Της Εύας Λόλιου
Τ’ όμορφά τους σώματα θυμούνται στ’ αμπάρια
τα γηρατειά του καραβιού καθρέπτης στο νερό
γέρνουν αφροί στα πάλλευκα του γλάρου μαϊστράλια
και μια αχτίδα ολόχρυση στέκεται στο γιαλό.
Μες στης αυγής που έγειρε ρόδα στ’ ακρογιάλια
κάθεται ο λογισμός του γέροντα αντίκρυ στο βουνό
τα μυστικά της νιότης του βγήκαν απ’ τα πηγάδια
ψυχή μου που ταράχτηκες σε σκοτεινό βυθό.
Θυμήθηκε το άγγιγμα στα κόκκινα της χείλη
τα μάτια σαν αντίκρισαν την λυγερή μηλιά
του παραδείσου του ’μοιαζε κείνο τ’ αποκαΐδι
στην άβυσσο είδες γέρο μου;
πώς καίονται ανέγγιχτα τ’ ανθρώπινα κλαριά..
Κει που συλλογίζονταν σκυφτός κι έκλαιγε μονάχος..
ξάφνου κύματος χτύπησε στο νου του βουητό!
Μην ήτανε εσκέφτηκα μια τροφαντή μονάχους
που ’χα καιρό στα σκέλια του η θάλασσα να δω;
