Από τη Μαίρη Τσακνάκη – Γαβαλά
Νέα χρονιά!… Γυρίζουμε σελίδα…
Αλλάζουμε…
Κι όσα έχουμε να κάνουμε – καινούργια – δεν έχουν ακόμα αρχίσει
κι όταν αρχίσουν, τελειώνουν, δίχως
ποτέ να γίνουν…
Αλλάζουμε, υπερβαίνοντας τον χρόνο, προσπαθώντας μέσα και έξω απ’ τον χρόνο να υπάρχουμε.
Ζώντας για ν’ αλλάζουμε κι αλλάζοντας για να ζούμε, μένουμε μεσ’ στο θαύμα διαφορετικά ίδιοι…
Όλα είναι σαν χθες…
Σαν χθες… που κυνηγούσαμε τις πεταλούδες σε ανθισμένα περιβόλια,
σαν χθες που παίζαμε με τα κύματα σε αιγιοπελαγίτικα ακρογιάλια. Σαν χθες που γνωρίσαμε τον έρωτα.
Σαν χθες που ήρθαν τα παιδιά, σαν χθες που ήρθαν τα εγγόνια.
Το χθες, το μακρινό και το κοντινό, το ενδιαφέρον και το αδιάφορο, το χαρούμενο και το λυπημένο.
Παρελθόν και μέλλον μαζί που έκαναν το παρόν.
Θυμάσαι τότε… Τότε που τέτοιες μέρες ο παππούς μάς χάριζε λουκούμια κι οι γονείς βιβλία… Κι είχαν και τα δύο λουκούμια και βιβλία την ίδια γλύκα, την ίδια μαγεία, τη μαγεία του δώρου που σήμερα χάθηκε αφού τα παιδιά έχουν τα πάντα και μπορούν κάθε μέρα ν’ αποκτήσουν ό,τι θέλουν.
Θυμάσαι τότε…τις βουτιές στα μπλόκια, η θάλασσα έλαμπε.
Θυμάσαι το κρυφτό, το κουτσό και το σχοινάκι στον δρόμο, στον δρόμο χωρίς αυτοκίνητα, στην εξοχή χωρίς τροχόσπιτα, στα λιβάδια χωρίς σκουπίδια;
Βέβαια και τα θυμάσαι…
Κι ύστερα, σιγά – σιγά το φως λιγόστεψε.
Η χαρά μίκραινε, η ελπίδα θάμπωσε, ο έρωτας μεταλλάχθηκε, η αγάπη κλονίστηκε.
Και το κουβάρι του χρόνου ξετυλίγεται ομοιόμορφα, τελεσίδικα, αδιάφορα.
Προσπερνά τις χαρές και τις λύπες μας, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις μας…
Μας γιατρεύει και μας θανατώνει… Φίλος και εχθρός.
Είναι άραγε έξω από μας, δίπλα μας, κοντά μας;
Ο χρόνος είναι μέσα μας αφού εμείς τον ορίζουμε, τον δημιουργούμε, είναι η αντίληψη της βιολογικής μας πορείας, η ταξινόμηση εντυπώσεων και ερεθισμών.
Εμείς είμαστε ο χρόνος…
Ο ένας χρόνος έφυγε, ο άλλος ήρθε…
