Στην παγωμένη Σιβηρία με θερμοκρασίες που έφταναν έως και τους μείον 35 βαθμούς Κελσίου τρεις ορειβάτες, μέλη του ΕΟΣ Βόλου, κατάφεραν να πραγματοποιήσουν χειμερινή πεζοπορική διάσχιση της λίμνης Βαϊκάλης σε απόσταση 105 χιλιομέτρων.
Ρεπορτάζ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ
Ο λόγος για τους Νίκο Μαγγίτση, Κώστα Παναγιώτου και Θανάση Κατσαντώνη, που μετέφεραν και μήνυμα για την καταπολέμηση του καρκίνου του πνεύμονα με την αποστολή τους, που ήταν η πρώτη ελληνική στο συγκεκριμένο μέρος.
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ συνομίλησε με τους τρεις Βολιώτες υπεραθλητές, οι οποίοι αφηγήθηκαν τις εμπειρίες τους από το εγχείρημά τους, έχοντας επιστρέψει στη βάση τους την περασμένη Πέμπτη 24/2 μετά από μία βδομάδα παραμονής στη Ρωσία.
Ν. Μαγγίτσης: «Κοιμηθήκαμε
σε σημείο με βάθος 1.630 μέτρα»
Ο Νίκος Μαγγίτσης έχει φέρει σε πέρας πολύ δυσκολότερες αποστολές, θεωρώντας ότι δεν χρειάστηκε ούτε να φτάσουν στα όριά τους ούτε να κινδυνέψουν. Αναλυτικά οι εντυπώσεις του: «Από άποψη επικινδυνότητας, θωρούμε πως ήμασταν εξασφαλισμένοι, εφόσον ο πάγος στη λίμνη είχε πάχος τουλάχιστον 70 εκατοστά και περνούν από πάνω ακόμη και αυτοκίνητα. Όμως, όταν ακούς τη νύχτα που κοιμάσαι τον θόρυβο που κάνει ο πάγος από τη συστολή και διαστολή κάτω από την επιφάνεια, είναι ανατριχιαστικό.
Ειδικά εμείς που κοιμηθήκαμε την πρώτη μέρα στο σημείο της λίμνης με το πιο μεγάλο βάθος, δηλαδή 1.630 μέτρα. Αυτό το είχαμε βρει GPS και ήταν το tip της αποστολής μας. Θέλαμε να κοιμηθούμε εκεί, γιατί είναι η πιο βαθιά λίμνη του πλανήτη μας.
Το γεγονός ότι βρεθήκαμε στη μέση της Σιβηρίας στην «καρδιά» του χειμώνα, δημιουργεί την αίσθηση ότι ήμασταν σ’ ένα μοναδικό μέρος. Το ότι κοιμάσαι, ξυπνάς, τρως, στήνεις το αντίσκηνο και τα κάνεις όλα σ’ αυτές τις πολικές θερμοκρασίες κάνει το εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο. Για να ζεσταθούμε μέσα στο αντίσκηνο, χρειαζόμασταν καλό εξοπλισμό, δηλαδή υπνόσακους και ένα γκαζάκι.
Βαδίζαμε πάνω σε μαύρο πάγο. Κάποιες στιγμές ακούγαμε τα κύματα από κάτω σαν εκρήξεις. Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να περιγράψουν όλες τις αισθήσεις.
Περπατήσαμε τα 30 περίπου χιλιόμετρα από τα συνολικά 103 πάνω σε επιφάνεια που είχαν περάσει αυτοκίνητα, οπότε αυτό μας έδινε μία ασφάλεια. Ωστόσο, όταν ακούς να σπάει ο πάγος, δεν παύει η σκέψη πως, αν κάτι γίνει, δεν θα μας βρουν ποτέ. Βέβαια, εκ του ασφαλούς κοιμόμασταν εκεί, αλλά και πάλι δεν είχαμε κοιμηθεί ποτέ πάνω σε λίμνη. Δεν θέλω να είμαι υπερβολικός και να πω ότι φτάσαμε στα όριά μας, γιατί το εγχείρημά μας ήταν πολύ έντονο, αλλά και σύντομο.
Εντυπωσιακό ήταν αυτό που ζήσαμε στο νησί του Όλκχον, καθώς γινόταν ένα ice-festival, με καλλιτέχνες να δημιουργούν γλυπτά από πάγο».
Για τους δύο συνεργάτες του τόνισε: «Και τα άλλα δύο μέλη της αποστολής έχουν μεγάλη εμπειρία και έχουμε κάνει μαζί κι άλλες αποστολές, όπως στην Ιορδανία. Σ’ αυτά τα ταξίδια το να είσαι φίλος με κάποιον και να υπάρχει κατανόηση και συνεργασία είναι το πιο σημαντικό».
