ΑΘΛΗΤΙΚΑ

ΛΥΓΕΡΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ: Στόχος το χρυσό στην πάλη γυναικών

λυγερη-βουλγαρη-στόχος-το-χρυσό-στην-π-384704

Συνέντευξη στον ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟ

Βαλκανιονίκης στην πάλη η Βολιώτισσα Λυγερή Βούλγαρη συνεχίζει την παράδοση της παραγωγής αθλητών υψηλού επίπεδου από τον ΠΑΟΒ θέλοντας να φτάσει ψηλότερα και στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Η Λυγερή ξεκίνησε από το βόλεϊ αλλά την «κέρδισε» η πάλη και η ίδια θέλει να κερδίσει μέσα από το άθλημα νέες διακρίσεις για την Ελλάδα…

Η χάλκινη βαλκανιονίκης στο άθλημα της πάλης, Λυγερή Βούλγαρη (κατηγορία νεανίδων), μιλάει στον «Ταχυδρόμο». Η διακεκριμένη πλέον αθλήτρια, σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, αναφέρεται στο πότε έκανε τα πρώτα της βήματα στον αθλητισμό, καθώς και τους λόγους που επέλεξε στη μετέπειτα πορεία της την πάλη από το βόλεϊ. Η ταλαντούχα αθλήτρια θυμάται έναν σοβαρό τραυματισμό που υπέστη παλιότερα, καθώς και το πόσο πολύ την είχε καταβάλει ψυχολογικά. Επιπλέον κάνει τον θετικό απολογισμό της χρονιάς και εκφράζει τους στόχους της για την επόμενη σεζόν.

Πότε ασχολήθηκες για πρώτη φορά με τον αθλητισμό;

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα ασχολιόμουν με κάποιο άθλημα. Την πρώτη φορά πρέπει να ήμουν ή 10 ή 11 χρονών.

Τι σε έκανε να εγκαταλείψεις το βόλεϊ για την πάλη;

Έπαιζα αρκετά χρόνια βόλεϊ και πάντα είχα όνειρο να λάβω μέρος σε κάποιο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα με το ελληνικό εθνόσημο. Όσο ήμουν στο βόλεϊ, παρά την σκληρή προπόνηση, έβλεπα ότι ήμουν μακριά από αυτό το όνειρο. Στην γειτονιά μου βρίσκεται ο ΠΑΟΒ (Παλαιστικός Αθλητικός Σύλλογος Βόλου) και κάπως έτσι είπα να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε αυτό το άθλημα, έχοντας και την προτροπή του πατέρα μου. Για έναν χρόνο ασχολιόμουν και με τα δυο παράλληλα, αλλά τελικά με κέρδισε η πάλη.

Με ποια κριτήρια αποφάσισες την προσκείμενη μεταγραφή σου στον Άρη;

Σπουδάζω στα ΤΕΦΑΑ της Θεσσαλονίκης, στο δεύτερο έτος. Τα επόμενα χρόνια θα είμαι εκεί και ελπίζω να συνεχίσω περαιτέρω τις σπουδές μου.

Όταν έμαθα ότι θα περάσω σε αυτήν την πόλη, ο πατέρας μου μίλησε με τον προπονητή μου στον ΠΑΟΒ και εκείνος με πρότεινε στην ομάδα του Άρη. Ξεκίνησα τις προπονήσεις στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια ο προπονητής μου στον Άρη, αποφάσισε να οριστικοποιήσει και τυπικά τη μεταγραφή όταν ολοκληρώσω ως νεανίδα. Ήθελε να γίνω δική του αθλήτρια, από τη στιγμή που ούτως ή άλλως προπονούμουν εκεί καθημερινά.

Ποια θεωρείς ότι είναι η πιο δύσκολη αθλήτρια που έχεις αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής;

Εντός Ελλάδος είναι η Αγόρω Παπαβασιλείου. Μια αθλήτρια με πολύχρονη εμπειρία στον χώρο την οποία και δεν έχω νικήσει μέχρι στιγμής. Στο φετινό πρωτάθλημα γυναικών έχασα από εκείνη.

Στο εξωτερικό η πιο δύσκολη αντίπαλος ήταν η Σουηδέζα Tamklen Τilda, με την οποία πάλεψα φέτος σε ένα τουρνουά. Βρισκόμουν από τα πρώτα δευτερόλεπτα πίσω στο σκορ με 6-0 και έπρεπε να κυνηγήσω το παιχνίδι. Με δυσκόλεψε με τις κόντρες και τις άμυνες της, αλλά εν τέλει κατάφερα να τη νικήσω.

Ποιο είναι το πρότυπο σου στην πάλη;

Θα ήθελα πολύ να καταφέρω ό,τι και η Μαρία Πρεβολαράκη. Η εν λόγω αθλήτρια είναι 25 χρονών και έχει πάρει μέρος δυο φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχει αρκετές διακρίσεις στην καριέρα της, ενώ παράλληλα ασχολείται και με τις σπουδές της. Ξέρω πολλά πράγματα για τη ζωή της, λόγω της επαφής που έχω μαζί της και γι’ αυτό θα ήθελα πολύ να της μοιάσω.

Τι συναίσθημα σου προκαλεί το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε ανδροκρατούμενο χώρο;

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την πάλη υπήρχε μια μόνο κοπέλα ακόμη, η Μαρκέλλα Τζουμπουσλή. Έτσι αναγκαστικά ορισμένες φορές προπονούμουν με αγόρια. Ωστόσο αυτό δεν μου προκαλούσε ούτε φόβο, ούτε αμηχανία. Πάντως με έκανε να προσέχω να μη δίνω δικαιώματα, επειδή είναι ανδροκρατούμενος ο χώρος και αν δεν προσέξεις και είσαι λίγο πιο διαχυτική με τους υπόλοιπους, μπορεί εύκολα να κακολογηθείς. Στην πραγματικότητα όμως, ήξερα ότι με το να αντιμετωπίζω στην προπόνηση αγόρια θα με κάνει καλύτερη, λόγω του ότι είναι πιο δύσκολη. Όμως από ψυχολογικής άποψης είναι το ίδιο.

Ποια θεωρείς πιο σημαντική και ποια πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σου;

Η πιο σημαντική ήταν όταν συμμετείχα στους Βαλκανικούς Αγώνες της Ρουμανίας και κατέλαβα την τρίτη θέση, την πιο σπουδαία μου διάκριση μέχρι στιγμής.

Η πιο δύσκολη ήταν όταν πέρασα έναν σοβαρό τραυματισμό. Ένα διάστρεμμα στο πόδι το οποίο υποτροπίασε τρεις φορές, ενώ βρισκόμουν σε προετοιμασία. Αυτό έγινε η αιτία να χάσω την πρώτη μου συμμετοχή με την εθνική ομάδα και με επηρέασε πολύ ψυχολογικά. Δεν με έχει πειράξει τόσο πολύ κάποια ήττα όσο αυτό το συμβάν. Και αυτό διότι ο τραυματισμός σε αφήνει πίσω, ενώ η ήττα σε βοηθάει να δεις τα λάθη σου.

Πώς ήταν η σεζόν που πέρασε;

Θα τη χαρακτήριζα επιτυχημένη, διότι είχα βάλει στόχους τους οποίους και θεωρώ ότι πέτυχα. Πρώτον να βγω πρώτη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Νεανίδων, το οποίο και κατάφερα. Δεύτερος στόχος μου ήταν η πρωτιά στις γυναίκες. Ωστόσο, από τη στιγμή που έμαθα ότι θα αντιμετωπίσω και την Αγόρω Παπαβασιλείου, ο σκοπός μου ήταν νικήσω τις υπόλοιπες αθλήτριες, να περάσω στα τελικά και να κάνω ένα καλό και ανταγωνιστικό ματς μαζί της. Μπορεί να μην κατάφερα να την κερδίσω, αλλά η πορεία μου στο γυναικείο πρωτάθλημα ήταν ικανοποιητική. Το αποκορύφωμα της χρονιάς ήταν το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησα στους Βαλκανικούς. Ένας εξίσου μεγάλος μου στόχος ήταν μια καλή εμφάνιση και παράλληλα διάκριση στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, το οποίο επίσης μπορώ να πω ότι κατάφερα.

Ποιο είναι οι επόμενοι στόχοι σου στο άθλημα της πάλης;

Ακόμη η σεζόν για εμένα δεν έχει τελειώσει, διότι στα τέλη Οκτωβρίου θα διεξαχθεί στην Προύσα της Τουρκίας ένα βαλκανικό πρωτάθλημα. Ευελπιστώ να πάνε όλα μέχρι τότε και να συμμετάσχω στη διοργάνωση. Ο στόχος μου σίγουρα είναι ένα μετάλλιο. Από τη νέα σεζόν ο πρώτος και μεγάλος μου στόχος είναι το χρυσό μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα γυναικών.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου