Η κορυφαία ερμηνεύτρια μιλάει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ και σχολιάζει τη σύγχρονη Ελλάδα με αφορμή την επερχόμενη συναυλία της στο θερινό δημοτικό θέατρο Βόλου
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στη ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Μια μεγάλη αγκαλιά γεμάτη τραγούδια «Με χρώματα της Ελλάδας» είναι η συναυλία που θα πραγματοποιήσει η Αλκηστις Πρωτοψάλτη τη Δευτέρα 1η Αυγούστου στο θερινό Δημοτικό Θέατρο Βόλου, στέλνοντας προς κάθε κατεύθυνση μηνύματα ελπίδας κι ένα όνειρο για ένα καλύτερο αύριο. Η κορυφαία ερμηνεύτρια, η οποία διακρίνεται για τις κοινωνικές της ευαισθησίες, στηρίζει με ανοιχτή καρδιά το Γηροκομείο Βόλου, έχοντας ως εφόδιο τη μουσική που «κάνει τις ψυχές να φτερουγίζουν, τα βλέμματα να λάμπουν, τα πρόσωπα να φωτίζονται από ένα χαμόγελο» όπως υπογραμμίζει η ίδια.
Με αφορμή την επερχόμενη συναυλία, η σημαντική ερμηνεύτρια καταθέτει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ τις σκέψεις της για τη μουσική, τον πολιτισμό, τη σύγχρονη Ελλάδα, τους πρόσφυγες, τον αλτρουισμό, το θάρρος, την αυταπάρνηση και την έξοχη ψυχή ενός λαού, των Ελλήνων. «Είναι η εποχή της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας της συμπαράστασης, της αγάπης» όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά, ενώ προσθέτει ότι «πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας, γιατί χάσαμε κάπου στην πορεία της ιστορίας τον προσανατολισμό μας». Η βαθύτερη φιλοσοφία της, αποτυπώνεται ευκρινώς στη φράση «έχει μεγάλη αξία να διεκδικείς όχι μόνο για σένα αλλά και για τον διπλανό σου», η οποία αποτυπώνει το μεγαλείο της ψυχής της.
-Βάλσαμο στην ψυχή του κόσμου η μουσική, ο πολιτισμός γενικότερα, στις δύσκολες εποχές που διανύουμε;
«Τι ωραία λέξη το «βάλσαμο». Προσωπικά πιστεύω στην μουσική, την θεωρώ ευλογημένη που καθαρίζει τις σκοτεινές γωνιές της ψυχής. Μέσα από την μουσική εκπαιδεύω την ελπίδα μου και μου αρέσει να δίνω χαρά. Η μουσική ξεκλειδώνει και εκφράζει όλες τις πτυχές της ζωής του ανθρώπου, είναι ένα μέσο έκφρασης πάρα πολύ ισχυρό. Σπουδαίο θεωρώ ένα μουσικό κομμάτι που καταφέρνει να καταδυθεί βαθιά στην ψυχή του ανθρώπου, εκεί που βρίσκονται τα όνειρα, η ελπίδα, το φως. Σημαντικό είναι το ο,τιδήποτε που δημιουργεί έναν κόσμο συναισθημάτων και αισθημάτων. Που κάνει τις ψυχές να φτερουγίζουν, τα βλέμματα να λάμπουν, τα πρόσωπα να φωτίζονται από ένα χαμόγελο. Η μουσική είναι ωφέλιμη γιατί το τραγούδι βάζει φτερά, σηκώνει το βάρος από το σώμα και την ψυχή».
