Της Εύας Λόλιου
Πώς με θωρείς για κρέμασμα, πού πάει το μυαλό σου
καλέ μου φίλε, καρδιακέ μη τρέχει ο λογισμός σου
έχω φτερά στην πλάτη μου και μοιάζω με πουλάκι
που δε μπορεί της φυλακής το άσχημο σαράκι.
Πε μου είμαι ’γω για κρέμασμα απ’ το ψηλό κλαράκι
που στην πιο πέρα γειτονιά φιλάω τ’ αηδονάκι
και μια μικρή τριανταφυλλιά μου έστησε τσαρδάκι;
Μη με ζουλεύεις φίλε μου που ’σαι βασανισμένος
και στην θηλειά της γυναικός που’ σαι σφιχτά ζωσμένος
τα λάθη σου τα έκανα και χόρτασα μουρμούρα
και τώρα πια πετάω ελεύθερα να γεύομαι τα μούρα.
Ολόγυρα μου τα βουνά έχουν χίλια δεντράκια
και στα νερά του ποταμιού τα τρυφερά ανθάκια
ακόμη στα ογδόντα μου χρόνια κι αν φτάσω
θα τα γευτώ σταλιά σταλιά κι ύστερα θα γεράσω..
