Συνέντευξη στην ΕΛΕΝΑ ΝΤΑΒΛΑΜΑΝΟΥ
εκπαιδευτικό – συγγραφέα
Την ανθρώπινη φύση δε μπορείς να την εξερευνήσεις. Όσα και αν έχουμε μάθει για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, υπάρχουν ακόμα σκοτεινές γωνίες που το φως δε τις φτάνει. Η συγγραφέας Μαρία Δαμιανάκου με το βιβλίο της «Ισκιος στον καθρέφτη – Σκοτεινές μνήμες» από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, καταφέρνει να τις αναλύσει και να τις περιγράψει. Το βιβλίο της ξεκινά με μια θετική αύρα, που παρασύρει τους αναγνώστες, με την άνετη γραφή της στην ιστορία που μας διηγείται.
Ο ίσκιος στον καθρέφτη είναι ο ίσκιος του καθενός από εμάς εκεί έξω. Ο καθρέφτης της ζωής που φτιάξαμε, ή θέλαμε να φτιάξουμε. Μόνο που σπάει πολύ εύκολα σε χιλιάδες κομμάτια, μεγάλα η μικρά. Και αυτά είναι που μας χαρακώνουν το πρόσωπο, και σκίζουν την ψυχή μας εσωτερικά.
Το βιβλίο της Μαρίας Δαμιανάκου είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που κράτα τον αναγνώστη σε υπερένταση μέχρι την τελευταία του σελίδα. Σήμερα, στον κυριακάτικο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, η όμορφη συζήτησή μας με τη συγγραφέα.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο με τον τίτλο «Ίσκιος στον καθρέπτη – Σκοτεινές μνήμες» από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Μιλήστε μας για την ιστορία.
Στο βιβλίο «Ίσκιος στον καθρέπτη – σκοτεινές μνήμες» ο αναγνώστης θα γνωρίσει από κοντά την ιστορία ενός ζευγαριού, του Δημήτρη και της Άννας, την κοινή τους ζωή, την οικογένεια που δημιουργούν, τα πάθη, τα μίση, την ευτυχία και τον άσβεστο έρωτά τους. Κι εκεί που όλα μοιάζουν ειδυλλιακά, ξαφνικά γίνεται ένα μεγάλο κλικ κι όλα σβήνουν ολοσχερώς. Όλα ανατρέπονται. Αυτό το κλικ δεν ανήκει στο χρόνο. Είναι το κλικ του μυαλού που από την μία στιγμή στην άλλη μπορεί να μετατρέψει την αγάπη σε μίσος. Και τότε ο θάνατος παίρνει την θέση της ζωής. Η ιστορία παρουσιάζει την σκοτεινή πλευρά της αγάπης και τις συνέπειές της στον χώρο και στον χρόνο. Πώς μια ιστορία του παρελθόντος έχει την δύναμη να επηρεάσει το παρόν. Πώς η Τζένη που αποφάσισε να ζήσει σε ένα σπίτι με σκοτεινό παρελθόν, βλέπει τον εαυτό της να αλλάζει μέσα από τις σκιές που κρύβονται μέσα στον καθρέπτη… Τι είναι αυτό που ενώνει δύο διαφορετικές ζωές, εκείνη του ζευγαριού κι εκείνη της νεαρής Τζένης; Δύο ζωές που τις χωρίζει ο χρόνος, αλλά το σπίτι είναι ο συνδετικός κρίκος. Είναι μια κοινωνική ιστορία που με μία ανατροπή την μεταμορφώνει σε ψυχολογικό θρίλερ στο τέλος.
Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σας;
Η ιστορία της οικογένειας που μου αφηγήθηκαν εντελώς τυχαία μέσα σε μια συζήτηση, σαν αυτές που ακούγονται μέσα σε παρέες, με γέλια και αφηγήσεις σκοτεινών ιστοριών. Κι επειδή αυτή η ιστορία είναι αρκετά σκοτεινή παρ’ ότι στην αρχή λάμπει σαν πολύτιμος λίθος, αποδεικνύει αυτό που λέει ο λαός ψιθυριστά στα σκοτάδια πως «ότι λάμπει δεν είναι χρυσός». Δεν είναι μια κοινή ιστορία αγάπης. Είναι το φάντασμά της. Ο ίσκιος της. Που μόνο εφιάλτες ξυπνά.
Πρόκειται για μυθοπλασία ή υπάρχουν και αληθινά στοιχεία;
Βασίζεται σε αληθινά στοιχεία όσον αφορά την ιστορία της οικογένειας, ενώ η ιστορία της Τζένης είναι καθαρά μυθοπλαστική.
Ποια είναι τα μηνύματα που θέλετε να αποκομίσουν οι αναγνώστες σας;
Η ιστορία κρύβει μέσα της πολλά μηνύματα. Οικογένεια, χρόνος, ανθρώπινες σχέσεις. Μα το σημαντικότερο μήνυμα που περνάει στον αναγνώστη είναι η δύναμη που κρύβει το ανθρώπινο μυαλό. Είναι άραγε ικανό να αλλάξει τον ρου μιας ιστορίας; Μπορεί να διακρίνει το ψέμα ανάμεσα στην αλήθεια και το αντίστροφο; Είναι ικανό να διακρίνει πού σταματά η λογική και σε ποιο σημείο ξεκινά η παράνοια;
Το μυαλό υπερισχύει της ψυχής ή συμβαίνει το αντίθετο;
Πιστεύω πως αυτά τα δύο σαφώς και είναι αλληλένδετα, το ένα επηρεάζει το άλλο μα κανένα δεν είναι ισχυρότερο του άλλου. Όταν, για παράδειγμα, το μυαλό κάνει σκοτεινές σκέψεις σε έντονο κι επικίνδυνο βαθμό, τότε αυτές οι σκέψεις θα μαυρίσουν και την ψυχή σαν ένα πυκνό και αδιαπέραστο σύννεφο. Αλλά… τώρα που το σκέφτομαι… το μυαλό δεν είναι το εργαλείο της ψυχής; Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό. Ίσως κατά την δημιουργία του ανθρώπου, μυαλό και ψυχή ήταν ένα και στην πορεία διασπάστηκαν. Μπορεί εμείς να τους δώσαμε δύο ονόματα, μυαλό και ψυχή, αλλά στην ουσία αυτά τα δύο είναι ένα. Άνθρωπος.
