Το βιβλίο της Κατερίνας Αποστολοπούλου «Είδα τον Σίσυφο ευτυχισμένο» διακρίθηκε στην έκθεση νεανικής λογοτεχνίας του Μοντρέιγ
Μεγάλη διάκριση απέσπασε στο εξωτερικό η συλλογή «Είδα τον Σίσυφο ευτυχισμένο», της Βολιώτισσας Κατερίνας Αποστολοπούλου. Το βιβλίο κέρδισε τον Δεκέμβριο το βραβείο Pépite Fiction Jeunesse στην έκθεση νεανικής λογοτεχνίας του Μοντρέιγ 2020. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά βραβεία νεανικής λογοτεχνίας στην Γαλλία που απονέμεται από μια κριτική επιτροπή εφήβων. Η ποίηση, λοιπόν, φέτος τιμήθηκε από το νεανικό γαλλικό κοινό και μάλιστα μια ποίηση δίγλωσση που ταξίδευε ιστορίες του τόπου μας.
Με τον τίτλο του εγχειρήματός της στη γαλλική γλώσσα, «Είδα τον Σίσυφο ευτυχισμένο», η Κατερίνα Αποστολοπούλου από τον Βόλο, δημοσίευσε στο Παρίσι, όπου ζει κι εργάζεται, την πρώτη της ποιητική συλλογή -μετά τις μεταπτυχιακές της σπουδές στη Συγκριτική Γραμματολογία- σε δίγλωσση έκδοση, ελληνικά γαλλικά, αφού εκφράζεται εξίσου άνετα αποδίδοντας έννοιες, αισθήματα, και παραστάσεις στους δύο αυτούς γλωσσικούς κώδικες, σύνηθες πλέον φαινόμενο, σε μια Ευρώπη που καταργεί αργά αλλά σταθερά τα εθνικά σύνορα, δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα κι αντίληψη και για τη λογοτεχνική έκφραση.
Σε τρεις ενότητες, με περίπου ίσο αριθμό ποιημάτων η καθεμία, η συγγραφέας με αφορμή τη γνωστή φράση-κλειδί του Αλμπέρ Καμί, «Πρέπει να φανταστούμε το Σίσυφο ευτυχισμένο», στο δοκίμιό του, «Ο Μύθος του Σισύφου το 1942», ξεκινά την πρώτη ποιητική της αφήγηση, με τίτλο, «Αυτό το σπίτι δεν έχει ανάγκη από τίποτα», όπου με έντονη συναισθηματική κατάθεση ψυχής διηγείται ήρεμα, χωρίς μελοδραματισμούς ή ειρωνικό καταγγελτικό τρόπο, την φυσική ροή των γεγονότων, όχι τόσο όπως τα βίωσε τότε, αλλά όπως το ποιητικό εγώ αναμοχλεύει τώρα, δίνοντας τους μορφή και σχήμα, μετά την «κατάδυση» στα εσώτερα της μνήμης της.
Στην πρώτη ενότητα κυριαρχεί η γαλήνια δύναμη κι αντοχή της ηρωίδας μητέρας, που καταφέρνει μόνη της να ορθοποδήσει, χωρίς τη συνδρομή των «καλοθελητών», να ξαναστήσει τη διαλυμένη οικογένεια από τον ξαφνικό κι αναπάντεχο θάνατο του συζύγου/πατέρα και να φροντίσει με αξιοπρέπεια, στηριζόμενη αποκλειστικά και μόνο στις δικές της δυνάμεις, ώστε να μη στερηθούν τίποτα η ίδια και τα παιδιά της, αφήνοντας τους ως παρακαταθήκη-κληρονομιά, τις δικές της δυσκολοπέραστες εμπειρίες.
Στη δεύτερη αφήγηση, «Σαν μια μεγάλη ευτυχισμένη μέρα» ο αναγνώστης συγκινείται από τη συναρπαστική αφήγηση μιας απλής, δύσκολης αλλά ευτυχισμένης κατά βάθος ζωής ενός φτωχού κι αγαπημένου ζευγαριού της ελληνικής επαρχίας, που στήνουν την οικογένειά τους διατηρώντας ο καθένας τα δικά του όνειρα κι ελπίδες, συμβιβάζεται με την πραγματικότητα, και με τα λιγοστά μέσα που διαθέτει ώστε μαζί πάντα οι δύο σύντροφοι να καταφέρουν, με αξιοπρέπεια, ν’ αναθρέψουν, να σπουδάσουν και ν’ αποκαταστήσουν τα δύο κορίτσια τους, τελειώνοντας ήρεμα την «ταπεινή» ζωή τους, χωρίς τυμπανοκρουσίες, καρτερικά, έχοντας ξεπεράσει τις άπειρες αντιξοότητες που συνάντησαν, αντιμετωπίζοντας αγόγγυστα, όπως κι ο Σίσυφος, το δικό του μαρτύριο.
