Του Γιάννη Μαντίδη
Μια ζωή θυμάμαι να είμαι όλο στο περίμενε, με την ελπίδα να βρεθώ, πέρα απ’ τις μαύρες κι άραχλες, και σε κάποιες άσπρες μέρες, για νύχτες μη το συζητάς, αυτές δύσκολα ξεμαυρίζουν. Και, ας μην είμαι αχάριστος, ανάμεσα στο ασπρόμαυρο των ημερών είναι και το ημίλευκο κι αν έχεις τύχη είναι και το λευκό…
Περιμένοντας το κορίτσι των ονείρων σου, σου ’ρχεται το κορίτσι των ξύπνιων σου, οπότε όνειρα και ζωή πρέπει να τα ζυμώσεις για να σου βγει το ψωμί γλυκό.
Περιμένοντας να βρω τον Μπέκετ του Γκοντό, ξαναβρίσκω τον κοντό συνάδελφο για ν’ ανέβουμε μέχρι τον Αη – Γιάννη, εκεί που αναβλύζει το νερό, ν’ ανάψουμε το καντήλι του, κι ύστερα, δι ευχών των Αγίων ημών, να πάμε για συγχώρεση στο μαγαζί του Στεφανή, κάποτε σιδεράδικο του παππού του και τώρα τσιπουροφωλιά.
Και περιμένοντας να μεγαλώσω είδα ότι παραμεγάλωσα, νιώθω να ’μαι στ’ αζήτητα, δεν περιμένω πια κανένα. Τώρα θα πάω να βρω όπου με περιμένουν. Δεν θα ψάξω και πολύ. Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου είναι και οι δυό εκεί. Πλάι στη γέφυρα του Βρύχωνα, στο τζαμένιο τραπεζάκι, στου Φράγκου την αυλή, με την καράφα γεμάτη φρέσκο τσίπουρο, με τα φαγώσιμα που ετοίμασε ο Λάκης και όχι μόνο. Βασικά περιμένουμε ανυπόμονα και τον κουβαλητή, τον φίλο Παναγιώτη, που έρχεται χαρούμενος κρατώντας τραπεζομάντηλο χάρτινο, γεμάτο ζεστά λουκάνικα και άλλες ορεξάτες λιχουδιές.
Ετοιμο το τραπέζι, τσουγκρίζουν τα τρία ποτηράκια μας κι η γλώσσα μας μαρτυράει μιά γεύση πρώτο πράμα. Σ’ αυτό συμφωνεί και ο απών οικοδεσπότης έτσι όπως μας βλέπει και τον βλέπουμε παρόντα στην απέναντι φωτογραφία “Αντε γεια ρε!”…
Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα πάω και πάλι εκεί, είναι η ώρα μου κι η ώρα τους, με περιμένουν. Είναι οι έσχατοι φίλοι μου χωρίς να ’ναι οι τελευταίοι. Κι όπως τους βλέπω μ’ αγάπη και τους δύο εύχομαι να ’χουν υγεία και ζωή, να μακροημερεύουν, ελπίζοντας μαζί τους να μακροημερεύω κι εγώ…