-Ο καλλιτέχνης, από την πλευρά του, γίνεται αποδέκτης του προβληματισμού, της απόγνωσης του κόσμου;
«Αυτές τις τραγικές εποχές που ο κόσμος προσπαθεί να μην καταρρεύσει, ανακαλύπτουμε την πραγματική ουσία των καταστάσεων και των πραγμάτων. Η κυριαρχία της ύλης, η ευχαρίστηση και η ευτυχία μέσα από αυτόν τον πλαστό κόσμο που στο πρώτο φύσημα του ανέμου αποσυντίθεται, μας απομάκρυνε από απλά, καθημερινά πράγματα. Είναι η εποχή της αλληλεγγύης, της ευαισθησίας της συμπαράστασης, της αγάπης. Αν πριν από 10 χρόνια κάποιος μας έλεγε ότι στο μέλλον θα γίνονται συναυλίες για να μαζευτούν τρόφιμα και φάρμακα για το τόπο μας, θα μας φαινόταν επιστημονική φαντασία. Να όμως που η ζωή δείχνει μία σκληρή πλευρά που κανείς δεν φανταζόταν. Οπως δεν φανταζόμασταν ότι τα όμορφα Δωδεκάνησα και ειδικά κάποια από αυτά θα στήριζαν ένα μεταναστευτικό παγκόσμιο πρόβλημα από τα μεγαλύτερα των τελευταίων χρόνων. Το Αιγαίο το είχαμε συνηθίσει σαν ένα πέλαγος χαράς, ανεμελιάς, ευεξίας, τουριστικό πέλαγος σε παγκόσμιο επίπεδο και τώρα αυτά τα πορτοκαλί σωσίβια στοιβαγμένα θα μας θυμίζουν για πάντα τι έγινε και τι γίνεται ακόμα σ’ αυτό. Εικόνες ανεξίτηλες, σκληρές, εικόνες όμως και ανθρωπιάς που έκαναν το γύρο του κόσμου αποδεικνύοντας τον αλτρουισμό, το θάρρος, την αυταπάρνηση και την έξοχη ψυχή ενός λαού, των Ελλήνων. Δεν γίνεται λοιπόν να μην είσαι ψυχή τε και σώματι δίπλα σε τέτοιες προσπάθειες. Δεν γίνεται να μην προσφέρεις τα πάντα στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ο καλλιτέχνης παντρεύεται τον κοινό του …και στα εύκολα και στα δύσκολα».
-Διαχρονική φωνή διαμαρτυρίας απέναντι στα κακώς κείμενα της καθημερινότητας, αντίστοιχα, το έργο των μεγάλων δημιουργών, παλαιότερων αλλά και σύγχρονων;
«Η ερώτησή σας είναι και η απάντηση ταυτόχρονα. Ο πολιτισμός της Ελλάδος πάντα θα εκπέμπει ισχυρότατο σήμα και θα είναι αντίβαρο σε οτιδήποτε μας μειώνει… Οι άνθρωποι που μας γέμισαν υπερηφάνεια, οι άνθρωποι που δόξασαν την χώρα αλλά και οι σύγχρονοι, πάντα θα είναι φάροι στη ζωή μας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, στον τόπο που γέννησε τον Ομηρο, τον Ιπποκράτη, τον Αριστοφάνη, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τη Σαπφώ, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, αλλά και τους συγχρόνους, τον Καβάφη, τον Ελύτη, το Σεφέρη, το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζιδάκι, τη Μελίνα Μερκούρη, την Μαρία Κάλλας, τον Γεώργιο Παπανικολάου, και ένα πλήθος επιστημόνων, διανοούμενων, ποιητών, ζωγράφων, επιχειρηματιών, αθλητών. Ετσι, θα ταξιδεύει η χώρα μας στους αιώνες• ως ένας φάρος πολιτισμού. Αυτό είναι η Ελλάδα».
-Ανάσα αισιοδοξίας η συναυλία «Με τα χρώματα της Ελλάδας» που έχει ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα και θα παρουσιαστεί την 1η Αυγούστου στο θερινό θέατρο του Βόλου;
«Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτή τη συνάντησή μας στο υπέροχο ζεστό θέατρο του Βόλου. Η παράσταση αυτή έχει παρουσιαστεί στο Μetropolitan Museum της Νέας Υόρκης, στο Alhambra theater στο Παρίσι, στο Cadoghan Theater στο Λονδίνο, στο Τελ Αβίβ, στην Κύπρο κ.ά. Είναι μια παράσταση που ξεκινάει από μελοποιημένο Οδυσσέα Ελύτη και φτάνει στο σήμερα. Χαίρομαι που μέσα από την ποίηση και τα τραγούδια μεταφέρω τον πολιτισμό, το αίσθημα, τη συνείδηση, τον τρόπο ζωής και έκφρασης, τη χαρά, τη λύπη και την ευαισθησία, το φως, το χρώμα και το οξυγόνο που αναπνέουμε στην Ελλάδα. Νιώθω βαθιά υπερήφανη για τον τόπο μου».
