Της Ράνιας Γάτου Ποιήτριας, Δοκιμιογράφου και Εικαστικού
Ο Θείος Γιάννης υπήρξε καινοτόμος της επεμβατικής καρδιολογίας και πραγματικός πρωταίτιος των μεταμοσχεύσεων της καρδιάς στην Ελλάδα. Με τρόπο παράλληλο θεμελίωσε το Κέντρο Διεθνούς Αλληλεγγύης & Συνεργασίας – ΚΕΔΑΣ, μέσω του οποίου επιτύγχανε την ίδρυση δύο νοσοκομείων στην Ουγκάντα και την Τανζανία. Εζησε ως άνθρωπος με διαφορετική στάση για τη ζωή. Η καταγωγή του και η δράση του, μέσω του φιλανθρωπικού έργου στην Ουγκάντα και στην Τανζανία, δικαιολογούσαν τη διαπρεπή παιδεία, που είχε ως άνθρωπος. Ξεχώριζε για την ανθρωπιστική του ευαισθησία και για το μεγάλο του επιστημονικό επίτευγμα αναφορικά με την επινόηση και κατασκευή μιας μικρής και εύχρηστης τεχνητής καρδιάς για την υποστήριξη ασθενών με ολική καρδιακή ανεπάρκεια, μέχρι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μεταμόσχευση σύμφωνα με τα λόγια του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Θάνου Δημόπουλου.
Κανένας πόνος της ζωής δεν είναι τόσο βαθύς, που να μπορεί να συγκριθεί με τον θάνατο, αυτόν τον αιώνιο ανταγωνιστή (Φιότνορ Ντοστογιέφσκι). Εφυγες σαν άστρο με τα όστρακά του να ανασαίνουν τον ήλιο. Σαν ποτάμι με αθάνατο βάθος. Ενα βαγόνι με έμβλημά του την ελευθερία. Ενα σκάφος βαθιά δαγκωμένο μέσα στο πέλαγος. Ενας βράχος σε σχήμα καρδιάς. Φωτισμένος από τον Θεό να θεραπεύεις ανθρώπους. Ανθρωπος με ήθος γνήσιο και παραδειγματικό. Αθάνατος φρουρός στην αθανασία της ψυχής σου. Νικητής αυλικός του Θεού. Πορφυρογέννητη λεύκα με τα πανιά της φουσκωτά στα θεία ύψη. Γέμισες την ψυχή σου με ζεματιστό μολύβι από λάδι. Κλωνάρι παρθένο από ευαισθησία για τον άνθρωπο. Φίλος, θείος και άνθρωπος για τον συνάνθρωπο.
Ενας προσανατολισμός ιερός στην ιστορία της καρδιολογίας. Μας κουβέντιαζες κάθε μέρα σχεδόν. Νοιαζόσουν για τον νονό σου Ηλία Γάτο. Καθημερινά τηλεφωνούσες και τον συμβούλευες για τα θέματα της υγείας του. Ζέσταινες με την καρδιά σου την καρδιά μας. Μιλούσες λίγο και ξαναφύτρωνες σαν χορτάρι μέσα στις ψυχές μας. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι μαλακὸς καὶ διψασμένος σὰν τὸ χόρτο, ἄπληστος σὰν τὸ χόρτο, ρίζες τὰ νεῦρα του κι ἀπλώνουν- σὰν ἔρθει ὁ Θέρος (Γ. Σεφέρης).
Ησουν ένας ελαιώνας από θυμάρι κεχριμπαρένιο με κουκίδες από ψαρόβαρκες με ζήλο για τον Θεό. Ενα ματόχανδρο λευτεριάς με δυνατές πνοές μέσα στις κυψελίδες σου.
Θείε Γιάννη, τα δάκτυλά σου έγειραν στην ανατολή του ηλίου. Και εγώ σιωπώ μαζί σου φορώντας τον παράδεισο μέσα σου!
Σε χαιρετώ από καρδιάς!
