Συγγραφέας σε ηλικία 77 ετών ο αειθαλής Βολιώτης Χρήστος Τσουκάλης, ο οποίος το τελευταίο χρονικό διάστημα καμαρώνει για την έκδοση του πρώτου βιβλίου του. Ο Χρήστος Τσουκάλης κατέγραφε από μικρός ιστορίες που είχε βιώσει κυρίως στο χωριό, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, στο Σέσκλο, όμως όπως παραδέχεται, το συγγραφικό του δαιμόνιο «ξύπνησε» στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Βόλου, απ’ όπου αποφοίτησε το 2019.
Γεννημένος το 1944, στο Σέσκλο, λίγο πριν το τέλος της κατοχής από τους Γερμανούς, ο Χρήστος Τσουκάλης, ξεκίνησε να γράφει ιστορίες από το δημοτικό σχολείο. «Εγραφα ωραίες εκθέσεις στο δημοτικό, όπως έλεγε ο δάσκαλός μου», αναφέρει ο κ. Τσουκάλης για το ταλέντο που ξεδιπλώθηκε από νωρίς έστω και υπό αντίξοες συνθήκες.
Αντικείμενο των πρώτων του ιστοριών, αφορούσαν γεγονότα και καταστάσεις της ταραχώδους τότε εποχής, που επίδρασαν στην ευαίσθητη παιδική ψυχή του, με τον ίδιο να βρίσκει έναν δημιουργικό τρόπο έκφρασης. «Δυστυχώς αυτές οι ιστορίες χάθηκαν μόλις αποφοίτησα από το δημοτικό, το 1955», αναφέρει.
Ο Χρήστος Τσουκάλης συγκαταλεγόταν στους τρεις πρώτους μαθητές που θα εισάγονταν τότε στο γυμνάσιο, πλην όμως δεν έγινε δεκτός, λόγω ηλικίας. Ηταν μόλις 11 ετών και αντί για το γυμνάσιο αναγκάστηκε να στραφεί στον βιοπορισμό…
«Ο πατέρας μου ήταν αγωγιάτης, έκανε μεταφορές με ζώα και είχε και λίγα πρόβατα στο κοπάδι του θείου μου. Για να μην πληρώνουμε φύλακτρα, με έβαλε εμένα να φυλάω τα πρόβατα. Όμως το ’60 πάθαμε μεγάλη ζημιά. Τα ζώα αρρώστησαν και πέθαναν. Τότε δεν υπήρχαν κτηνίατροι. Από τα 140 πρόβατα που είχαμε, έμειναν τα 30», περιγράφει.
Τότε ήταν που πήρε την απόφαση να κατέβει στον Βόλο όπου εργαζόταν ως εργάτης γης, μέχρι που ήρθε η ώρα για να υπηρετήσει τη θητεία του. Ως μεγαλύτερο παιδί πολύτεκνης οικογένειας (συνολικά πέντε αδέρφια) υπηρέτησε για έναν χρόνο. Και μόλις απολύθηκε μετοίκησε στην Αθήνα όπου το πρωί δούλευε στην οικοδομή και το απόγευμα παρακολουθούσε μαθήματα ραδιοτεχνίτη.
Εξέδωσε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και επέστρεψε στον Βόλο, όπου αρχικώς άνοιξε ένα εργαστήριο επισκευής ηλεκτρονικών συσκευών και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το εμπόριο στον ίδιο κλάδο, μέχρι που συνταξιοδοτήθηκε.
Βιβλιοφάγος και πολυγραφότατος
Ο Χρήστος Τσουκάλης δεν σταμάτησε να γράφει ποτέ. Εγραφε ιστορίες, βιώματα, τα οποία επέτρεπε μόνο σε μέλη της οικογένειάς του και καλούς φίλους να διαβάσουν. Μάλιστα, ένα από τα βιβλία του το τύπωσε και το κράτησε για τον εαυτό του. Είναι το «Ονειρο» και πραγματεύεται ένα όνειρο που είδε ο ίδιος με τον γαμπρό του που είχε φύγει από τη ζωή.
Εκτός από το να γράφει δεν σταμάτησε ποτέ να διαβάζει. Δηλώνει «βιβλιοφάγος» και αυτό φαίνεται στην μεγάλη βιβλιοθήκη με τους δεκάδες τίτλους βιβλίων που έχει στο σπίτι του. «Τα περισσότερα βιβλία ήταν για την προσωπική μου καλλιέργεια και ανάπτυξη», σημείωσε ο κ. Τσουκάλης.
Ξύπνησε το… δαιμόνιο
«Το συγγραφικό μου δαιμόνιο ξύπνησε όταν φοίτησα στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας», παραδέχεται ο Χρήστος Τσουκάλης, ο οποίος μην έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο των σπουδών του στην ηλικία που έπρεπε, αποφάσισε να επιστρέψει στα θρανία σε ηλικία 74 ετών ως μαθητής, ακολουθώντας μάλιστα το παράδειγμα της συζύγου του που ήταν από τις πρώτες μαθήτριες του ΣΔΕ.
«Πάντα είχα τη διάθεση να γράφω και το έκανα καλά γιατί διαβάζω και πολλά βιβλία. Οι καθηγητές μου, με επαινούσαν για τα γραπτά μου», σημειώνει ο κ. Τσουκάλης.
Στη βιβλιοθήκη του ΣΔΕ
Η ενθάρρυνση των καθηγητών του ΣΔΕ για το ταλέντο του να γράφει, αλλά και η παρότρυνση από μέλη της οικογένειάς του και φίλους του που είχαν διαβάσει τις χειρόγραφες ιστορίες του, οδήγησαν τον κ. Τσουκάλη, στην πρώτη εκδοτική απόπειρα. «Θαμμένο μυστικό» είναι ο τίτλος του πρώτου του βιβλίου, το οποίο βασίζεται σε αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε σε χωριό της Μαγνησίας, μετά τη λήξη του εμφυλίου. Πραγματεύεται την προσπάθεια των νέων να αντισταθούν στις προκαταλήψεις και τα ταμπού που επί αιώνες διατηρούσαν οι προηγούμενες γενιές.
Δεν είναι τυχαίο μάλιστα, ότι ένα από τα πρώτα βιβλία που δόθηκαν «Τιμής Ενεκεν» ήταν στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Βόλου, η βιβλιοθήκη του οποίου εμπλουτίστηκε από το πόνημα ενός πρώην μαθητή.
Ηθική ικανοποίηση
«Αισθάνομαι υπερήφανος για την έκδοση του βιβλίου, παρόλο που δεν έχω ακαδημαϊκή μόρφωση. Δεν είναι στόχος μου ο βιοπορισμός μέσω της έκδοσης βιβλίων. Είναι περισσότερο μία ηθική ικανοποίηση και ικανοποίηση του θελήματος των ανθρώπων που με στηρίζουν», τονίζει ο κ. Τσουκάλης, ο οποίος ετοιμάζεται σύντομα να εκδώσει και το δεύτερο βιβλίο του και έχει στα σκαριά ένα τρίτο.
«Θαμμένο μυστικό»
Στον πρόλογο του βιβλίου του, «Θαμμένο Μυστικό» ο κ. Τσουκάλης γράφει:
«Στις αρχές της δεκαετίας του ’50, η λήξη του εμφυλίου, βρήκε τους κατοίκους της υπαίθρου σε έναν αγώνα αναδιοργάνωσης. Η προσπάθεια για την αναστήλωση της οικονομίας απαιτούσε σκληρή δουλειά. Αντρες, γυναίκες, μικρά και μεγάλα παιδιά, παλεύανε για κάτι καλύτερο σε συνάρτηση με τον τρόπο ζωής που άρχισε να επηρεάζεται από την εισβολή της τεχνολογίας και των ευρωπαϊκών ιδεών. Τα ήθη και τα έθιμα άρχισαν να αλλάζουν, επηρεαζόμενα από τον Τύπο, το ραδιόφωνο, τον κινηματογράφο, την εισροή τουριστών.
Οι νέοι ήταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν τις νέες τάσεις μα οι μεγάλοι αντιστέκονταν με πείσμα. Εκείνοι ήταν που αποφάσιζαν για το μέλλον και τις τύχες των παιδιών τους που στις περισσότερες των περιπτώσεων είχαν αρνητικά έως βλαπτικά αποτελέσματα.
Η καταγραφή μιας αληθινής ιστορίας επιχειρεί να δώσει μια εικόνα των καταστρεπτικών συνεπειών που είχαν οι κακώς κείμενες παρεμβάσεις των γονιών στην επαγγελματική κατεύθυνση και κυρίως στην επιλογή συντρόφου που γινόταν με βάση την προίκα.
Πολλές γυναίκες υπέφεραν από την καταπίεση τόσο των συζύγων όσο και των γονιών που πίστευαν ότι η γυναίκα είναι όργανο του άντρα.
Εκείνη όμως, με τη γυναικεία ευρηματικότητα, δεν σταματούσε να ανακαλύπτει τρόπους για να κοντρολάρει τον σύζυγο, να καταπνίγει τον έρωτα για εκείνον που πραγματικά ποθούσε, σε μια κλειστή και αυστηρή κοινωνία, στην οποία ο χωρισμός επιτρεπόταν μόνο από τον θάνατο».