-Είναι γνωστή η ευαισθησία σας απέναντι στα παιδιά αλλά και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Με ποια συναισθήματα έρχεστε στο Βόλο για να συναντηθείτε με τους πολυάριθμους φίλους σας, στηρίζοντας παράλληλα το Γηροκομείο Βόλου;
«Ερχομαι με ξάστερο συναίσθημα. Το έχω ξαναπεί πρόσφατα… Εχει σημασία αυτή η κίνηση. Εχει μεγάλη αξία να διεκδικείς όχι μόνο για σένα αλλά και για τον διπλανό σου. Εχω μεγάλη αδυναμία στην τρίτη ηλικία. Εχω μεγάλη αδυναμία στους ανθρώπους που για οποιονδήποτε λόγω είναι αναγκασμένοι να ζήσουν σε ένα γηροκομείο. Πρέπει να δίνουμε αγάπη, χαρά και ΠΑΡΟΥΣΙΑ όχι μόνο στις γιορτές αλλά όλο το χρόνο. Πρέπει να κάνουμε την ψυχή τους να χαμογελά και να μην νοιώθουν «εγκατάλειψη». Θεωρώ τεράστιο το ψυχικό κόστος και η παρουσία των συγγενών δεν μπορεί να αναπληρωθεί από ο,τιδήποτε. Θα είμαι πάντα κοντά».
-Η περίοδος της κρίσης είναι, τελικά, μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και αναζήτηση νέων κωδίκων επικοινωνίας με τους γύρω μας και κυρίως με τον εαυτό μας;
«Νομίζω ότι και εμείς ως Ελλάδα αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας, γιατί χάσαμε κάπου στην πορεία της ιστορίας τον προσανατολισμό μας. Κάναμε λάθη ως Ελληνες, και μάλιστα πολλά θα έλεγα, τα πληρώνουμε και θα τα πληρώνουμε για πολύ ακόμα αλλά και η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι άμοιρη των ευθυνών της. O μεγαλύτερος Λιβανέζος ποιητής Χαλίλ Γκιμπράν 1883-1931 έγραψε κάποια λόγια στο βιβλίο του «ο κήπος του προφήτη» που αντικατοπτρίζουν την Ελληνική πραγματικότητα. Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ την σοδειά του,
Κρασί αν πίνει αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας, που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπια του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα κι απομιμήσεις είναι η τέχνη του. Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους».
-Θα ανακτήσουμε, άραγε, ως χώρα, το βηματισμό μας, ξεπερνώντας τα δύσκολα;
«Μας έχουν κλέψει τη ζωή, το γέλιο, την ξεγνοιασιά, το μέλλον και το κυριότερο τα νέα μας παιδιά. Οι οικονομικοί μετανάστες, το καλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας φεύγει …και πως να το κρατήσεις, εύχομαι και ελπίζω να γίνει γρήγορα ό,τι ονειρευόμαστε για την Ελλάδα. Να ανέβει στο βάθρο που της ανήκει. Μπορούμε να το πετύχουμε αλλάζοντας πρώτα τους εαυτούς μας και μετά όλα τα άλλα».
-Ποιο τραγούδι της συναυλίας σας ακουμπάει πάνω στη σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουμε ως χώρα και ποιο θεωρείτε, αντίστοιχα, ότι μεταφέρει αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον;
«Θα σας πω δύο… Αυτό το φως δεν λιγοστεύει απ’ του Ομήρου τον καιρό και σαν αρχάγγελος χορεύει πάνω στο κύμα το σγουρό… και το κι είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή… κι αν μας αντέξει το σκοινί θα φανεί».