Πώς μπορεί ο καθένας από εμάς να απαλλαγεί από τα φαντάσματα που τον στοιχειώνουν;
Με την αυτογνωσία, με την δύναμη της αγάπης και με την διαρκή αναζήτηση της αλήθειας. Εκτός αν κάποιος χαθεί μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού του όπου καραδοκούν οι σκιές και βρεθεί σε αδιέξοδο.
Πόσο εύκολο είναι να σταθούμε και να κοιταχτούμε μπροστά στον καθρέφτη και να αποδεχτούμε την αλήθεια για ό,τι πραγματικά είμαστε;
Καθόλου εύκολο. Αντιθέτως. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Το να κοιτάξει κάποιος κατάματα τον εαυτό του και να τον αντιμετωπίσει. Κι όταν κοιτάζεις το είδωλό σου στον καθρέφτη όταν εκείνος είναι ραγισμένος κι έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα, τότε χάνεις τον εαυτό σου στα θολά μονοπάτια της λογικής.
Μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας;
Προσωπικά πιστεύω πολύ στην μοίρα. Στην δύναμη της μοίρας. Στο σύμπαν, όπως το αποκαλώ πολλές φορές. Τι είναι το σύμπαν; Ο χώρος κι ο χρόνος που τα δένει μια αόρατη αλλά πανίσχυρη ενέργεια. Το άπειρο, το όλο, το συνεχές. Τι είμαστε εμείς οι άνθρωποι μπροστά στο σύμπαν; Πόση δύναμη μπορεί να έχουμε εμείς μπροστά σ’ αυτό με σκοπό να του αντισταθούμε; Πιστεύω πως οτιδήποτε είναι γραφτό να συμβεί, θα συμβεί, ακόμα κι αν ενώσουμε όλοι μαζί τις δυνάμεις μας για να το αλλάξουμε.
Αν κάποιος χάσει την οικογένειά του χάνει και όλο του το είναι;
Ακριβώς έτσι. Χάνει όλο του το είναι. Μένει ένα δέντρο που του έκλεψαν τις ρίζες. Ένα σώμα άψυχο που του ξερίζωσαν την καρδιά. Μία οντότητα χωρίς υπόσταση. Οι οικογένεια είναι η αρχή των πάντων. Ο ρόλος της σημαντικός στην ζωή ενός ανθρώπου. Ωστόσο, όχι πάντα θετικός. Είτε θα τον βοηθήσει να πάει μπροστά είτε θα τον καταστρέψει. Γι’ αυτό και η έλλειψή της είναι προτιμότερη σε κάποιες περιπτώσεις γιατί δεν καθαγιάζει το νερό που πίνεις αλλά το μολύνει με τις στάχτες της.
Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;
Έχει ολοκληρωθεί το νέο μου έργο κι ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Υδροπλάνο μέχρι το τέλος του 2021. Ο τίτλος του είναι «Μην είσαι περίεργος!» Πρόκειται για μία ιστορία φαντασίας που περιέχει και λίγο μυστήριο. Κι έρχονται κι άλλες ιστορίες, φυσικά. Το συγγραφικό ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ.
Μια ευχή για τους αναγνώστες!
Τι να ευχηθώ στους αναγνώστες;… Να ευχηθώ να μην χάσουν ποτέ την δίψα τους για τα βιβλία. Να μην πάψουν ποτέ να τα αγαπούν γιατί αυτά τους χαρίζουν ταξίδια, γνώσεις και συντροφιά. Να μην επιλέγουν να διαβάζουν βιβλία με παρωπίδες στο νου. Να αφήνουν το μυαλό τους να ανοίγει την αγκαλιά του για να κλείσει μέσα της πολλών ειδών βιβλία. Εύχομαι να μάθουν να δίνουν ίσες ευκαιρίες στους νέους κι άγνωστους προς το κοινό συγγραφείς. Και να πιάνουν στα χέρια τους ένα βιβλίο με σκοπό να το διαβάσουν και να απολαύσουν το ταξίδι που τους χαρίζει κι όχι να χάσουν την ουσία ψάχνοντας μονάχα για ψεγάδια κι αμυχές στην ιστορία. Κρίμα είναι να χάσεις το δάσος γιατί βλέπεις μόνο το δέντρο…. Εξάλλου, όλα είναι υποκειμενικά. Μπορεί η ατέλεια για κάποιους να είναι σημείο υπεροχής για κάποιους άλλους. Γενικά, να διαβάζουν με ανοιχτή την καρδιά και να φροντίζουν να απορροφούν όλα τα μηνύματα που κρύβονται μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Διαβάζουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Αγαπάμε το βιβλίο. Αγαπάμε την γνώση. Καλές αναγνώσεις!
