Μνήμες μετά από 48 χρόνια
Οι άσσοι του παρελθόντος, Μίμης Κοκκινάκης, Χρήστος Ζαντέρογλου και Κώστας Μαρσουβανίδης μιλούν στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ για τη Νίκη Βόλου του μακρινού χθες και του σήμερα
Ρεπορτάζ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΑΤΤΑΣ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΑΤΗΣ
48 ολόκληρα χρόνια περίμεναν αυτή τη στιγμή που θα ανέβει η αγαπημένη τους Νίκη και πάλι στην Α’ Εθνική. Τρεις άσοι του παρελθόντος, που έγραψαν ιστορία με αίμα και ιδρώτα μιλούν για τη δική τους πορεία και βουρκώνουν όταν θυμούνται φίλους και παλιούς συμπαίκτες, τα αδέρφια τους που δεν είναι πλέον κοντά τους, για να πανηγυρίσουν και πάλι σαν μικρά παιδιά τη μεγάλη άνοδο της προσφυγικής Νίκης και πάλι στην Α’ Εθνική.
Κοκκινάκης: Η Νίκη είναι η ζωή μου
«Φοβάμαι για την καρδιά μου δεν πάω» μας έλεγε ο Μίμης Κοκκινάκης λίγες ώρες πριν από τη σέντρα του χθεσινού παιχνιδιού στο Πανθεσσαλικό. «Αμα όμως μπουν ένα – δύο γκολ τότε θα φύγω και θα ανηφορίσω για το γήπεδο» πρόσθεσε ο 85χρονος, σήμερα, άσσος της Νίκης Βόλου, ο οποίος αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμο της Νέας Ιωνίας.
Τι θυμάται όμως ο ίδιος από το μακρινό 1966; «Υπήρχαν παίκτες αξίας, ο Μανιατάκης, ο Καλλιοτζής, ο Τζίνης και τα αδέρφια Ζαντέρογλου. Είχαμε κάνει μια θαυμάσια ομάδα. Ηταν πολύ μεγάλο κακό όμως ότι μεγάλοι ποδοσφαιριστές φύγανε και έμειναν ένας – δυο, για να πάρει η ομάδα την κατιούσα» και παραξενεύεται πλέον με την αλλαγή σελίδας του συλλόγου. «Τόσο καιρό εγώ δεν το πίστευα, μου φαίνεται παράξενο 48 χρόνια μετά πως η ομάδα θα πάρει και πάλι την άνοδο. Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους, στους παίκτες, στον προπονητή και πάνω απ’ όλα στον πρόεδρο, ο οποίος είπε από την αρχή, ότι θέλει να πάρει την ομάδα και να την οδηγήσει όσο ψηλότερα γίνεται και τελικά τα κατάφερε».
«Οι Τουρκόσποροι που κάνανε ομάδα»
Ο Ναός της Ευαγγελίστριας και η Νίκη Βόλου είναι έννοιες ταυτόσημες για τους Νικιώτες και οι «Τουρκόσποροι» έκαναν καλή ομάδα θα μας πει στη συνέχεια: «Εδώ στη Νέα Ιωνία λέγανε και από παλιά, ότι η Νίκη και η Ευαγγελίστρια είναι τα σύμβολά μας. Αυτά που έχουμε και αυτά που πρέπει να μείνουν. Δεν είχε τίποτα άλλο η Νέα Ιωνία. Ο κόσμος ήταν προσφυγικός. «Τουρκόσπορους» μας λέγανε αλλά εμείς φτιάξαμε ένα σύλλογο καλό και μια ομάδα δυνατή, χάρης σε αυτούς που είχαν έρθει από εκεί με επικεφαλής τον Παντελή Μαγουλά. Η ομάδα ανέβηκε στην Α’ Εθνική μετά το παιχνίδι στην Κοζάνη το 1959. Εκεί και ξύλο φάγαμε και μας βρίζανε, αλλά στην επιστροφή το πανηγύρι που είχε στηθεί δεν περιγράφεται».
Οσο για το τι σημαίνει Νίκη για εκείνον: «Αγαπάω πολύ αυτή την ομάδα, γιατί είναι η ζωή μου. Για 15 χρόνια έπαιζα σε αυτή. Μαζί με τον Ολυμπιακό Πειραιώς, που έπαιξα για πέντε χρόνια. Πλέον ούτε στην τηλεόραση δεν μπορώ να καθίσω να τις δω, μην πάθω και κανένα έμφραγμα» μας λέει και γελάει.
Για τα αδέρφια που «φύγανε», θυμάται βουρκώνει και συγκινείται ξετυλίγοντας το άλμπουμ των φωτογραφιών, που για εμάς μπορεί να είναι ασπρόμαυρο αλλά σε εκείνον όλες οι αναμνήσεις είναι έγχρωμες και με βαθύ μπλε: «Πλέον είμαι ο μεγαλύτερος από εκείνη την ομάδα (85 ετών). Πέρυσι και φέτος φύγανε τρεις καλοί ποδοσφαιριστές. Εφυγε ο Λευτέρης Καλιοντζής, ο Τάσος Μανιατάκης και ο Νίκος Δεβριάδης. Ηταν και οι τρεις κολλητοί και φύγανε μαζί».
Για την έννοια της προσφοράς όλων εκείνων στην ομάδα του 1966: «Η προσφορά είναι όλων προς το σύνολο. Δεν υπάρχει κάποιος να έχει δώσει λίγο και άλλος περισσότερο, κανείς δεν ζητούσε τίποτα. Ο Δημήτρης ο Λαλές που είναι ακόμη εν ζωή, οι αδερφοί Ζαντέρογλου, με όλους αυτούς μέναμε όλοι μαζί εδώ στα γερμανικά. Η ομάδα των Γερμανικών».
Οι Εγγλέζοι και ο πατέρας του
«Οταν είχα πρωτοπαίξει ήταν απέναντι σε μια αρκετά καλή ομάδα Άγγλων. Στο ημίχρονο ήρθε ο πατέρας μου, εγώ ήμουν 16 ετών και μόλις τον είδα είπα από μέσα μου ότι θα τις αρπάξω, αλλά μου λέει «Δεν ντρέπεσαι; Φοβάσαι τους Εγγλέζους;» Η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν λίγο. Ο πατέρας μου ήταν πάντοτε μαζί μου. Αυτός με έπαιρνε στο γήπεδο. Θυμάμαι από πολύ μικρός όταν καθόμαστε στο πάνω μέρος του γηπέδου και η Νίκη έχανε, έφευγα και κρυβόμουν. Θα έπρεπε η να χάνει με διαφορά ή να κερδίζει με διαφορά. Ετρεμα».
Ο Μίμης Κοκκινάκης όμως είχε διαπρέψει και με τον Ολυμπιακό, και σε μια μελλοντική μάχη ανάμεσα στη Νίκη και την ομάδα του Πειραιά αναφέρει: «Αμα η Νίκη έχει ανάγκη από βαθμούς θα κερδίσει, αν ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη να πάρει το πρωτάθλημα θα το πάρει εκείνος. Δεν είμαι φανατισμένος, αν κάποιος το αξίζει πρέπει να κερδίζει. Θυμάμαι όταν είχα έρθει σαν αντίπαλος με φωνάζανε «Γενίτσαρο και προδότη», έφαγα πολύ κλωτσιά, αλλά την αγαπάω τη Νίκη. Δεν ήθελα να παίξω σε εκείνο το παιχνίδι. Εδώ στη Νίκη δεν θυμούνται εύκολα, αλλά εμένα δεν με νοιάζει. Εκανα κάτι επειδή μου άρεσε και το χαιρόμουνα. Προσέφερα και δεν ζήτησα ποτέ τίποτα».
Χρ. Ζαντέρογλου: Η ώθηση του κόσμου
Ο Χρήστος Ζαντέρογλου αποτελεί ένα από τα θρυλικά ονόματα εκείνης της εποχής, παίζοντας όπως και ο Κοκκινάκης στον Ολυμπιακό Πειραιώς και στην Εθνική Ελλάδος.
Σχετικά με την πορεία της Νίκης Βόλου φέτος μας αναλύει: «Τα βήματα που έκανε φέτος η Νίκη ήταν πολύ σημαντικά. Ανέβηκε επίπεδο συνολικά σαν σωματείο. Είχε τους παίκτες που μπορούσαν να την ανεβάσουν. Πιστεύω ότι ο κόσμος έδωσε πάρα πολύ ώθηση στην ομάδα και φέτος. Πάντα ήταν δίπλα της. Το ότι πανηγύρισε η ομάδα την άνοδο σημαίνει ότι το άξιζε. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Με τα αποτελέσματα που πέτυχε, έφτασε σε αυτό που άξιζε. Θα χαρώ πολύ όταν δώσει το πρώτος της παιχνίδι ξανά στην Α’ Εθνική. Για μία ομάδα που ήταν για πέντε χρόνια στην Α’ Εθνική την δεκαετία του ’60, είναι πολύ σημαντικό το να επιστρέφει εκεί».
Για την παρουσία του Αλέκου Βοσνιάδη: «Ο προπονητής είναι αυτός που την πληρώνει πάντα. Είτε χάσεις είτε κερδίσεις αυτό θα έχει θετικό ή αρνητικό αντίκτυπο στον προπονητή. Το θέμα είναι να υπάρχει καλή συνεργασία με τους παίκτες και τη διοίκηση. Από τον πάγκο της Νίκης φέτος πέρασαν τρεις προπονητές. Το ότι με τον τρίτο η ομάδα έβγαλε στον αγωνιστικό χώρο αυτό που έπρεπε ώστε η Νίκη να βελτιωθεί και να ανέβει δείχνει και τη δουλειά που έκανε ο Βοσνιάδης».
Για τις διαφορές στη φετινή Α’ Εθνική από το 1966: «Τα δεδομένα έχουν αλλάξει στην Α’ Εθνική. Τότε ο κόσμος ερχόταν στο γήπεδο για να διασκεδάσει και όχι για να δημιουργήσει φασαρίες. Εμείς όταν μπαίναμε στο γήπεδο να παίξουμε λέγαμε πως θα τα δώσουμε όλα και ό,τι γίνει. Ο ποδοσφαιριστής τώρα έχει το συμβόλαιό του, ενώ εμείς δεν είχαμε. Είναι μεγάλη η διαφορά. Ημασταν ημιεπαγγελματίες. Ακόμη κι αν δεν μας πλήρωναν, θα πηγαίναμε να παίξουμε. Σήμερα αν δεν πάρουν τα λεφτά φεύγουν. Είναι η δουλειά τους και δεν τους παρεξηγώ. Κάθε σωματείο που ανεβαίνει κατηγορία πρέπει να τα κοιτάει αυτά. Να μπορεί να αντέξει τα συμβόλαια και να έχει προσεγμένα οικονομικά. Η Α’ Εθνική είναι δύσκολη κατηγορία. Αν ο προπονητής, η διοίκηση, ο προπονητής και ο κόσμος είναι ένα, η ομάδα θα πάει καλά».
Μαρσουβανίδης: Συγκινούμαι με την άνοδο
Ο Κώστας Μαρσουβανίδης έχοντας πατήσει τα 77 μιλά για το όνειρο της ανόδου μετά από 48 χρόνια: «Το όνειρο που είχαμε τόσα χρόνια έγινε πραγματικότητα. Πέρασαν πάρα πολλά χρόνια που ο Βόλος, μια μεγάλη πόλη της Ελλάδος, δεν είχε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στην Α’ Εθνική, σε αντίθεση με μικρότερες πόλεις που διαπρέψαν και διαπρέπουν. Μετά από 48 χρόνια συγκινούμαι».
Για τον επικό αγώνας της Κοζάνης, το τότε αλλά και το σήμερα: «Το 1960 ο Βόλος είχε ξεσηκωθεί και ήρθε στην Κοζάνη σε έναν αγώνα ο οποίος γινότανε για την άνοδο. Τότε υπερισχύαμε με δύο βαθμούς και το σύστημα ήταν 3 βαθμούς για τη νίκη, δύο για την ισοπαλία και έναν για την ήττα. Αν η Κοζάνη μας κέρδιζε θα ισοβαθμούσαμε. Ευτυχήσαμε όμως τότε να έχουμε όλο το Βόλο μαζί μας. Οι αντίπαλοι, μας χτυπούσαν ανελέητα, δεν θέλω να περιαυτολογήσω αλλά το μόνο που δεν μπόρεσαν να χτυπήσουν ήταν εμένα. Εγώ είχα αντίπαλο τον Χριστοφορίδη, ταχύτατος, ευέλικτος και με ντρίπλα. Εγώ ήμουν ταχύς και είχα πάρει και Πανθεσσαλικό μαθητικό στα 100 μέτρα. Τότε φέρνοντας ισοπαλία 1-1 ανεβήκαμε μαζί με άλλες δύο ομάδες. Με την άνοδο στην Α’ Εθνική, όλος ο Βόλος χάρηκε, ανεξάρτητα αν η Νίκη ήταν της Νέας Ιωνίας. Από τότε μέχρι σήμερα η πορεία εκείνη μου θυμίζει τη φετινή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Ο κόσμος είναι ενθουσιασμένος και γι’ αυτό αξίζουν πολλά μπράβο στον πρόεδρο της ομάδας τον κ. Ανδρέα Πάτση».
Διαβάστε ακόμη:
Βοσνιάδης: Οι παίκτες μου έχουν «καρύδια»
