Αφιερωμένη στη μνήμη της μεγάλης «δασκάλας», της καθηγήτριας Ιστορίας Τέχνης Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα, της πρωτοπόρου του Πολιτισμού, είναι η έκθεση «Ενας μη αντικειμενικός κόσμος».
Η έκθεση της Ελένης Ζέρβα, μιας από τις ελάχιστες γυναίκες που εκπροσώπησαν την Ελλάδα σε κορυφαίες καλλιτεχνικές διοργανώσεις διεθνώς κατά τις δεκαετίες 1960-1970, στην πρωτοπόρο της Αφηρημένης τέχνης, που γεννήθηκε στο Βόλο το 1917, εγκαινιάζεται σήμερα Παρασκευή 24 Ιουνίου το βράδυ στις 20:00 στο Κέντρο Τέχνης Τζιόρτζιο ντε Κίρικο
Η έκθεση παρουσιάζει 50 έργα της ζωγράφου, εκ των οποίων τα 44 προέρχονται από την παραχώρηση της Εθνικής Πινακοθήκης-Μουσείου Αλέξανδρου Σούτζου, στη Διεύθυνση Πολιτισμού του Δ.Ο.Ε.Π.Α.Π.-ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Δήμου Βόλου τον Δεκέμβριο του 2015, στο πλαίσιο της διαδικασίας εκκαθάρισης της κληρονομιάς της ζωγράφου εκπληρώνοντας ακριβώς την επιθυμία της, όπως αυτή εκφράζεται στην ιδιόγραφή της διαθήκη. Αποτελεί ένα τμήμα από το σύνολο των 200 έργων της δωρεάς της στο ανώτατο εθνικό ίδρυμα τέχνης και προέκυψε η παραχώρηση μετά από αιτήματα συνεχή εκ μέρους μας στη διάρκεια πολλών ετών ώστε να περιέλθει μέρος αυτής στη Δημοτική Συλλογή Βόλου.
Η παρούσα έκθεση του Βόλου αποτελεί ένα σημαντικό γεγονός γιατί είναι η πρώτη έκθεση, μετά το θάνατό της το 1993, αλλά και μετά το 1977 που σταματά η εκθεσιακή της δραστηριότητα, η οποία δίνει αφορμές για συζητήσεις γύρω από τα διεθνή ρεύματα της εποχής που συνειδητά και με ιδιαίτερη τόλμη εκπροσώπησε.
Κόρη της Μελπομένης και του Δημητρίου Γεωργούδη, η Ελένη Ζέρβα, ζώντας στο μεγαλοαστικό οικογενειακό της περιβάλλον είχε κάθε δυνατότητα, ώστε παράλληλα με τις γυμνασιακές και τις μουσικές της σπουδές να ταξιδεύει συχνά στην Αθήνα και να διατηρεί μια ουσιαστική επαφή με την πολιτιστική ζωή της πρωτεύουσας. Στη διάρκεια της κατοχής, η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα και παρά τις απαγορεύσεις είχε την ευκαιρία έκτοτε να αποκτήσει μια αξιόλογη πνευματική καλλιέργεια παρακολουθώντας διαλέξεις και συναναστρεφόμενη προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών της εποχής, όπως το ζεύγος Χρήστου και Σέμνης Καρούζου, Αγγελο Προκοπίου, Ευαγ. Παπανούτσο, Κωστή Μεραναίο, Νίκο Αλεξίου, Μανώλη Χατζηδάκη, και τους καλλιτέχνες Τάκη Μάρθα, και Μιχάλη Τόμπρο. Παρακολούθησε ελεύθερα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήριο του ζωγράφου Κώστα Ηλιάδη ενώ παράλληλα πραγματοποιούσε σειρά ταξιδιών στα πιο σημαντικά κέντρα της Ευρώπης. Μετά από πρώιμους και σύντομους πειραματισμούς στην παραστατική ζωγραφική στα μέσα της δεκαετίας του 50 πέρασε με ταχύτατους ρυθμούς στην αφαίρεση, με αφετηρία τις άπειρες εκφραστικές δυνατότητες του χρώματος και προχώρησε με αλλεπάλληλες αφαιρετικές διαδικασίες στη διατύπωση ανεικονικών συνθέσεων με αρχετυπικές αναφορές έως τις ολιγόχρωμες συνθέσεις με την εσωτερικότητα του χρώματος και τις συμβολικές προεκτάσεις του, της δεκαετίας του 70.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στην «Πανελλήνια έκθεση» του 1957 και την επόμενη χρονιά εξέθεσε στο Παρίσι.
