Ηταν αναπόφευκτη η μεταβίβασή τους σε ιδιώτες, υποστηρίζει η Δημοτική Αρχή
Τα χρέη που είχαν συσσωρευθεί στα Σφαγεία Βόλου ανέρχονται στα 380.000 ευρώ, κάτι που καθιστούσε αδύνατη την περαιτέρω λειτουργία τους από το Δήμο και την Περιφέρεια. Τα παραπάνω σημείωσε ο πρώην πρόεδρος του Δ.Σ. της πρώην Α.Ε. Γιάννης Καουνάς, απαντώντας σε ερώτηση του ανεξάρτητου δημοτικού συμβούλου Νίκου Χαυτούρα ότι απολύθηκαν οι πρώην εργαζόμενοι στα Σφαγεία χωρίς η Δημοτική Αρχή να διασφαλίσει το εργασιακό τους καθεστώς από τους ιδιώτες που ανέλαβαν την εκμετάλλευση της εγκατάστασης.
«Σε απάντηση στην επερώτηση του Δημ. Συμβούλου κ. Ν. Χαυτούρα σχετικά με την (μη) απασχόληση των πρώην εργαζομένων της Σφαγεία Βόλου Α.Ε , μετά την παραχώρηση της εκμετάλλευσης των «ΣΦΑΓΕΙΩΝ ΒΟΛΟΥ» σε ιδιώτη, σας αναφέρουμε τα εξής:
1. Η παραχώρηση της εκμετάλλευσης των Σφαγείων Βόλου αποτελεί ένα καθοριστικό βήμα για την σταδιακή εξυγίανση της Εταιρίας, με ταυτόχρονη διατήρηση της λειτουργίας των Σφαγείων, προς όφελος των επαγγελματιών της περιοχής και εν γένει του κοινωνικού συνόλου. Τα αποτελέσματα αυτής της επιλογής θα φανούν σταδιακά, με την μέριμνα της Εταιρίας να επικεντρώνεται πλέον στην παρακολούθηση της ορθής εφαρμογής της Σύμβασης εκ μέρους της Αναδόχου και περαιτέρω την σταδιακή αποπληρωμή των υπέρογκων οικονομικών υποχρεώσεων που δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια έναντι των τρίτων, ως αποτέλεσμα της αποδεδειγμένα μη βιώσιμης οικονομικά λειτουργίας της, με την μέχρι σήμερα μορφή της. Ασφαλώς, θα υπάρχουν προβλήματα που θα πρέπει να επιλυθούν, αλλά έγινε ένα αποφασιστικό βήμα προς την επίτευξη του παραπάνω στόχου.
Στο πλαίσιο αυτό είναι προφανές ότι δεν εντάσσεται σε οποιαδήποτε «αναπτυξιακή λογική» η διατήρηση των Σφαγείων Βόλου, ως είχαν, καθόσον είχαν μετατραπεί σε όχημα παραγωγής ολοένα και μεγαλύτερων χρεών (που εν τέλει βάρυναν τους πολίτες της Μαγνησίας και ιδίως του Βόλου), ενώ και οι προσφερόμενες υπηρεσίες τους χαρακτηρίζονταν από χαμηλή ποιότητα.
2. Είναι απόλυτα ανακριβής η αναφορά της επερώτησης περί δήθεν δέσμευσης της Δημοτικής Αρχής ότι η παραμονή των εργαζομένων της Εταιρίας ήταν «βασική προϋπόθεση» για την παραχώρηση της εκμετάλλευσης των Σφαγείων σε ιδιώτη.
Υπό την σημερινή αρνητικότατη συγκυρία – και με δεδομένη την κάκιστη οικονομική και λειτουργική εικόνα που εμφάνιζαν τα Σφαγεία, εξέλιξη που ουσιαστικά επέβαλε ως αναγκαία την παραχώρησή τους – η διατύπωση παρόμοιας «απαίτησης» είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα οδηγούσε, με μαθηματική ακρίβεια, σε πλήρη αποτυχία και αδιέξοδο την διαδικασία παραχώρησης της εκμετάλλευσής τους.
Η Διοίκηση της Εταιρίας αφενός φρόντισε για την καταβολή στους εργαζόμενους κάθε δεδουλευμένης απαίτησής τους και φυσικά των αποζημιώσεων λόγω καταγγελίας των συμβάσεών τους, αφετέρου άσκησε – στο πλαίσιο των δυνατοτήτων της – κάθε προσπάθεια πρόσληψης των εν λόγω εργαζομένων από τον Ανάδοχο της παραχώρησης, υπό καθεστώς (μισθολογικής και ασφαλιστικής) νομιμότητας.
Υπό το πρίσμα όσων αναφέρθηκαν, είναι σαφές ότι η Εταιρία δεν είχε οποιαδήποτε ουσιαστική δυνατότητα παρέμβασης στο αποτέλεσμα της σχετικής διαπραγμάτευσης μεταξύ των πρώην εργαζομένων της και του Αναδόχου, σε κάθε δε περίπτωση ανταποκρίθηκε πλήρως στις δικές της υποχρεώσεις ως εργοδότιδας των εν λόγω εργαζομένων.