Στην τελευταία ενότητα, «Ο δικός μας Κένταυρος», περιγράφεται το διάβα στη ζωή ενός ανθρώπου, του Φώτη, που προτίμησε να ζει ως ερημίτης, περιπλανώμενος στην φύση, σαν ένας άλλος Κένταυρος, αποφεύγοντας τις κοινωνικές συμβατικότητες. Εγινε θρύλος στη πόλη του και με τα χρόνια, μετατρέπεται σε ένα δυστυχισμένο περιθωριακό άνθρωπο, που αν και ακίνδυνος, υπομένει την άχαρη ζωή του με στωικότητα, μοιράζοντας γενναιόδωρα στους συνανθρώπους του όσα κέρδιζε στην καθημερινή του βιοπάλη.
Η συγγραφέας
Η Κατερίνα Αποστολοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Βόλο. Μετά τις σπουδές Γαλλικής Φιλολογίας στην Αθήνα, φεύγει για το Παρίσι όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Μετά από ένα μεταπτυχιακό στην συγκριτική λογοτεχνία στην Σορβόννη, ασχολείται με το θέατρο ως ηθοποιός κι έπειτα ως συγγραφέας και μεταφράστρια. Είδα τον Σίσυφο ευτυχισμένο είναι η πρώτη της δίγλωσση ποιητική συλλογή.
Το ελληνικό κοινό που θέλει να ανακαλύψει την ποιητική αυτή συλλογή, μπορεί να την βρει στον Βόλο, στα βιβλιοπωλεία «Η Πένα» και «Greekbooks » και στην Αθήνα «Το λεξικοπωλείο».
Ποιητική συλλογή
Η Κατερίνα Αποστολοπούλου, με την πρώτη της ποιητική συλλογή, αποδεικνύει ότι τολμά να διαπραγματευτεί θέματα κοινωνικά, χωρίς εντάσεις κομματικές, δείχνοντας μια ιδιαίτερη ευαισθησία στο κοινωνικό της περιβάλλον το οποίο κατανοεί και περιγράφει παραστατικά και με σαφήνεια. Ξέρει να προκαλεί τη συγκίνηση με λιτές κοινωνικές περιγραφές που κρύβουν δράματα και δυσάρεστες καταστάσεις, ευαισθητοποιώντας τον αναγνώστη για όσα καθημερινά βλέπει, ζει, αλλά που δυστυχώς δε συνειδητοποιεί, απορροφημένος από το σύγχρονο απατηλό όνειρο της όποιας ευδαιμονίας στη σύντομη ζωή του.
Η συλλογή αυτή με τα 29 ποιήματα, είναι μια ποιητική κατάθεση αισιοδοξίας, παρά τα βάρη που οι επιλογές τρίτων φόρτωσαν στις εύθραυστες πλάτες των σημερινών νέων, προκειμένου να αντέξουν ή να βρουν κουράγιο και δύναμη για να αντιπαρέλθουν τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν καθημερινά. Σαν σύγχρονοι Σίσυφοι, υπομονετικά, χωρίς κουτοπονηριές σαν τον μυθικό ομώνυμο ήρωα, ζουν με όση αξιοπρέπεια τους απέμεινε, αναζητώντας χαρά κι ευτυχία. Η έντονη παρουσία της ελληνικότητας στις αφηγήσεις, που αποδίδεται εύστοχα και με απόλυτη ακρίβεια στη γαλλική, γλώσσα την οποία χειρίζεται άψογα η συγγραφέας, αφού σπούδασε Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία και ζει ανάμεσα σε Βόλο και Παρίσι, είναι άλλη μια ένδειξη ότι η σημερινή γενιά είναι ελπιδοφόρα και διακατέχεται από αίσθημα ευθύνης για όσα παράλογα βίωσε η μάνα-πατρίδα.
Με καλοδουλεμένο ελεύθερο στίχο, απαλλαγμένο από περιττούς λυρισμούς, με ρυθμό συχνά μουσικό, με εικόνες πολυσήμαντες και με λόγο λιτό, που χαλαρώνει κάπως στην τρίτη ποιητική αφήγηση, η Κατερίνα Αποστολοπούλου, μας καταθέτει ένα σοβαρό, μεστό κι ελπιδοφόρο δείγμα των λογοτεχνικών της ικανοτήτων μ’ ένα καθαρά προσωπικό ύφος.
