Παρουσίασε το λογοτεχνικό της κείμενο «Όλα εξαρτώνται από τη στιγμή»
Η παρουσίαση του συλλογικού τόμου «Ο χρόνος που περνά και χάνεται» από τις εκδόσεις Παρέμβαση, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του τριήμερου 7ου Συμποσίου Λογοτεχνίας, την Παρασκευή 3 Νοεμβρίου, στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης.
Η Βολιώτισσα Κική Γιαμουρίδου, κειμενογράφος λογοτεχνικών κειμένων – αρθρογράφος, παραβρέθηκε στο Συμπόσιο Λογοτεχνίας, καθώς συμμετείχε στο συλλογικό τόμο.
Απόσπασμα του λογοτεχνικού της κειμένου με τίτλο «Όλα εξαρτώνται από τη στιγμή» ανέγνωσε η ίδια στη κατάμεστη αίθουσα, αποσπώντας δυνατό χειροκρότημα και πολύ καλές κριτικές.
«… Γέμισα με μιας ενοχές. Δεν υπήρχε πια! Ο θάνατος διέλυσε τα πάντα! Πόσο μάταια όλα… Αυτός ήξερε. Εγώ όχι. Περνούσε ο χρόνος και την αλήθεια για την υγεία του δεν τη γνώριζα. Τώρα μόνο έμαθα… έτσι απλά.
Ο καρκίνος τον είχε διαλύσει. Εξαφανιζόταν, γιατί έκανε χημειοθεραπείες. Είχε τον χαρακτήρα που είχε, γιατί γνώριζε πως θα φύγει και μισούσε όλους εμάς που έχουμε την υγεία μας. Με χρησιμοποίησε ως το τέλος. Πήρε την καρδιά μου, την ψυχή μου και μ´ άφησε νεκρή. Χάθηκε χρόνος, χάθηκε, όμως, κι εκείνος.
Αν ήξερα, θα το ζούσα διαφορετικά. Θα ευγνωμονούσα τη ζωή, γιατί εκείνος βρέθηκε μπροστά μου και μ´ έκανε να νιώσω, να αισθανθώ. Τώρα τίποτα δεν γυρίζει πίσω. Ούτε εκείνος, ούτε οι στιγμές που δεν ζήσαμε. Καβγάδες, κλάμα, εγωισμός. Ακόμη πενθώ για ό, τι έχασα. Για εκείνον και την ζωή που δεν πρόλαβα να ζήσω. Τον έχω μέσα μου και θα είναι πάντα ο φύλακας Άγγελος μου. Δεν έχω συγχωρήσει τον εαυτό μου. Εκείνον, ναι… Εκείνος πάλευε να κερδίσει χρόνο κι εγώ τον σπαταλούσα ανούσια. Χάσαμε και οι δύο. Ο χρόνος που περνά.. χάνεται…
Αν δεν έχεις το χρόνο να το κάνεις σωστά, πρέπει να έχεις το χρόνο, να το κάνεις ξανά!».
Τι σημαίνει για σας «ο χρόνος», ρωτήθηκε η Κική Γιαμουρίδου. Η ίδια απάντησε:
«Ο χρόνος είναι ένας αμείλικτος δικαστής. Στέκεται απέναντι μας και μας δικάζει δίχως οίκτο, ενώ ο ίδιος είναι υπεύθυνος. Άλλοτε είναι άφθονος και άλλοτε ελάχιστος. Ποιος μπορεί να τον μετρήσει; Οι στιγμές δεν πιάνονται. Μέχρι να τις ονομάσουμε παρόν γίνονται παρελθόν. Μια ζωή ο χρόνος μας κυριεύει και μας κατευθύνει. Τελικά δεν ελέγχουμε εμείς τη ζωή μας. Μόνο εκείνος. Από την αρχή τον κάνουμε αναγκαίο και ποθητό. Εκεί φυλακίζουμε στιγμές, συναισθήματα, ταξίδια, εικόνες. Εκεί χάνονται όλα και εμείς μαζί τους! Αν δεν έχεις το χρόνο να το κάνεις σωστά, πρέπει να έχεις το χρόνο να το κάνεις ξανά!».