Για το μήνυμα που μετέφερε σχετικά με την καταπολέμηση του καρκίνου του πνεύμονα:
«Είμαι πρεσβευτής της FairLife, της πρώτης οργάνωσης στην Ελλάδα που ασχολείται με την πρόληψη και τη φροντίδα του καρκίνου του πνεύμονα. Εχω χάσει και τον πατέρα μου απ’ αυτήν την ασθένεια. Το μότο είναι «η ζωή να κόβει την ανάσα και όχι ο καρκίνος του πνεύμονα». Ετσι, θέλουμε να ωθήσουμε τον κόσμο σε μία υγιεινή και αθλητική ζωή. Δεν χρειάζεται να φτάνει στα άκρα, περπατώντας 100 χιλιόμετρα στους μείον 35, όπως εμείς. Προσπαθούμε να μάθει ο κόσμος ότι υπάρχει μία εξέταση που λέγεται αξονική χαμηλής ακτινοβολίας, η οποία εντοπίζει τον καρκίνο του πνεύμονα στο πολύ πρώιμο στάδιο και μπορεί να θεραπευθεί ευκολότερα».
Για την επικοινωνία με το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγριάς: «Κάθε μέρα είχαμε και μία on line μετάδοση για τους μαθητές του 1ου Δημοτικού Σχολείου της Αγριάς. Σ’ αυτό πηγαίνουν και τα παιδιά μου. Ήταν πολύ ωραία αυτή η επικοινωνία και θα κάνουμε ένα φωτογραφικό λεύκωμα, το οποίο θα δώσουμε στα παιδιά, ενώ θα δημιουργήσουμε και βίντεο, για να έχει και έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα η προσπάθεια».
Κ. Παναγιώτου: «Στη μέση του πουθενά»
Ο Κώστας Παναγιώτου ανέφερε από την πλευρά του: «Το πρόγραμμα δεν μας βγήκε, έτσι όπως το είχαμε σχεδιάσει, γιατί το «τερέν» ήταν πιο δύσκολο. Αφού διασχίσαμε τη λίμνη, δεν γυρίσαμε από την ίδια διαδρομή, όπως ήταν το αρχικό πλάνο, αλλά μεταφερθήκαμε σε διαφορετικό σημείο και είδαμε άλλο μέρος της λίμνης. Η διαδρομή δεν ήταν τελείως επίπεδη, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες, καθώς μερικά σημεία ήταν δύσβατα. Αυτό δυσκόλεψε πολύ τα πράγματα και μας καθυστέρησε, τη στιγμή που είχαμε και τα έλκηθρα.
Τη νύχτα ο θόρυβος που κάνει ο πάγος κάτω από την επιφάνεια ήταν συνεχόμενος, ωστόσο το πάχος του πάγου είναι γύρω στο ένα μέτρο.
Ήταν μία μοναδική εμπειρία και είμαστε ευχαριστημένοι απ’ αυτό που ζήσαμε. Μόνο που βλέπεις στον χάρτη πού πας, καταλαβαίνεις ότι είσαι στη μέση του πουθενά. Είναι πολύ μακρινό ταξίδι, μόνο η πτήση από τη Μόσχα είναι έξι ώρες. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε και το τζετ λαγκ και όταν φτάσαμε και όταν γυρίσαμε.
Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό πως τη μέρα που αναχωρούσαμε από το αεροδρόμιο της Μόσχας για την Αθήνα, ξεκινούσε ο πόλεμος στην Ουκρανία και επειδή ο εναέριος χώρος της ήταν κλειστός επιλέχθηκε άλλο σχέδιο πτήσης, πηγαίνοντας από Πολωνία και Ουγγαρία».
Όσο για τους ντόπιους κατοίκους σχολίασε: «Μου έκανε εντύπωση η άνεση των ντόπιων, πώς δηλαδή κινούνται και πώς λειτουργούν κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Εχουν ανοίξει και δρόμους πάνω στη λίμνη και μεταφέρονται με οχήματα.
Μόλις φτάσαμε στο Ιρκούτσκ, είχε μείον 20 βαθμούς και τα παιδιά πήγαιναν σχολείο κανονικά. Αυτό εμάς μας φαίνεται ακραίο, αλλά ανάλογες συνθήκες γι’ αυτούς υπάρχουν για έξι μήνες τον χρόνο και έχουν μάθει να λειτουργούν μ’ αυτές».
