Της Εύας Λόλιου
Ποιος έμεινε πίσω κοιτάει το πιο μικρό πουλί, ο ήλιος ακόμη πριν ανατείλει ανοίγει την πόρτα και κοιτά στη κάμαρη. Κι είναι μάνα μοναχή απ’ το χέρι την πιάνει εκείνος που ’χει φτερά κι ο άλλος της χτυπά τη πλάτη με τις ακτίνες του ζεστές και τρυφερές φτάνουν στη καρδιά. Κάθεται ανάμεσα μας η γριούλα που πιστεύω πως είναι η δική σου μάνα.. Yστερα τρώμε, γελούμε, τραγουδούμε μα τα μάτια μας είναι στην άκρη του δρόμου, περιμένουν εσένα απ’ την θάλασσα να φανείς παιδί μου.. Ποιος έμεινε πίσω κοιτάει ο πιο μικρός Χριστός κι ο ήλιος ακόμη πριν δύσει αν είναι οι άνθρωποι καλά κι ευτυχισμένοι μες στης Παναγιάς την αγκαλιά .. Μπορούν οι άγγελοι σκέφτεται ήσυχος που νύχτωσε πια κι ο αγέρας κόπασε, προς τ’ άστρα να φύγουν..
