Ιστορία ενός και πλέον αιώνα αφηγείται ο παραδοσιακός φούρνος του Λαύκου, που φέρει την σφραγίδα του Εβαρίστο Ντε Κίρικο, πατέρα του κορυφαίου της μεταφυσικής ζωγραφικής, Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο. Ο Ιταλός μηχανικός που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην περιοχή, σχεδίασε το κτίριο που βρίσκεται στην καρδιά του Λαύκου, μετράει 116 χρόνια ζωής και είναι ταυτισμένο με τον παραδοσιακό φούρνο του χωριού.
Ο παραδοσιακός ξυλόφουρνος του Λαύκου λειτουργεί από το 1952 σε ένα κτίριο με ιδιαίτερη τεχνοτροπία, που θυμίζει σιδηροδρομικό σταθμό. Προοριζόταν, άλλωστε, αρχικά για σιδηροδρομικός σταθμός, σύμφωνα με τα σχέδια του Ιταλού μηχανικού, κατασκευαστή της σιδηροδρομικής γραμμής του τρένου του Πηλίου, Εβαρίστο ντε Κίρικο, που αποτελούσε εμβληματική προσωπικότητα.
Επτά Γιαννιώτες μάστοροι δούλεψαν για να ανεγερθεί το συγκεκριμένο κτίριο, που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο του Λαύκου και αποτελεί ιστορικό τεκμήριο του παρελθόντος.
Σύμφωνα με τους ντόπιους, ο Ντε Κίρικο είχε φιλικές σχέσεις με τον τότε κοινοτάρχη και είχε φιλοξενηθεί στον Λαύκο. Το σχέδιό του είναι μικρογραφία του σταθμού του Βόλου αλλά το τρενάκι σταμάτησε στις Μηλιές και δεν έφτασε ποτέ στο Λαύκο. Από το 1952 λειτουργεί εκεί παραδοσιακός φούρνος με ξύλα, ενώ πιο πριν στεγάζονταν στο κτίριο εμπορικό κατάστημα.
«Το κτίριο ήταν ιδιοκτησία του πρώτου δημάρχου Σηπιάδος, Δημητρίου Μαμούχα και από το 1906 μέχρι το 1950 λειτούργησε ως κατάστημα με εδώδιμα – αποικιακά, από τον παππού Πάρη Καπραβέλο, πατέρα του στρατηγού Ευστάθιου Καπραβέλου που διετέλεσε και αρχηγός ΓΕΣ. Κατόπιν περιήλθε στην οικογένεια Ευσταθίου Φάμπα, που είναι γαμπρός του πατέρα μου», αναφέρει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ ο Γιάννης Δροσίτης, ο οποίος συνεχίζει την δραστηριότητα του πατέρα του Γιώργου, στον παραδοσιακό φούρνο του Λαύκου.
«Ψυχή» του μουσείου ραδιοφώνου
Μέλος και πρώην πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Λαυκιωτών «Η δράση», ο Γιάννης Δροσίτης συμβάλλει αποφασιστικά στην πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής, θέτοντας τις βάσεις για το μοναδικό στο είδος του μουσείου ραδιοφώνου, που λειτουργεί στον Λαύκο.
Το μουσείο, που δημιουργήθηκε το 2006, φέρει το όνομα του εικαστικού Αντώνη Ταβάνη, που έζησε στο χωριό τα τελευταία χρόνια της ζωής του και «φιλοξενεί» την εκπληκτική συλλογή παλιών ραδιοφώνων που δώρισε ο ένθερμος φιλέλληνας και φίλος του Λαύκου Βίλφρεντ Σοέπς. Αποτελεί πόλο έλξης για το κοινό και από της ιδρύσεώς του, το 2006 μέχρι και την περασμένη χρονιά, συγκέντρωσε 14.000 επισκέπτες, πέραν των μαθητών σχολείων.
Υπολογίζεται ότι περιλαμβάνει 200 περίπου συλλεκτικά ραδιόφωνα, κατασκευασμένα από τις αρχές του 1917 μέχρι το 1960, πλήθος λυχνιών παλαιάς τεχνολογίας και έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα, σε πανελλαδική κλίμακα.
Το Μουσείο προέκυψε αυθόρμητα από το μεράκι και την αγάπη για το ραδιόφωνο, του επιστήμονα, ηλεκτρολόγου μηχανικού και καθηγητή πανεπιστημίου Βίλφρεντ Σοέπς, αλλά και το ενδιαφέρον ανθρώπων του Λαύκου για τον πολιτισμό. Από την εποχή που ήταν ακόμη φοιτητής, ο Βίλφρεντ Σοέπς γνώρισε την Ελλάδα μέσα από τα γραπτά κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και την ιστορία. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘60 γνώρισε την Ελλάδα και τις φυσικές της ομορφιές, μένοντας γοητευμένος από τα ταξίδια του.
Στο μεταξύ, από το 1985 περίπου είχε γίνει συλλέκτης ραδιοφώνων, με την συλλογή του, που βρίσκεται στην Ελβετία, να αριθμεί περισσότερα από 2.700 ραδιόφωνα.
Μεγάλο εγχείρημα
Το μεγάλο εγχείρημα υλοποιήθηκε στη διάρκεια της θητείας του Γιάννη Δροσίτη ως προέδρου του Πολιτιστικού Συλλόγου Λαυκιωτών «Η δράση», με την συμμετοχή των μελών και φίλων του συλλόγου, όπως ο γνωστός ηθοποιός Δημήτρης Πιατάς και άλλοι.
Στο σημείο αυτό ο Γιάννης Δροσίτης δεν παραλείπει να ευχαριστήσει ιδιαίτερα τον εκδότη του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ Γιώργο Πώποτα και τον αδελφό του Κώστα Πώποτα, για την ένθερμη συμπαράστασή τους, στο έργο του συλλόγου.
Ανατρέχοντας στην αφετηρία του μεγάλου εγχειρήματος, ο φούρναρης του Λαύκου αναφέρει ότι «ενώ καθόμασταν στην πλατεία και πίναμε τα τσίπουρά μας, ο φιλέλληνας και πολύ αγαπητός στο Λαύκο Βίλφρεντ Σοέπς, μου μίλησε για την συλλογή του, και την αδιαφορία φορέων στους οποίους απευθύνθηκε. Μου έδειξε φωτογραφίες με ραδιόφωνα του 1916 που λειτουργούσαν με γαληνίτη και εντυπωσιάστηκα. Τότε η καταπληκτική εικαστικός, αντιπρόεδρος του Συλλόγου η καθηγήτρια καλών τεχνών Μάγδα Καραστάθη, παραχώρησε το πατρικό της σπίτι για επτά χρόνια και έγινε Μουσείο Ραδιοφωνίας».
Το μουσείο «φιλοξενείται» πλέον σε κτίριο του τοπικού αγροτικού συνεταιρισμού που βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο στο χωριό, στο τρίγωνο Λαύκου – Πλατανιά – Μηλίνας.
«Το Μουσείο λειτουργεί με την συνδρομή ενός εκπληκτικού εθελοντή, του Στάθη Σφονδηλιά, που διαθέτει εξαιρετικές γνώσεις ραδιοφώνου. Πριν την πανδημία οι επισκέπτες προέρχονταν από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, μέχρι και από την Χιλή. Ηρθε ζευγάρι και πήραν προσπέκτους που έχουμε σε πολλές γλώσσες και το πήγαν στο προξενείο στη Χιλή», επισημαίνει ο κ. Δροσίτης.
Κλείνοντας, υπογραμμίζει ότι είναι μοναδικό στο είδος του το μουσείο ραδιοφώνου του Λαύκου, γιατί δεν διαθέτει πολεμικό υλικό. Περιλαμβάνει συλλεκτικά ραδιόφωνα από 13 χώρες, χειροποίητα ξύλινα ραδιόφωνα από την Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, μέχρι το πρώτο τρανζίστορ, που κατασκευάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’50, εντυπωσιάζοντας τους επισκέπτες.
