Της Εύας Λόλιου
Τι είναι αυτό, στη σκοτεινιά της νύχτας αχνά που κελαηδεί;
Και στ’ αστέρια τα χλωμά που σβήνουν
Μήτε ουρίτσα μελωμένη και χρυσή, μήτε πνοή αφήνουν
Δυο καρδιές πως αγαπήθηκαν πολύ να τραγουδήσουν.
Τι είναι αυτό, στης θάλασσας τα σκοτεινά μαδέρια που χτυπεί
Κι είναι βαρκούλα χρόνια τώρα μοναχή
Μήτε κουπί ο έρωτας κινεί, μήτε κατάρτι ο αγέρας
Ένα νησί παραδεισένιο και χιλιοπαινεμένο ν’ ακουστεί
Απ’ τα δαρμένα κύματα στους κάβους μια λέξη να μου πει.
Αχ, πως να ζήσω με μια κλωστή τόσο λεπτή
Απ’ τα ουράνια ξεκινά και φτάνει στης αβύσσου τη σιωπή
Μ’ ένα αγκίστρι αδειανό μες το νερό τι θα αποκτήσω..
Είν’ η ελπίδα μοναχά στο στέρνο μου βαθιά
Ψυχορραγεί σταλιά σταλιά απ’ τα ψηλά βουνά
Που ξέρω στην ηχώ της ποτέ δε θ’ απαντήσω.
Αλλιώς δε θα’ τανε ο ήλιος φωτεινός να λάμπουνε τ’ αστέρια;
Αλλιώς δε θα’ ταν ο βυθός χρυσός στα δυο μου χέρια;
Τι είναι αυτό, στη σκοτεινιά της νύχτας αχνά που κελαηδεί
Τι είναι αυτό, στης θάλασσας τα σκοτεινά μαδέρια..
