Η «Ιθάκη» της Κατίνας Τέντα – Λατίφη παρουσιάστηκε στην κατάμεστη αίθουσα του κτιρίου Ματσάγγου
Μνήμες της νεότερης ιστορίας, οι εποχές της αντίστασης και των αγώνων, ζωντάνεψαν στη χθεσινή παρουσίαση του βιβλίου της Κατίνας Τέντα – Λατίφη με τίτλο «Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη – Πολιτική ξενιτιά, 1950 – 1974», που φιλοξενήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα του κτιρίου Ματσάγγου, του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Πολλοί φίλοι του βιβλίου παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, αφιέρωμα σε εμβληματική προσωπικότητα της εθνικής αντίστασης, την Κατίνα Τέντα – Λατίφη από τον Αλμυρό, η οποία περιγράφει στιγμές ολόκληρης ζωής στο συγγραφικό της έργο, προτρέποντας τις νεότερες γενιές «να βαδίσουν στον δρόμο της ενότητας και της συνεργασίας. Να μην επιτρέψουν ποτέ ξανά τη διχόνοια να «εισχωρήσει» στην Ελλάδα», αναφερόμενη στην περίοδο του διχασμού. Η συγγραφέας μίλησε από καρδιάς για τη σημασία των αγώνων και προέτρεψε τους Ελληνες και τις νεότερες γενιές να μη σταματήσουν ποτέ τις προσπάθειες για ένα καλύτερο αύριο.
Για το βιβλίο μίλησαν οι Ηλίας Νικολακόπουλος ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, ΕΚΠΑ, Κατερίνα Πορφυρογένη πρόεδρος Δ.Σ. ιδρύματος Πορφυρογένη, Πάνος Σκοτινιώτης νομικός, τ. δήμαρχος Βόλου και η συγγραφέας, ενώ συντόνισε η δημοσιογράφος Ελένη Σταμούλη. Οι ομιλητές σκιαγράφησαν με αδρές πινελιές το έργο της Κατίνας Τέντα – Λατίφη, υπογραμμίζοντας τη σημασία του συγγραφικού της έργου.
Για τους ναυαγισμένους ήρωες της σύγχρονης «Οδύσσειας», η «Ιθάκη» είχε δύο όψεις, επανάσταση και Ελλάδα, το όραμα μιας κοινωνίας με δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, που εκκολάφθηκε στην κατοχή και τον εμφύλιο, για να δικαιωθεί εν μέρει, αλλά και να διαψευστεί οικτρά στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και το όραμα της χαμένης πατρίδας, που άντεξε στα χρόνια της πολιτικής ξενιτιάς, ώσπου να πάρει τον δρόμο του με τη μεταπολίτευση και τον επαναπατρισμό και να σκάσει στα βράχια της ελληνικής πραγματικότητας.
Η Κατίνα Τέντα – Λατίφη, μαθήτρια ακόμη στην Κατοχή, πήρε μέρος στην εθνική αντίσταση και στη συνέχεια κυνηγήθηκε από παρακρατικές ομάδες, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στην Ικαρία. Κινδυνεύοντας να σταλεί πίσω στον τόπο της στα χέρια των ταγματασφαλιτών, δραπέτευσε και κατέφυγε στο βουνό, όπου εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό και αγωνίστηκε στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι. Στη Μόσχα, στο Βουκουρέστι και στο Παρίσι, όπου εγκαταστάθηκε το 1968, σπούδασε κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες, με ειδίκευση στο διεθνές εμπόριο. Τον Αύγουστο του 1974, μετά την πτώση της χούντας, επέστρεψε στην Ελλάδα, επανέκτησε την ελληνική ιθαγένεια, που της είχαν στερήσει και εργάστηκε ως διευθύντρια εξαγωγών σε εταιρείες πετρελαιοειδών, καθώς και σε αμπελοοινικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, έως τη συνταξιοδότησή της. Τις μνήμες ζωής περιγράφει στο έργο της, μεταφέροντας στον αναγνώστη συγκλονιστικές εικόνες, που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.
ΓΛ. ΥΔΡ.
