Το συνδικαλιστικό κίνημα στην χώρα μας περιβάλλεται από τις αλλαγές και εξελίξεις που συντελούνται στην ελληνική, την ευρωπαϊκή και διεθνή οικονομία. Οι εξελίξεις αυτές που στον πυρήνα τους έχουν τις αλλαγές στις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας, τεχνολογίας και παραγωγής, οικονομικού και κοινωνικού στοιχείου στην λειτουργία της οικονομίας. Αυτές οι αλλαγές προσδίδουν νέα χαρακτηριστικά στοιχεία στις οικονομικές και κοινωνικές όψεις του διεθνούς και ευρωπαϊκού συστήματος, τα οποία ουσιαστικά αναφέρονται στην μεταβολή του προτύπου της κρατικής παρέμβασης στις αγορές αγαθών, χρήματος και εργασίας, σ’ ένα πρότυπο φιλελευθεροποίησής τους, διεθνοποίησης των αγορών κεφαλαίου και χρήματος και αυτονόμησής τους από την πραγματική οικονομία.
Η διαπίστωση όμως αυτή και τα αποτελέσματα της αξιολόγησής της (ανεργία σε υψηλά επίπεδα, αναζήτηση πόρων για την κοινωνική ασφάλιση από περικοπές των δαπανών, κλπ.) ενδυναμώνουν την αμφισβήτηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την ευρωπαϊκή κοινωνικό-οικονομική στρατηγική. Παράλληλα, τα συνδικάτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα επιφορτίζονται με την ανάδειξη των προβλημάτων των εργαζομένων και την διεκδίκηση αντιμετώπισής τους, αλλά δεν μπορεί σε όρους στρατηγικού τους προσανατολισμού να εξαντλούν τους αγώνες τους μόνο σε αυτό. Τα συνδικάτα θα πρέπει να διαμορφώσουν τεκμηριωμένα μαζί με τον κόσμο της εργασίας την δική τους αυτοτελή πρόταση οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, να διεκδικήσουν με τους αγώνες τους την προώθησή της και να εντάσσουν σ’ αυτή, την επίλυση των καθημερινών και συγκεκριμένων προβλημάτων των εργαζομένων. Οι αγώνες μας θα γίνουν ελκυστικοί για τους εργαζόμενους και αποτελεσματικοί για την επίλυση των προβλημάτων τους, εφόσον θα προτάσσουν μία σαφή, συνεκτική και συγκροτημένη πρόταση, η οποία θα δίνει μία προοπτική μακράς πνοής και θα μας εμπνέει για την ανάληψη τοπικών, κλαδικών, εθνικών και ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών. Από την άποψη αυτή, δεν αρκεί μόνο να αμφισβητούμε τις επιδόσεις μιας συγκεκριμένης στρατηγικής και πολιτικής. Απαιτείται παράλληλα να αναδεικνύουμε και να διεκδικούμε την υλοποίηση της δικής μας συγκροτημένης πρότασης. Όλα αυτά διατυπώνονται με την αισιόδοξη υπογράμμιση ότι οι εργαζόμενοι προσβλέπουν για την επίλυση των προβλημάτων τους στα συνδικάτα. Επομένως, όλες οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, χρειάζεται στην επιχείρηση, στην πόλη, στο νομό, στην περιφέρεια να πλησιάσουν τον εργαζόμενο και να τον εντάξουν στη δύναμή του. Στα ζητήματα αυτά και σε άλλα που εμπεριέχονται στις θέσεις και διεκδικήσεις μας στο παρόν και το μέλλον, απαιτείται γνώση και κατανόηση των νέων εξελίξεων αλλά ταυτόχρονα απαιτείται ικανότητα διαμόρφωσης κατά σαφή, συγκροτημένο και τεκμηριωμένο τρόπο της πρότασής μας, η οποία θα φωτίσει την συνδικαλιστική μας δράση στην επιχείρηση, τον κλάδο, την περιφέρεια και όπου αυτή είναι αναγκαίο να εκδηλωθεί με συγκεκριμένες μορφές. Ακριβώς σ’ αυτό το πεδίο της κατανόησης των νέων εξελίξεων, της γνώσης και της ανάπτυξης επιχειρημάτων, συναντάμε την αναγκαιότητα και χρησιμότητα, εκτός των άλλων, και της συνδικαλιστικής επιμόρφωσης των συνδικαλιστικών στελεχών, είτε σε περιφερειακό, είτε σε κλαδικό, είτε σε εθνικό επίπεδο, κατά ένα τρόπο μεθοδικό και συστηματικό, ούτως ώστε να αξιοποιήσουμε όσο περισσότερα οφέλη μας είναι δυνατόν. Οι απαιτήσεις των καιρών και οι προκλήσεις των εξελίξεων συνηγορούν στον ισχυρό και διαρκή επιμορφωτικό εξοπλισμό του κάθε συνδικαλιστικού στελέχους, με διαφορετικές μορφές συνδικαλιστικής επιμόρφωσης που υπαγορεύουν οι συγκεκριμένες ανάγκες του συνδικαλιστικού κινήματος. Ο βασικός λόγος αυτής της μετάβασης από την μία στην άλλη μορφή συνδικαλιστικής επιμόρφωσης, είναι η αναβαθμισμένη ανταπόκριση των ικανοτήτων μας στις νέες εξελίξεις που συντελούνται στην παραγωγή και την εργασία, τις οποίες χρειάζεται να συζητήσουμε και να επεξεργασθούμε μεθοδικά και αναλυτικά, να συνθέσουμε τις απόψεις μας δυναμικά και να διαμορφώσουμε την δική μας, την συνδικαλιστική μας πρόταση, που θα χαρακτηρίζεται από κοινων
Το συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα
