ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΚΟΡΗΣ ΣΤΟΝ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ
Ηχηρή παρέμβαση του διευθυντή της ΜΕΘ στο Νοσοκομείο Βόλου για την αύξηση των τροχαίων, λόγω κράνους – Οι συγκλονιστικές εμπειρίες, που τον οδήγησαν να χτυπήσει καμπανάκι αφύπνισης
Ως πότε οι γονείς θα κλαίνε για τα παιδιά τους, επειδή δεν φορούν προστατευτικό κράνος;
Με στεντόρεια φωνή, που επιδιώκει να ακουστεί απ’ άκρη σ’ άκρη σε όλη τη Μαγνησία, ο Ιωάννης Κόκορης, διευθυντής της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας στο Νοσοκομείο Βόλου, παθολόγος – εντατικολόγος, «κραυγάζει» για την αύξηση των τροχαίων ατυχημάτων, κυρίως λόγω μη χρήσης κράνους.
Μέσω του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, με ένα άρθρο, που αποτελεί ηχηρή παρέμβαση, χτυπά το καμπανάκι του συναγερμού, καθώς στον νομό από το καλοκαίρι και μετά καταγράφεται αύξηση τροχαίων και μάλιστα με νέους ανθρώπους, οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο τις ζωές τους, επειδή αδιαφορούν για την τήρηση των κανόνων ασφαλείας.
Εχοντας δει νέα παιδιά να ξεψυχούν στην Εντατική στο άνθος της ηλικίας τους, επειδή όταν τραυματίστηκαν δεν φορούσαν κράνος και έχοντας «συμβιώσει» με τον πόνο των γονέων, που στερήθηκαν τα βλαστάρια τους, αναρωτιέται ώς πότε θα θρηνούμε θύματα.
Δίχως να στρογγυλεύει τα πράγματα, με έναν «εκκωφαντικό» τρόπο, που αποπνέει έννοια για την ανθρώπινη ζωή, εξιστορώντας διάφορα θλιβερά περιστατικά που έχει διαχειριστεί στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, αγγίζει ευαίσθητες χορδές και αν μη τι άλλο συγκλονίζει, προσπαθώντας να μεταφέρει τα όσα συγκλονιστικά έχει και ο ίδιος μοιραστεί δίνοντας μάχη για να σωθούν ανθρώπινες ζωές στην Εντατική.
«Ως πότε;»
Πιο συγκεκριμένα, στο άρθρο – παρέμβασή του μέσω του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ ο Ιωάννης Κόκορης αναφέρει:
«Ιούνιος 1999. Νέος γιατρός, διαβαίνω το κατώφλι της Μ.Ε.Θ. του Νοσοκομείου Βόλου. Μέσα στα πολλά θαυμαστά που χαράσσονται στην ψυχή και τη μνήμη μου είναι μία ασθενής με βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Η Β.Χ., ήταν 21 ετών, ένα πανέμορφο και υγιές κορίτσι, που ήταν συνεπιβάτης στο μηχανάκι του φίλου της, ο οποίος για να αποφύγει κάποιο κίνδυνο, φρενάρισε απότομα. Η Β.Χ., εκτοξεύτηκε και προσγειώθηκε στο παρμπρίζ του μπροστινού οχήματος. Δεν φορούσε κράνος και υπέστη βαριά κάκωση του εγκεφάλου. Ολο το προσωπικό της Μ.Ε.Θ. είχε πέσει πάνω της. Ηρθε καθηγητής από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Λάρισας και τη χειρούργησε. Τρεις μήνες νοσηλείας στη Μ.Ε.Θ., μία οικογένεια (συγγενείς και φίλοι) διαλύθηκε. Οι δικοί της, μετά τη νοσηλεία στη Μ.Ε.Θ., έκαναν τα πάντα. Ξόδεψαν ατέλειωτο χρόνο και πολλά χρήματα για τη φροντίδα της.
Η Β.Χ. έζησε άλλα δύο χρόνια στο κρεβάτι, χωρίς ποτέ να επικοινωνήσει με το περιβάλλον, μέχρι τον θάνατό της από τις επιπλοκές της μακράς κατάκλισης. Πώς να ξεχάσεις τη δακρυσμένη μάνα, που έκανε τον διάδρομο της Εντατικής δεύτερο σπίτι;
Ιούνιος 2022. Ενα νεότατο κορίτσι, σχεδόν παιδί, είναι συνεπιβάτης σε μηχανάκι, που λόγω του ανώμαλου οδοστρώματος εκτοξεύεται στην άσφαλτο χωρίς να φορά προστατευτικό κράνος. Υπέστη βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση και υποβλήθηκε σε πολύωρη χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο.
Ιδια εικόνα, με κλαμένους συγγενείς και ανήσυχους συμμαθητές και φίλους, να ξενυχτούν στον διάδρομο της Εντατικής.
Η Α.Κ. είναι 18 χρόνων και χρησιμοποιώ χρόνο ενεστώτα, γιατί ευτυχώς ζει, χωρίς μεγάλες αναπηρίες.
Κοινός παρονομαστής και στις δύο ιστορίες νεαρά κορίτσια, με όλη τη ζωή μπροστά τους, συνεπιβάτες σε μηχανάκια, χωρίς να φορούν κράνος.
Συνολικά 22 χρόνια διαφορά αυτές οι δύο ασθενείς, αλλά οι μνήμες ξύπνησαν και η πλθώρα των περιστατικών ξεχείλισε ποτάμι… με δυσάρεστες εικόνες.
Θυμήθηκα τον Α.Κ., 20 ετών, που σφήνωσε κάτω από τον προφυλακτήρα μίας προπορευόμενης νταλίκας και στην ουσία «απαγχονίστηκε» και έσπασε τον αυχένα του. Εγινε «άγγελος» μετά από 15 ημέρες νοσηλείας στη Μ.Ε.Θ. και μία μάνα έχασε τα λογικά της. Γιατί δεν φορούσε κράνος.
Θυμήθηκα επίσης τον Γ.Π., 19 ετών, οδηγό σε μηχανή, που υπέστη «εγκεφαλικό θάνατο» από την κάκωση του εγκεφάλου και οι γονείς του έκλαιγαν διπλά. Γιατί έχασαν το παιδί τους, αλλά και γιατί δεν πρόλαβε να γίνει δωρεά οργάνων, για την οποία είχαν υπογράψει συναίνεση 24 ώρες πριν.
Θυμήθηκα και έναν ασθενή 60 ετών, τον Ν.Β., που είχε ελαφρύ τροχαίο με το αυτοκίνητό του, αλλά άνοιξε ο αερόσακος και επειδή δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας, χτύπησε στην κάτω γνάθο και υπέστη διατομή της γλώσσας.
Ο κατάλογος είναι μακρύς, αλλά το καλοκαίρι του 2022 νοσηλεύσαμε πολλά θύματα τροχαίων ατυχημάτων στη Μ.Ε.Θ. του Νοσοκομείου της πόλης μας.
Ολα αυτά τα περιστατικά έχουν ομοιότητες: Δεν φορούσε κράνος, δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας, έτρεχε, είχε πιει… κ.λπ.
Το 2006 βρέθηκα στη Βαρκελώνη και ενώ σχολούσε το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, χιλιάδες μηχανάκια με νεαρούς θεατές ξεχύνονταν στους δρόμους. Ολοι, μα όλοι ανεξαιρέτως φορούσαν κράνος.
Τον Οκτώβριο του 2022 βρέθηκα σε ιατρικό συνέδριο στο Παρίσι. Από επαγγελματική διαστροφή μάλλον παρατηρούσα τους ντιελιβεράδες με τα μηχανάκια. Ολοι φορούσαν κράνος, σωστά κουμπωμένο.
Γράφω αυτές τις σκέψεις, σαν κραυγή απόγνωσης, για το πώς οδηγούμε. Μία μικρή βόλτα στην πόλη μας να κάνουμε, θα δούμε οδηγούς δικύκλων, που όχι μόνο δεν φορούν κράνος, όχι μόνο δεν τηρούν τα όρια ταχύτητας, αλλά κρατούν και το κινητό τηλέφωνο στο ένα χέρι.
Δεν επιθυμώ να δώσω συμβουλές. Καταγράφω μία πραγματικότητα και τις νοσηρές προεκτάσεις της, που βιώνουμε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
ΩΣ ΠΟΤΕ οι γονείς θα κλαίνε για τα παιδιά τους, επειδή δεν φορούν προστατευτικό κράνος;
Πότε θα αποκτήσουμε παιδεία και θα διδαχτούμε την οδική ασφάλεια, από μικρή ηλικία θα πρότεινα, ως μάθημα επαναλαμβανόμενο και με ιδιαίτερη έμφαση στα σχολεία; Για να σταματήσει ο θρήνος, να σταματήσει ο παραλογισμός.
Υ.Γ. Τα αρχικά των ονομάτων είναι φανταστικά. Τα γεγονότα, όμως, είναι αληθινά».
