Με την ταινία «Elena» σε σκηνοθεσία Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, συνεχίζονται σήμερα Παρασκευή 22 Μαρτίου οι προβολές της Κινηματογραφικής Κοινότητας Ν. Ιωνίας, που πραγματοποιούνται στις 9.30 μμ στην αίθουσα εκδηλώσεων του Μεταξουργείου (Καραμπατζάκη και Αναπαύσεως). Η διάθεση εισιτηρίων ξεκινάει στις 8:30 μ.μ. Η ταινία «Elena» Ρώσικης παραγωγής 2011, παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ, σενάριο Ολεγκ Νεγκίν και φωτογραφία Μιχαίλ Κρίκμαν. Πρωταγωνιστούν: Αντρέι Σμιρνόφ, Ναντεζντά Μαρκίνα, Ελενα Λιάντοβα, Αλεξέι Ροζίν, Ιγκόρ Ογκούρτσοφ. Μια ταινία – ηθικό δίλημμα που καθηλώνει, από τον σκηνοθέτη της αριστουργηματικής «Επιστροφής» μια γροθιά κατευθείαν στο σύγχρονο Δυτικό συλλογικό…συνειδητό. Ο Ζβιάγκιντσεφ κάνει μια ρεαλιστική αλληγορία με το γνώριμο, βαθύ, μυστικιστικό του ύφος για την σημερινή Ρωσία.
Η Ελένα και ο Βλαντιμίρ είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, που προέρχεται από διαφορετικές τάξεις. Ο Βλαντιμίρ είναι ένας πλούσιος και ψυχρός άντρας, ενώ η Ελένα προέρχεται από ένα ταπεινό περιβάλλον και είναι μια υπάκουη σύζυγος. Γνωρίστηκαν αργά στις ζωές τους κι έχουν και οι δύο παιδιά από προηγούμενους γάμους. Ο γιος της Ελένα, είναι άνεργος, ανίκανος να στηρίξει την οικογένεια του, και ζητά συνεχώς χρήματα από τη μητέρα του. Η κόρη του Βλαντιμίρ, είναι μια ανέμελη κοπέλα, απομακρυσμένη από τον πατέρα της. Μια καρδιακή προσβολή θα αναγκάσει το Βλαντιμίρ να παραμείνει στο νοσοκομείο, όπου θα ανακαλύψει ότι ο χρόνος που του απομένει είναι περιορισμένος. Μια μικρή αλλά τρυφερή επανασύνδεση με την κόρη του, τον οδηγεί να πάρει μια πολύ σημαντική απόφαση: εκείνη θα είναι η μόνη κληρονόμος της περιουσίας του. Το ανακοινώνει στην Ελένα, και οι ελπίδες της να συντηρήσει το γιο της εξαφανίζονται. Η ταπεινή νοικοκυρά θα σκεφτεί ένα σχέδιο για να δώσει στο γιο και τα εγγόνια της την ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
Συγκεντρώνοντας το δράμα του στην κεντρική ηρωίδα του, την Ελένα, σύμβολο μιας Ρωσίας που παραπαίει ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον της, ο Ζβιάγκιντσεφ στήνει στην πραγματικότητα ένα θρίλερ πατώντας πάνω σε όλους τους κανόνες του είδους και κυρίως πάνω στο θυμικό του θεατή, καθώς ο τελευταίος νιώθει συνεχώς πως πρέπει να αποφασίσει για το αν αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του είναι μια αντανάκλαση μιας σκληρής πραγματικότητας ή απλά ένα αστείο. Δυστυχώς, η πραγματικότητα που σκιαγραφεί με χειρουργική ιεροτελεστία και απαράμιλλο κινηματογραφικό στιλ ο Ζβιάγκιντσεφ είναι και σκληρή και αστεία την ίδια στιγμή.
Είναι η προσπάθεια μιας μητέρας να δώσει στους δικούς της απογόνους ένα κομμάτι από τη «νέα» ζωή που η ίδια κέρδισε ανεβαίνοντας κοινωνική τάξη.
