορίτσια 14 ετών, που όχι μόνο δεν κουράζονται, αλλά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, προκειμένου να αθληθούν και να διακριθούν στο ποδόσφαιρο που τόσο αγαπούν. Μάλιστα, όταν είναι τραυματισμένες ή άρρωστες δεν διστάζουν να διανύσουν την ίδια απόσταση, προκειμένου να παρακολουθήσουν την προπόνηση της ομάδας τους και να στηρίξουν τις συμπαίκτριές τους.
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ βρέθηκε στην προπόνηση της βολιώτικης ομάδας και μίλησε με τα δύο κορίτσια, που τονίζουν τη δυσκολία των καθημερινών υποχρεώσεων στον Αλμυρό και των προπονήσεων στον Βόλο, αλλά δηλώνουν την αγάπη τους για το ποδόσφαιρο: «Η καθημερινότητα και ο συνδυασμός προπόνησης και άλλων υποχρεώσεων είναι δύσκολα, αλλά όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, βρίσκεις τον χρόνο» σημειώνει η Σταυρούλα Κυριάκου, με την Καλλιόπη Κομνιώτη να συμπληρώνει: «Οταν αγαπάς κάτι, βρίσκεις τον χρόνο να το κάνεις, ανεξαρτήτως τις υποχρεώσεις που μπορεί να έχεις. Δεν θέλουμε να αφήσουμε το ποδόσφαιρο και ιδιαίτερα στο υψηλό επίπεδο που αγωνιζόμαστε».
Τα δύο κορίτσια μιλώντας για την επιλογή της ενασχόλησης με το συγκεκριμένο άθλημα αναφέρουν: «Σε ηλικία 5-6 ετών ζήτησα από τους γονείς μου να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Εβλεπα τον μπαμπά μου να παρακολουθεί στην τηλεόραση. Η πρώτη αντίδρασή τους δεν ήταν θετική, γιατί δεν το περίμεναν, θέλοντας να ασχοληθώ όπως όλα τα κορίτσια είτε με βόλεϊ, είτε με μπάσκετ. Μετά, επειδή ήταν και άλλα κορίτσια στον Αθλο Αλμυρού, αποφάσισαν να πάω κι εγώ, χωρίς πάντως να περιμένουν ότι θα κρατήσει η ενασχόλησή μου με το ποδόσφαιρο πολύ. Και όμως, τους διέψευσα», τονίζει η Κομνιώτη.
Η Κυριάκου από την πλευρά της υπογραμμίζει: «Στο Δημοτικό όταν πήγαινα ήμασταν στην τάξη 3 αγόρια και εγώ, οπότε αναγκάστηκα να παίζω κι εγώ ποδόσφαιρο, σε ηλικία 7 ετών. Ηταν κάτι που μου άρεσε όμως. Σε ηλικία 12 ετών επικοινωνήσαμε με τους ανθρώπους του ΑΣ Βόλος 2004, σ’ ένα προπονητικό καμπ και έτσι ήρθα στην ομάδα».
Συμμετοχή στο Κύπελλο Κορασίδων κατέγραψε η ομάδα του ΑΣ Βόλος 2004, που παρά την αξιόλογη προσπάθεια και εμφάνιση ηττήθηκε από την πιο έμπειρη ομάδα των Ελπίδων Καρδίτσας, το Σάββατο 23 Μαρτίου, με 3-2 και αποκλείστηκε. Μιλώντας για την εμφάνιση της ομάδας του Βόλου η Κομνιώτη, που προφυλάχθηκε όντας άρρωστη, σημείωσε:
«Δεν συμμετείχα στον αγώνα, στήριζα όμως την ομάδα όσο μπορούσα. Δυστυχώς, χάσαμε, δείξαμε όμως ότι είμαστε μια καλή ομάδα, παρόλο που ήταν η πρώτη χρονιά που η ακαδημία με την πρώτη ομάδα κάπως ενώθηκαν. Προσπαθήσαμε, ήμασταν πολύ κοντά».
Από την άλλη, η Σταυρούλα Κυριάκου, που πέτυχε το δεύτερο γκολ της ομάδας του Βόλου, τόνισε: «Ηταν δύσκολο να συνεργαστούν τα παιδιά της ακαδημίας με αυτά της πρώτης ομάδας, αν και κάναμε κάποιες προπονήσεις και συνεργαζόμασταν. Χάσαμε, αλλά νομίζω βάλαμε τις βάσεις για το μέλλον».
Καλλιόπη Κομνιώτη και Σταυρούλα Κυριάκου θέλησαν να ευχαριστήσουν συμπαίκτριες, προπονήτρια, διοίκηση και οικογένεια για τη στήριξή τους στην εξέλιξη που σημειώνουν στον χώρο του ποδοσφαίρου: «Για μένα είναι η πρώτη χρονιά στην ομάδα που έκανα το δελτίο. Με βοήθησαν πολύ οι συμπαίκτριές μου, που με καλωσόρισαν και με βοήθησαν να διορθώνω τα λάθη, αλλά και η προπονήτριά μου», σημειώνει η Καλλιόπη, ενώ η Σταυρούλα συμπληρώνει: «Θέλω να ευχαριστήσω τις συμπαίκτριες, τη διοίκηση και την προπονήτριά μου, αλλά φυσικά και την οικογένειά μου».
