Της Κατερίνας Σχιζονίκα
Γυναίκες που μοιράνατε με λούλουδα
ένα τρένο μια αυγή,
που απ’ των βουνών τη γέρικη
αγκαλιά είχε φτάσει.
Γυναίκες που λιώσατε σαν ήλιος
το χιόνι των ψυχών,
που απ’ το ταξίδι της ζωής
είχανε πια γεράσει.
Μείνατε πέρα, μακριά,
μεσ’ τον σταθμό.
Στο τρένο της ζωής
δεν ανεβήκατε ποτέ.
Μείνατε πίσω κρατώντας
λούλουδα στο χέρι,
τον ερχομό ενός νέου
τρένου καρτερώντας.
Μα εγώ που πέρασα
διαβάτης, ξένος,
απ’ των βουνών
τις χιονισμένες κορυφές,
κρατώ και τώρα ένα δικό σας
τριαντάφυλλο κρυμμένο,
γυναίκες πια που
μείνατε στο χτες.
Τι άλλο να προσμένω τώρα,
παρά την ώρα
να σημάνει εσπερινός.
Για να κινήσω
γι’ άλλα μέρη, άλλη χώρα,
να ταξιδέψω ακόμη ο τρελός.
Και τώρα εδώ
στην ύστατή μου ώρα,
που κάθομαι ξεκούραστος
και μόνος στο κουπέ,
ενώ γύρω μανιάζει
η μπόρα του χειμώνα,
μέσα μου λάμπει ο ήλιος,
ο ζεστός του χτες.