Ακόμη, για τα παιδιά του 1ου Δημοτικού Σχολείου της Αγριάς που παρακολουθούσαν την προσπάθειά τους επεσήμανε: «Τους καλούσε ο Νίκος (σ.σ. Μαγγίτσης) μέσω κινητού το βράδυ, γιατί είχαμε έξι ώρες διαφορά. Τα παιδιά είχαν κάνει μία εργασία, καταγράφοντας τη διαδρομή μας, αλλά και τη χλωρίδα και την πανίδα της Βαϊκάλης, οργανώνοντας και μία μικρή εκδήλωση πριν την αναχώρησή μας. Τώρα που επιστρέψαμε, θα ξαναπάμε κάποια στιγμή στο σχολείο να μιλήσουμε μαζί τους».
Θ. Κατσαντώνης: «Μαρτύριο
ο ύπνος στο αντίσκηνο»
Στον βαθμό δυσκολίας του εγχειρήματος στάθηκε ο Στάθης Κατσαντώνης, υπογραμμίζοντας: «Σίγουρα έχω κάνει και πιο δύσκολα πράγματα, όπως ότι ανέβηκα μόνος μου σε κορυφή στα σύνορα Θιβέτ-Νεπάλ στα 8.200 μέτρα χωρίς οξυγόνο.
Η αποστολή στη Βαϊκάλη μπορεί να ήταν λιγότερο επικίνδυνη από κάποιες άλλες, όμως επικινδυνότητα έχουν όλα τα εγχειρήματα, εφόσον δεν προσέξεις κάποια πράγματα.
Θεωρώ ότι σε θέματα εξοπλισμού δεν ήμασταν καλά ενημερωμένοι και δεν υπάρχουν αυτά τα υλικά στην Ελλάδα, οπότε με τα παπούτσια μας ήμασταν κάπως οριακά και οι τρεις μας. Σκεφτήκαμε ότι μπορεί να είναι επικίνδυνα τα πράγματα και ότι δεν αξίζει τον κόπο να περιπλανιόμαστε παραπάνω από το απαραίτητο. Κάναμε τη διαδρομή που έπρεπε, αλλά είπαμε ότι στην επιστροφή δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε το ίδιο.
Γυρίσαμε έως ένα σημείο με οχήματα και από κει και πέρα κάναμε trekking (σ.σ. περπάτημα σε ολισθηρές επιφάνειες) κοντά σε κατοικημένους τόπους.
Ο πάγος ήταν ασφαλής όχι μόνο για ανθρώπους, αλλά και για οχήματα ακόμη και ενάμιση τόνου, καθώς μπορείς από διαστολή και τη συστολή να δημιουργούνταν ρωγμές, αλλά αμέσως με τέτοιες θερμοκρασίες το νερό πάγωνε».
Για το αν είχαν κάποιες δικλείδες ασφαλείας κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας: «Ο άνθρωπος που ανέλαβε να μας μεταφέρει, μας άφησε στην όχθη της λίμνης. Από κει και πέρα για περίπου δέκα χιλιόμετρα δεν είχαμε τηλεφωνική κάλυψη και οι αποφάσεις ανήκαν σε εμάς τους τρεις.
Η αποστολή μας ήταν μέσα στις δυνατότητές μας, γιατί έχουμε πολύ καλή φυσική κατάσταση, αλλά με τέτοιο κρύο δημιουργείται μία έξτρα καταπόνηση. Μπορείς να περπατήσεις, αλλά όλες οι άλλες οι κινήσεις δυσχεραίνονται, όπως το να ανοίξεις μία τσάντα ή ν’ αλλάξεις μπουφάν.
Ο ύπνος στη σκηνή ήταν μαρτύριο στα δύο βραδιά που χρειάστηκε να κοιμηθούμε σ’ αυτή, εκτός από μία φορά που κοιμηθήκαμε σε ξενώνα».
Για το τι του έμεινε ως εικόνα στο μυαλό και από την επαφή με τους ντόπιους: «Είναι εντυπωσιακή από μόνη της η εικόνα μίας παγωμένης λίμνης και με ακραίες συνθήκες επιβίωσης. Οι ντόπιοι είναι πολύ φιλικοί, αλλά δεν έχουν τη νοοτροπία της άμεσης εξυπηρέτησης».
Τέλος, ο Σάκης, όπως είναι το χαϊδευτικό του, έκανε λόγο για το έξτρα κίνητρο που είχε ο ίδιος και οι συναθλητές του λόγω του γεγονότος ότι παρακολουθούσαν την προσπάθειά τους παιδιά από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Αγριάς, αισθανόμενοι ότι κάποιοι τους σκέφτονται συνεχώς.
Ο Ν. Μαγγίτσης ως μέλος της ΑΧΕΠΑ ύψωσε τη σημαία της οργάνωσης στη βαθύτερη λίμνη του κόσμου
Θ. Κατσαντώνης (αριστερά) και Κ. Παναγιώτου στο αντίσκηνο που έστησαν
Μόνο σε επίπεδο έδαφος δεν έγινε η διάσχιση της Βαϊκάλης
