Μια μέρα εμφανίστηκε στο δημαρχείο του Βόλου ένα ξένος με μαύρο φαρδύ πέτσινο μπουφάν, διαλυμένα παπούτσια, αξύριστος τουλάχιστον μια εβδομάδα και με πολλές ρυτίδες στο κατάχλομο πρόσωπό του, με χαρακτηριστικά που δεν ήταν αλλά στην πορεία έγιναν σκληρά, και με μαλλιά κοντοκουρεμένα που έμοιαζαν με πρόκες μέσα στο φως του ήλιου που έπεφτε λοξά από τα παράθυρα.
Εμφανίστηκε μπροστά απ’ το ξύλινο κιγκλίδωμα που πίσω του καθόταν ένας υπάλληλος και μίλησε με ένα αλάνθαστο βολιώτικο ιδίωμα, το ιδίωμα που είναι μια μείξη πηλιορείτικων και λέξεων που συναντάς στον κάμπο, που επιτρέπει ενδιάμεσα να τρυπώνουν και κάποιες λέξεις της επίσημης ελληνικής, έτσι όπως εκφέρεται στα δελτία ειδήσεων και που, αν αυτές τις τελευταίες δεν τις προφέρεις σωστά, ηχούν παράταιρα και γελοία, κάτι σαν «Βιλεστίνο», ας πούμε. Αυτή η γλώσσα επιβεβαίωνε κι επαλήθευε καλύτερα από κάθε ταυτότητα, χαρτί και κάθε ντοκουμέντο ότι ο ξένος ήταν γέννημα–θρέμμα Βολιώτης.
Ο ξένος χωρίς περιστροφές ανέφερε πως πάνω από μια εικοσαετία έλειπε από την πόλη. Ήταν στη φυλακή, μακριά από τον τόπο του, και πίσω από τα κάγκελα κάποια στιγμή τον έπιασε νοσταλγία και θέλησε να γυρίσει. Αλλά έμεναν πολλά ακόμα χρόνια να αποφυλακιστεί. Όταν αυτό συνέβη, γύρισε αμέσως, γιατί δεν υπάρχει κανένας νόμος που να απαγορεύει σε έναν πρώην φυλακισμένο να επαναπατριστεί και γιατί έλπιζε ότι περισσότερο από αλλού, εδώ είχε κάποιες καλές ελπίδες να βρει δουλειά κι ίσως, αν ήταν τυχερός, κι έναν δυο φίλους από τα παλιά.
Δεν υπήρχε τίποτε στη συμπεριφορά του ξένου που να δείχνει ότι λέει ψέματα, ο πονηρός υπάλληλος όμως δεν πίστευε ότι υπάρχει κάποιος που ’χει την εξυπνάδα που χρειάζεται για να πει μπροστά του ένα ψέμα και τον πίστεψε αμέσως. Είπε όμως πως δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει τη δυνατότητα σ έναν πρώην κατάδικο να ελπίζει κι ο ξένος βγήκε έξω.
Ήταν ένα από κείνα τα όμορφα απομεσήμερα που η παραλία είναι χαρούμενη και κομψή, που ωραίες κυρίες σεργιανούν με αργόσχολους κυρίους, που τα μπαλκόνια των σπιτιών λάμπουν, τα τζάμια αστράφτουν και στραφταλίζει η θάλασσα, που ο Γ.Μ. εμφανίστηκε μπροστά στον κόσμο με τα ίδια ρούχα που φορούσε όταν παρουσιάστηκε στο δημαρχείο. Η εμφάνισή του προκάλεσε την εντύπωση που όλοι φαντάζονται ότι έχουν οι κλέφτες. Κάποιοι μάλιστα πρόσεξαν περισσότερο πάνω στο πρόσωπό του τα βαθιά μαύρα του μάτια και διάβασαν μέσα τους κάποιον κίνδυνο για τους ίδιους…
Ο Γ.Μ. βρίσκονταν λοιπόν στο Βόλο κι η πόλη του τον υποδέχονταν…
