Θετική σκέψη και ποιητική διάθεση χαρακτηρίζουν την καθημερινότητα του τοπογράφου μηχανικού Παναγιώτη Παπαδέλλη, ο οποίος ανέπτυξε σημαντική δράση στο πεδίο της αυτοδιοίκησης, στο πρόσφατο παρελθόν, έχοντας, ωστόσο, το βλέμμα πάντα στραμμένο στην κατεύθυνση του δημιουργείν.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Εντεκα συνολικά βραβεία έχει αποσπάσει μέχρι στιγμής, συμμετέχοντας σε πανελλήνιους και διεθνείς διαγωνισμούς, με πιο πρόσφατο το δεύτερο βραβείο που απέσπασε σε λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα «Μια ωδή στο Διονύσιο Σολωμό». Η ποίηση είναι υπόθεση ζωής για τον συνταξιούχο, πλέον, τοπογράφο μηχανικό, ο οποίος πάντα ανακάλυπτε πηγές έμπνευσης πίσω και πέρα από τα στιγμιότυπα της καθημερινότητας, παρά τον φόρτο των καθηκόντων του, σε όλους τους τομείς ευθύνης που ανέλαβε στη διάρκεια της επαγγελματικής και αυτοδιοικητικής του διαδρομής.
Ο Παναγιώτης Παπαδέλλης σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αγρονόμος και τοπογράφος μηχανικός. Διετέλεσε μηχανικός του υπουργείου Γεωργίας σε Λάρισα, Καρδίτσα, Τρίκαλα, Θεσσαλονίκη, Ημαθία, Πέλλα, Χαλκιδική και Βόλο όπου οργάνωσε και ολοκλήρωσε στις περιοχές αυτές χιλιάδες στρέμματα αναδασμών, διανομών, ρυμοτομιών αγροτικών οικισμών κλπ.
Διετέλεσε προϊστάμενος της Τοπογραφικής Υπηρεσίας Μαγνησίας, πρόεδρος του Ορφανοτροφείου Βόλου, πρόεδρος της Επιτροπής περιβάλλοντος της πρώην νομαρχίας Μαγνησίας, διευθυντής Χωροταξίας περιβάλλοντος και Πολεοδομικών εφαρμογών της πρώην Νομαρχίας Μαγνησίας. Παράλληλα διετέλεσε Νομαρχιακός σύμβουλος από το 1998 έως το 2001, πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Μαγνησίας με παραγωγή σημαντικού έργου στα λιμάνια Βόλου, Σκιάθου, Σκοπέλου και Αλοννήσου, διευθυντής Τοπογραφικής, πρόεδρος των Μηχανικών δημοσίων υπαλλήλων Μαγνησίας, πρόεδρος της Αντιπροσωπείας του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος – Τμήμα Μαγνησίας και Ειδικός σύμβουλος Νομαρχίας Μαγνησίας από το 2007 έως το 2010.
Λάτρης του πολιτισμού παιδιόθεν, ο κ. Παπαδέλλης δραστηριοποιήθηκε και στο συγκεκριμένο πεδίο ως πρόεδρος της ΕΚΠΟΛ, της Εταιρείας Κοινωνικής Ανάπτυξης, θέτοντας τη σφραγίδα του σε όλα τα πεδία των ενδιαφερόντων του.
Αξια αναφοράς είναι, παράλληλα, η προσπάθεια ανάδειξης και προστασίας πολλών παραδοσιακών λιθόστρωτων του Πηλίου. Συγκεκριμένα, το 1993 συνέλαβε και εκτέλεσε ως υπεύθυνος ομάδας Μηχανικών του Τεχνικού Επιμελητηρίου Μαγνησίας την ιδέα της αποκάλυψης, καταγραφής και ανάδειξης των λιθόστρωτων διαδρομών του Πηλίου. Η επίπονη αυτή εργασία, που υλοποιήθηκε αφιλοκερδώς, μετασχηματίστηκε σε έναν ογκώδη τόμο που παρελήφθη από το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας και στη συνέχεια χρηματοδοτήθηκε, τότε, με το ποσό των 300 εκατομμυρίων δραχμών, με το οποίο η Τεχνική Υπηρεσία της πρώην Νομαρχίας αποκατέστησε 17 διαδρομές μεγάλου μήκους στο Πήλιο.
Σήμερα ασχολείται με την ποίηση, τους κήπους του και έχει αποσπάσει σειρά διακρίσεων από διάφορους οργανισμούς της Ελλάδας και της Κύπρου.
Λάτρης του πολιτισμού
Οι παιδιόθεν καταβολές καθόρισαν επί της ουσίας την ευρύτερη διαδρομή και πολιτιστική ευαισθησία του Παναγιώτη Παπαδέλλη, ο οποίος αναφέρει ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της γενέτειράς του, Ανεμώτια της Μυτιλήνης στην περιοχή Καλλονής, ήταν καθοριστική.
Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, ο ίδιος υπογραμμίζει ότι «η ποίηση και γενικά η λογοτεχνία ήταν ιδιαίτερα σημαντική στο περιβάλλον στο οποίο έζησα στη Μυτιλήνη. Εκεί ήταν τα πρώτα μου χρόνια, την περίοδο μετά την άνοιξη του 1930 με Μυριβήλη, Εφταλιώτη και το μεγάλο μας ποιητή τον Ελύτη και πολλούς άλλους πνευματικούς ανθρώπους, οι οποίοι την εποχή εκείνη ήταν πρώτοι στα γράμματα».
Η εποχή, το περιβάλλον και οι οικογενειακές καταβολές, έθεσαν τις βάσεις για να εδραιωθεί στην ψυχή του η ποίηση και ο πολιτισμός, η όρεξη για μάθηση και γνωριμία με το έργο σημαντικών ανθρώπων, οι οποίοι σφράγισαν τα Ελληνικά γράμματα.
«Υπήρχε μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που βοηθούσε προς αυτή την κατεύθυνση και ήμασταν παιδιά που είχαμε μια έφεση προς τα εκεί, πηγαίναμε στις βιβλιοθήκες, διαβάζαμε, πολλοί από τους καθηγητές μας ήταν συγγραφείς και μάλιστα ιδιαίτερα σημαντικοί. Είχαμε ξεχωρίσει πρόσωπα ιδιαίτερα σημαντικά την εποχή εκείνη, γυμνασιάρχες κυρίως οι περισσότεροι, οι οποίοι άφησαν εποχή, η οποία δεν συνεχίστηκε, αλλά υπήρξε πολύ σημαντική η περίοδος κατά την οποία ήμουν μαθητής» θυμάται ο ίδιος ανατρέχοντας στην παιδική του ηλικία.
Σε ηλικία 14 ετών έλαβε το «βάπτισμα» της ποιητικής δημιουργίας, γράφοντας το πρώτο του ποίημα, το οποίο αποτέλεσε την απαρχή μιας ιδιαίτερα γόνιμης προσωπικής διαδρομής που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και μεταφράζεται σε περισσότερα από 120 ποιήματα.
Η ποίηση τον ευχαριστεί ιδιαίτερα «είναι αυτό που μου άρεσε πάντα» ομολογεί ο κ. Παπαδέλλης, ο οποίος δηλώνει ταυτόχρονα «λάτρης του Ελλιοτ» αλλά και της λαογραφίας, την οποία καταγράφει και αναδεικνύει σε blog που φέρει την προσωπική του σφραγίδα ευαισθησίας.
Πολλά από τα ποιήματά του είναι βιογραφικά, άλλα σχολιάζουν εύστοχα και καυστικά τη σύγχρονη πραγματικότητα και άλλα διακρίνονται για τη λυρική τους διάθεση. Κάθε διάκριση που αποσπά, είναι ευχάριστη έκπληξη για τον ίδιο αλλά και όσους ανακαλύπτουν την ποιητική του πλευρά.
Τεχνοκράτης και ποιητής
Οι κατοπινές του σπουδές και η επαγγελματική πορεία που ακολούθησε, καθορίστηκαν εν πολλοίς από την οικογένειά του, καθώς ο παππούς του, λιθοξόος στο επάγγελμα, ήταν ο πρώτος που διέβλεψε ότι πίσω από τη θετική σκέψη του εγγονού του, κρύβεται ένας πολλά υποσχόμενος μηχανικός, άποψη την οποία υιοθέτησε και ο πατέρας του.
«Ο παππούς μου, αναφέρει ο κ. Παπαδέλλης, ήταν ένας λαϊκός αρχιτέκτονας, ο οποίος σχεδίαζε και κατασκεύαζε καμπαναριά, εκκλησίες, σε όλη την περιοχή της Μικρασίας και στο νησί και είχε φτάσει μέχρι τη Μέκκα. Απ’ ότι γνωρίζω, είχε κάνει και την πρόσοψη του ναού της Αναστάσεως. Αυτός ήταν ο πρώτος που είπε ότι θα γίνω μηχανικός, ενώ ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν γραμματέας στην κοινότητα όπου ζούσαμε, με πήγαινε στις τεχνικές υπηρεσίες και με έδειχνε στους μηχανικούς, λέγοντας «αυτός θα γίνει μηχανικός».
Η επαγγελματική του πορεία διαγράφηκε λαμπρή μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, ενώ προσέφερε πολλά ως επιστήμονας σε πολλά πεδία, συμπεριλαμβανομένης της αρχαιολογίας. «Συνεργαζόμουνα με αρχαιολόγους και είχα στο μυαλό μου ότι μπορούσα να προσφέρω στον τομέα αυτό και μια από τις προσφορές ήταν να εξασφαλίζω δωρεάν εκτάσεις γύρω από αρχαιολογικούς χώρους στα πλαίσια των αναδασμών. Προσπαθούσα να τους εξαιρέσω για να μην υπάρχει πρόβλημα απαλλοτριώσεων, βοηθώντας το αρχαιολογικό έργο» επισημαίνει ο κ. Παπαδέλλης, ο οποίος δεν σταμάτησε να εμπνέεται και να δημιουργεί.
Σε κάθε στιγμή της ζωής του, ανακάλυπτε πάντα πηγές έμπνευσης, ενώ όπως επισημαίνει ο ίδιος «πάντα έγραφα, αλλά είχα ασχοληθεί πιο πολύ με την πολιτική και την αρθρογραφία. Ολη μου η δραστηριότητα επικεντρώνονταν σε κείμενα που είχαν σχέση με το λιμάνι, σε παρουσίες σε διάφορα συνέδρια, πάλι με βάση το λιμάνι για τέσσερα χρόνια που διετέλεσα πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου Μαγνησίας και τα προηγούμενα χρόνια το μυαλό μου ήταν κυρίως στη δουλειά μου».
Ο Παναγιώτης Παπαδέλλης, αποδεικνύει στην πράξη ότι η θετική σκέψη συμπορεύεται με τις ποιητικές ευαισθησίες, ενώ υπογραμμίζει ταυτόχρονα ότι «δεν τελειώνει η ζωή μετά τη συνταξιοδότηση αλλά ανοίγουν, αντίθετα, καινούργιοι δρόμοι, αρκεί να τους ανακαλύψουμε και να τους ακολουθήσουμε».
Παράλληλα, διατηρεί τη θετική του σκέψη και την αισιοδοξία του, γράφοντας με λυρική διάθεση σε ποίημά του: «Εμείς οι Ελληνες υπομένουμε καρτερικά, αγωνιζόμαστε, ονειρευόμαστε, ελπίζουμε, αισιοδοξούμε, περιμένουμε».
Πολυβραβευμένος ποιητής
Το ποιητικό βιογραφικό του Παναγιώτη Παπαδέλλη κοσμούν έντεκα σημαντικά βραβεία, τα οποία αποδεικνύουν στην πράξη ότι οι ποιητικές του ευαισθησίες έχουν βρει δεκάδες αποδέκτες. Στον μακρύ κατάλογο των διακρίσεων που έχει αποσπάσει, καταγράφονται: Επαινος του περιοδικού «Κελαινώ» το 2012, έπαινος του διαγωνισμού «Καισάριος Δαπόντες» του Δήμου Σκοπέλου το 2013, 3ο βραβείο ποίησης από τη «Διοτίμα και Μούσες» το 2013, βραβείο Φρυνίχου Αμφικτυονίας Ελληνισμού στη Θεσσαλονίκη το 2014, 2ος έπαινος της Πνευματικής συντροφιάς Λεμεσού το 2014, 1ο βραβείο ποίησης Ωδείου Φουντούλη το 2014, 1ο βραβείο στιχουργίας του Ωδείου Φουντούλη το 2014, δίπλωμα του Ευρωπαϊκού Κέντρου Τέχνης (EUARCE) το 2015, έπαινος στον 5ο διαγωνισμό του Δήμου Σκοπέλου «Καισάριος Δαπόντες» το 2016 και πρόσφατα το 2ο πανελλήνιο βραβείο σε λογοτεχνικό διαγωνισμό με θέμα «Μια ωδή στο Διονύσιο Σολωμό».
