Στο κέντρο του καμβά της ζωής μου βρίσκεται ο αγαπημένος μου παππούς. Σε μια παραλία που ονομάζεται Πευκάκια και δεν απέχει παρά λίγα χιλιόμετρα από την πόλη του Βόλου, τη θάλασσά του, έτσι την έλεγε.
Ολόγυρα απ’ τον παππού άνθρωποι, δέντρα, παιδιά, πλοία, φίλοι, πουλιά. Αριστερά απ’ τον πίνακα μια Ανατολή νεογέννητη, δεξιά μια γλυκιά θερινή νύχτα ντυμένη με όλα της τα άστρα.
Στα πόδια του κάθομαι εγώ, μόλις εννέα χρονών.
Τείνω το χέρι μου να του δείξω ένα τρένο στα κύματα, ένα ροζ αερόστατο που γέννησε ο ορίζοντας, ένα πουλί που βούτηξε στην θάλασσα του και βάφτηκε γαλάζιο. Μου χαμογελά ικανοποιημένος. Στο πυρήνα της ζωής μου στέκεται μια άγρια συκιά. Ξαπλωμένοι στο κορμό της καθώς είμαστε, ο παππούς μου δείχνει ένα σύκο που φθίνει η ζωή του κι είναι έτοιμο να πέσει. Όλα γύρω μας σιωπούν, άνθρωποι, τοπία, τρένα και καράβια. Περιμένουμε, αργεί.
Ανυπόμονη καθώς είμαι του δίνω ένα πινέλο. «Κάνε κάτι παππού για το καημένο το σύκο, να μην υποφέρει», του λέω και δυο δάκρυα κυλούν απ’ τις άκριες των ματιών μου.
Σηκώνεται όρθιος, μ’ ανεβάζει στους ώμους του και μου δίνει ένα άλικο χρώμα. Ζωγραφίζω την σάρκα του κόκκινη και με ένα άλλο της ελπίδας, πράσινη την φλούδα του. Η γιαγιά μας φωνάζει, δε βλέπει ακόμη την μεταμόρφωση.
Εμείς κρυφογελούμε, δε ξέρει το μυστικό μας.
Τόση ευτυχία δεν την αντέχω και μέσα απ’ την άμμο σηκώνω λουλούδια, λιβάδια γαλανά, δελφίνια να χοροπηδούν, καράβια κοχύλια με ψηλά κατάρτια και φουγάρα…
…Αυτός ο ζωγράφος φίλοι μου ήταν ο παππούς μου, ο Αναστάσιος Χατζάρας που έφυγε πολύ νωρίς απ’ την ζωή στα εξήντα ένα του χρόνια. Εγώ ήμουν μόλις δώδεκα χρόνων τότε.
Σε τούτα τα γράμματα περπατούμε ακόμη και σήμερα στην θάλασσα των χρωμάτων του, μου κρατά το χέρι σφιχτά όπως τότε και του δείχνω τον κόσμο με την δική μου παιδική μα και ενήλικη ματιά.
