Της Εύας Λόλιου,
Κοιμόμουν και με ξύπνησε που ’τρεχα σε λιβάδια με δροσερά τα φύλλα τους τα πλουμιστά κλωνάρια.
Μην ήτανε καλόγερος, μην ήταν πετεινάρι μα είχε σκοπό λυπητερό, βαμμένο κόκκινο λαιμό γλυκό σαν κεχριμπάρι.
Κι έτσι όπως φοβήθηκα, φρατς φρουτς.. βαθιά στο κόρφο κρύφτηκα στης μάνας μου τα σκέλια του θάμνου τ’ αγκαθωτά, με διώξατε άσπλαχνα πουλιά που πρόκαμε ο ουρανός βαρύ να φέρει τον χιονιά.
Κι ήλθε στο παραθύρι μου χτυπώντας τα γυμνά κλαριά άναστρη νύχτα με βοριά γιομάτη μοναξιά.
Θάμνοι και λόγγοι έρημα που μοιάζουν τώρα δα τ’ άγρια βουνά, τι μου ’μελε του καψερού να ’χω χρυσά φτερά;
Βου βου! εφύσαγε αυτός κι εκείνο κελαηδούσε με το γλυκό το στόμα του εμένανε καλούσε.
