Θλίψη για τον θάνατο του ακάματου εργάτη του πνεύματος, που έμαθε γράμματα σε πολλές γενιές Βολιωτών
Θλίψη έχει προκαλέσει στην τοπική κοινωνία του Βόλου ο θάνατος του Νικόλαου Τσεκούρα, συνταξιούχου δάσκαλου, που μαζί του έμαθαν γράμματα γενιές και γενιές Βολιωτών στα μαθητικά θρανία.
Ο αειθαλής εκπαιδευτικός απεβίωσε πλήρης ημερών, σε ηλικία 98 χρόνων. Υπήρξε ακάματος εργάτης του πνεύματος, αρθρογράφος στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του, «φώτισε» με τη ζωή, το έργο και την προσφορά του το τοπικό κοινωνικό γίγνεσθαι.
Γεννήθηκε στην Καρδίτσα. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα, όμως κατάφερε να ανοίξει τα φτερά του και να σπουδάσει. Αγαπούσε τα γράμματα, όπως επίσης και τα παιδιά. Η απόφαση να γίνει δάσκαλος ήταν θέμα χρόνου. Πρωτοδιορίστηκε το 1947 και μέχρι τη συνταξιοδότησή του από το 4ο Δημοτικό Σχολείο Βόλου έγραψε τη δική του ιστορία στις σχολικές αίθουσες.
Πριν από λίγα χρόνια «ξεδιπλώνοντας» το τετράδιο της ζωής του στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ θυμήθηκε με συγκίνηση ότι δίδαξε σε δύσκολες εποχές φτώχειας, πολέμου, πείνας, σε δεκάδες σχολεία, μεταλαμπαδεύοντας τη γνώση σε φτωχοντυμένα παιδιά, που αργότερα διέπρεψαν ως επιστήμονες.
Η εκπαιδευτική του πορεία διήρκεσε 35 χρόνια, 11 μήνες και 2 μέρες. Δίδαξε σε διάφορα σχολεία στη Θεσσαλία, την Εύβοια, τα Φάρσαλα και αλλού, για να συνεχίσει τη θητεία του στον Βόλο, στο 13ο, το 2ο και το 4ο δημοτικό σχολείο του Βόλου, απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του διευθυντού.
Από το 1947 που άρχισε να διδάσκει, μέχρι το τέλος της εκπαιδευτικής του θητείας, αγωνίστηκε για να προσφέρει στους μαθητές του γνώσεις, αγωγή, πειθαρχία, σεβασμό στους μεγαλύτερους, ενώ καμαρώνει για τους παλιούς του μαθητές, οι οποίοι πρόκοψαν στην ζωή τους, έγιναν επιστήμονες, με σημαντική πορεία.
Πολλές φορές συγκέντρωνε χρήματα για να βοηθηθούν φτωχά παιδιά, ενώ δικό του έργο είναι το μουσείο που δημιουργήθηκε πριν από πολλά χρόνια στο 4ο δημοτικό σχολείο Βόλου.
Σε όλη του τη ζωή προσπάθησε, παράλληλα με τη δράση του ως δάσκαλος, να βοηθά και το κοινωνικό σύνολο.
Οι μαθητές του τον λάτρευαν. Μέχρι το τέλος της ζωής του επιδίωκαν να τον συναντήσουν και όλοι είχαν έναν καλό λόγο να πουν για εκείνον. Το ίδιο και οι συνάδελφοί του. Δεν έχασε ποτέ επαφή μαζί τους.
Με μερικούς μάλιστα έγιναν παρέα και μέχρι το ξέσπασμα της πανδημίας βρίσκονταν συχνά, αντάλλασσαν απόψεις για διάφορα θέματα.
Ο δάσκαλος ήταν η ψυχή της παρέας. Ολοι αποζητούσαν τη συντροφιά του, απολάμβαναν το χιούμορ του και τα ανέκδοτα που έλεγε με μοναδικό τρόπο σκορπίζοντας άφθονο γέλιο.
Ο Νίκος Τσεκούρας αγαπούσε τη συγγραφή.
