ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Πόσο βαριά η μοναξιά…

πόσο-βαριά-η-μοναξιά-140411

Της Βαρβάρας Τσακουρίδου

Πόσο βαριά η μοναξιά

σαν δεν έχεις φιλιώσει,

με τη βαθυσήμαντη σιωπή

που επίμονα ζητεί

να σε εξυψώσει!!

με του εσώτερου μόχθου

την τραχιά μαθητεία,

την άφθαρτη ουσία,

βαθιά να σε μονώσει…

Μήτε η θαλάσσια πνοή

μήτε της άνωσης η αλκή

μπορεί να σ’ αλαφρώσει∙

η ψυχή σου μοναχή

το άχθος θα σηκώσει…

στ’ απέραντα πλάτη,

το μέγα νόημα

για να ζυγώσει…

Το φεγγοβόλημα του νου

η αρμονία στοχασμού,

ενός μακρόχρονου «εγκλεισμού»,

τους χτύπους της καρδιάς

μ’ αγάπη θα ψηλώσει

κι’ ο άνθρωπος τον άνθρωπο

ως αδελφό θα νιώσει

κι’ ο χαλαστής στον δουλευτή

τη θέση του θα δώσει.

Ο ήλιος ο ζωοδότης

το φως του παραχωρεί

ως άναξ τροφοδότης

αναγεννά τη γη.

Η σκιά του μαχητή

έχει μετουσιωθεί

σε ονειρικό ταξιδευτή.

Τ’ αστέρια έχουν αφεθεί

στην υδάτινη πνοή,

κι’ η σιωπή αχολογεί

την γαλήνια πλησμονή

με τον «βράχο» να πασχίζει

τη βραχώδη μοναξιά του

να υπερβεί

παραμένοντας εις αεί

εις τη θέση τη γνωστή…

το μεγαλόπρεπο έργο

του έρωτα θαυμάζει,

κάθε που η θάλασσα

επάνω του ρυάζει.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου