Ενα κοινωνικό πρόβλημα ανέδειξε χθες η «Καθημερινή», το οποίο όμως έχει να κάνει τόσο με τον πολιτικό πολιτισμό, όσο και την πολιτική θεώρηση των κοινωνικών ζητημάτων.
Ενας 20χρονος νέος, αυτιστικός, πέθανε δυστυχώς όταν μεταφέρθηκε για φιλοξενία σε ένα οικοτροφείο ελλείψει ειδικού Ιδρύματος.
Το ρεπορτάζ καταγράφει την ευκολία με την οποία πάρθηκε η απόφαση μεταφοράς του, χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν τα ιδιαίτερα προβλήματα της πάθησής του.
Η αντιμετώπιση τέτοιων ασθενειών δεν είναι μόνο επιστημονική υπόθεση. Είναι κυρίως πολιτική. Διότι έχει σημασία η προσέγγιση και όχι η γραφειοκρατική διεκπεραίωση. Αυτή την πτυχή υπογράμμισε η παιδοψυχίατρος και πρόεδρος της Εταιρείας για την Ψυχική Υγεία Παιδιών και Εφήβων κ. Αλεξάνδρα Ρούσσου, λέγοντας στο ίδιο ρεπορτάζ:
«Ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει ότι το γεγονός πως κάποιος είναι αυτιστικός ή ότι έχει κάποια αναπηρία, δεν σημαίνει ότι αξίζει λιγότερο σαν άνθρωπος. Κι όμως, όλοι με τα ίδια πράγματα χαιρόμαστε, με τα ίδια πράγματα λυπόμαστε. Δυστυχώς, όμως, δεν χαιρόμαστε όλοι την ίδια φροντίδα».
Το λυπηρό αυτό γεγονός συνέβη την Αθήνα, όμως συμβαίνει καθημερινά και στη γειτονιά μας. Εκτός των άλλων, δείχνει την ελαφρότητα με την οποία έχει αντιμετωπιστεί ως τώρα από την Πολιτεία το θέμα της λειτουργίας του Κέντρου Αυτιστικών Παιδιών στη Νέα Ιωνία. Ερημωμένο εδώ και χρόνια, μόλις ανακοινώθηκε η έναρξη λειτουργίας του για τη φιλοξενία οκτώ μόλις παιδιών στους απέραντους χώρους του. Δεν αναφέρομαι στα άλλα προβλήματα, κατασκευής, παραλαβής κ.λ.π. του κτιρίου, διότι προέχει η συνειδητοποίηση της κοινωνικής αποστολής του Ιδρύματος. Οχι τα μικροπολιτικά παιχνίδια που παίζονται.
Θέμα πολιτικής για τους ασθενείς