Συνέγραψε τρία βιβλία που πραγματεύονται ιστορίες και γεγονότα που σημάδεψαν τον τόπο, ενώ ως αρθρογράφος στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ με τη γλαφυρή πένα του κατέθετε τις απόψεις του για διάφορα θέματα.
Η έκπληξη των γενεθλίων στα 95 του χρόνια
Τον Φεβρουάριο του 2018 ο Νίκος Τσεκούρας «πάτησε» τα 95 του χρόνια. Αποφάσισε να κάνει μία συγκέντρωση γενεθλίων για να τιμήσει έτσι τους αγαπημένους του φίλους.
Σ’ εκείνη τη συγκέντρωση την οποία αποτύπωσε ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ καρέ- καρέ, περίσσεψε η αγάπη και οι όμορφες θύμησες μίας άλλης εποχής.
Στη γιορτή παραβρέθηκαν επιστήθιοι φίλοι του, για να τιμήσουν τον αγέρωχο δάσκαλο.
Εμπλεος χαράς και ευγνωμοσύνης για την αγάπη που πήρε όλα αυτά τα χρόνια από τους μαθητές του, τους συναδέλφους και τους φίλους του, ο ίδιος τους ευχαρίστησε συγκινημένος, λέγοντας τότε: «Η δική μας παρέα, είναι τόσο σφιχτοδεμένη που ομοιάζει με την ύφανση που έχει το υφάδι του αργαλειού, και τολμώ ακόμη να την παρομοιάσω και με την άρρηκτη φιλία των δυο επιστήθιων φίλων: «Του Δάμωνα και του Φειδία», που το παράδειγμα της φιλίας τους, την είχαμε διδαχτεί από το αναγνωστικό βιβλίο της Ε’ τάξης του Δημοτικού μας σχολείου και μας έκανε τόση εντύπωση και μας έγινε βίωμά μας».
Στην αντιφώνηση οι αναφορές αφορούσαν την προσφορά του ως εκπαιδευτικού και την ευγνωμοσύνη που νιώθουν ακόμη σήμερα οι μαθητές του για όσα καλά τους έκανε στο διάβα της ζωής του, ως εκπαιδευτικός και κυρίως ως δάσκαλός τους, αλλά και το δέσιμο που είχε με τους φίλους του.
«Αλλά και προς όλους εμάς υπήρξε και παραμένει επιστήθιος φίλος, εγκάρδιος άνθρωπος, γεμάτος από αγαθά αισθήματα και συνάμα πρόθυμος διασκεδαστής μας με τις κάθε είδους ανεξάντλητες, γαργαλιστικές και πιπεράτες διηγήσεις του», ανέφεραν τότε οι συνταξιούχοι φίλοι του, Θεοχάρης Γεώργιος, Φιλόλογος, Θεοχάρης Μπάμπης, Επιθεωρητής Δημόσιας Υγείας Καναδά, Ρέτσιος Αθανάσιος, Δάσκαλος, Βοσινάκης Ιωάννης, Καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας, Κορδουκλάς Χρίστος, Δικαστικός Επιμελητής, Σπανός Βαλσάμης, Φοροτεχνικός, Αναστασόπουλος Κων/νος, Μαθηματικός – Γυμνασιάρχης.
Η περίοδος της πανδημίας ήταν για τον Νίκο Τσεκούρα ό,τι χειρότερο. Άνθρωπος κοινωνικός υποχρεώθηκε όπως όλοι οι συμπολίτες να περιοριστεί μέσα στο σπίτι. Ένα ατύχημα ορθοπεδικό τον καθήλωσε στο κρεβάτι.
Το τελευταίο διάστημα η κατάσταση της υγείας του είχε επιβαρυνθεί. Προχθές έκλεισε για πάντα τα μάτια του, αφήνοντας πλέον όσους τον γνώριζαν να μιλάνε για το έργο και την προσφορά του, ως ανθρώπου, ενεργού πολίτη και εκπαιδευτικού.
Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ εκφράζει θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
