Της Ποιήτριας Βαρβάρας Τσακουρίδου
Εκκένωσεν η ψυχή
κι ερήμωσαν οι δρόμοι
όλοι αδειανοί και μόνοι…..
αναπολούν……
Φιγούρες που νοσταλγούν
να συνευρεθούν……
την Ακένωτη πηγή
του καλού αναζητούν….
και προχωρούν….
Οι ελπίδες εξαγοράστηκαν
με τις ανάγκες……
το τελευταίο «θησαυροφυλάκιο»
δόθηκε ενέχυρο
στη δουλεία των επιθυμιών
γυμνώθηκε η ψυχή, ο νους, το σώμα…..
ως άδεια τύμπανα περιφερόμαστε
εκφέροντας τον θόρυβο του κούφιου
Όλοι μαζί στις λεωφόρους
του ασύνειδου πλήθους
που στερείται εσώτερου οδηγού
και ήθους…….
αλαλάζει το λαθεμένο τόνο των μαζών
στη συμφωνική ορχήστρα των κραυγών
χωρίς να θεάται την αρμονία
που μέσα του περιφέρει ασκόπως…..
σε μια παράφωνη συναυλία……
Η ζωή κυλά ως χαμένος κόπος
δίχως τα πολύτιμα και τα σημαντικά
στον ιστό της αράχνης που πλέξαμε
τα κίβδηλα, τη «φτώχεια» εκθρέψαμε……
και δια τούτο ως πτωχοί επτωχεύσαμε.
