Λένε για την 36χρονη, που κλαίει για τα παιδιά της – Τι περιγράφουν αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών για το οικογενειακό δράμα πίσω από τα τρία παιδάκια, που βρέθηκαν μόνα στο σπίτι
Φωνή διαμαρτυρίας από τις αρχηγούς μονογονεϊκών οικογενειών για τα τρία παιδιά, που φιλοξενούνται στην Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Βόλου μετά από καταγγελία στο «Χαμόγελο του Παιδιού» για παραμέληση. Η οικογένεια δεν μπορεί και δεν πρέπει να χωριστεί, λένε συμμεριζόμενες τον πόνο της 36χρονης μητέρας, που κλαίει γιατί θέλει τα παιδιά της πίσω.
«Η οικογένεια χρειάζεται βοήθεια, όχι τιμωρία. Η μονογονεϊκή οικογένεια είναι απροστάτευτη ιδιαίτερα σε εποχές κρίσης», επισημαίνουν.
Ο θόρυβος από το κλάμα της 36χρονης ακούγεται εκκωφαντικός. Ποιος μπορεί να σβήσει το αθώο χαμόγελο από τα ανήλικα τέκνα που αναστατώνουν την Παιδιατρική Κλινική με τη ζωντάνια τους, να τα κρατήσει μακριά από την καθημερινή φροντίδα της μητέρας τους, να χτίσει δεύτερα σίδερα φυλακής ανάμεσα στην οικογένεια; Η φιλοξενία των παιδιών σε κάποιο ίδρυμα σημαίνει φροντίδα; Ποια ήταν μέχρι σήμερα η παρέμβαση από τις κοινωνικές υπηρεσίες; Γιατί η γυναίκα έφθασε να είναι τόσο φοβισμένη, ώστε να μη μοιράζεται με κανέναν τα προβλήματά της και να μη ζητεί βοήθεια;
Πρόκειται για μερικά από τα ερωτήματα που διατυπώνουν αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, που γνωρίζουν τις δυσκολίες που υπάρχουν να μεγαλώνει μόνη μία μητέρα ή αντίστοιχα ένας πατέρας παιδιά χωρίς να υπάρχει υποστηρικτικό περιβάλλον. Παράλληλα εκφράζουν οργή και αγανάκτηση που έφθασε το νοικοκυριό της 36χρονης να μην έχει ρεύμα, που εν έτει 2020 δεν υπάρχει καμία δομή για να στηρίξει τα ανήλικα τέκνα στις ώρες εργασίας, που διατυπώνεται καταγγελτικός λόγος, αντί να απλώνεται χέρι βοήθειας.
Η κινητοποίηση
Η κοινωνία του Βόλου ενημερώθηκε σοκαρισμένη την περασμένη Πέμπτη ότι στην Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Βόλου φιλοξενούνται, μετά από εισαγγελική παρέμβαση, τρία ανήλικα αδερφάκια, τα δύο δίδυμα, ηλικίας 4 ετών και το τρίτο ηλικίας 3 χρόνων.
Σύμφωνα με διασταυρωμένες πληροφορίες, είχε προηγηθεί καταγγελία στο «Χαμόγελο του Παιδιού» ότι τα τρία παιδιά είναι παραμελημένα και ότι η μητέρα τους απουσιάζει κυρίως νυχτερινές ώρες και τα αφήνει μόνα τους στο σπίτι.
Η καταγγελία όπως ήταν φυσικό σήμανε συναγερμό. Η Εισαγγελία Βόλου παρενέβη άμεσα για να διεξαχθεί κοινωνική έρευνα και παράλληλα προκαταρκτική εξέταση με διερευνώμενο αδίκημα για έκθεση σε κίνδυνο σε βάρος της μητέρας. Ακολούθησε η εξέλιξη σκηνών απερίγραπτης απελπισίας. Η μητέρα αντιδρούσε και δεν άνοιγε την πόρτα του σπιτιού στους αστυνομικούς. Στην Παιδιατρική Κλινική έκλαιγε.
Τρία ανήλικα παιδιά δεν μπορούν και δεν πρέπει να μένουν μόνα στο σπίτι. Είναι έγκλημα. Το οικογενειακό περιβάλλον πρέπει να είναι κατάλληλο για την ανατροφή. Ομως, πώς έμεινε μακριά από τη μέριμνα της Πολιτείας μία μονογονεϊκή οικογένεια, μία οικογένεια απροστάτευτη αφού ο πατέρας απουσιάζει στη φυλακή και γιατί οι κοινωνικές υπηρεσίες δεν κατάφεραν να πλησιάσουν την αβοήθητη μητέρα σε ανάλογες καταγγελίες που είχαν γίνει στο παρελθόν; Είναι πραγματικά αδίκημα να εργάζεται μία γυναίκα για να μεγάλωσει τα παιδιά της;
Πάντως, στο Νοσοκομείο Βόλου το επιστημονικό προσωπικό έχει ασχοληθεί πολλές φορές με παρόμοιες καταγγελίες και το πιο τραγικό από όλα ήταν όταν έφθασε η ώρα και σε ορισμένες από αυτές διαπιστωνόταν αδιαμφισβήτητα ότι δεν υπήρχε παραμέληση, δεν υπήρχε κακοποίηση ανηλίκων.
Τις επόμενες μέρες αναμένεται τα παιδιά να εξεταστούν από παιδοψυχίατρους, καθώς από τις εξετάσεις που έκαναν για θέματα υγείας διαπιστώθηκε ότι είναι καλά. Η μητέρα θα εξεταστεί κι εκείνη από ψυχολόγο.
Ξεκρέμαστη η μονογονεϊκή οικογένεια
Η εργασία δεν είναι λόγος για να απομακρύνει κανείς τα παιδιά από τη μητέρα τους, επισημαίνει με έμφαση η πρόεδρος του Συλλόγου Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών και Απροστάτευτων Ατόμων Ελλάδος, Μάγδα Παραπαρέκη.
«Εφόσον τα παιδιά ήταν μόνα στο σπίτι, τότε σίγουρα υπήρχε κίνδυνος για τη σωματική τους ακεραιότητα. Ομως, ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος για αυτή την κατάσταση; Όταν δεν υπάρχει πατέρας στην οικογένεια, η γυναίκα χρειάζεται οπωσδήποτε εργασία», σημειώνει.
Για τις καταγγελίες τρίτων αναφέρει: «Επρεπε να ειδοποιήσουν τις κοινωνικές υπηρεσίες πριν εξελιχθούν τα πράγματα στο σημείο που έφθασαν. Οταν πήγε ο πατέρας στη φυλακή, πού ήταν το κράτος για να παρέμβει; Δεν υπάρχει καμιά δομή με 24ωρη λειτουργία για υποστήριξη», σημειώνει.
Η κατάσταση της μονογονεϊκής οικογένειας σε μέρες κρίσης είναι ούτως ή άλλως τραγική. «Οταν υπάρχουν γιαγιάδες καταδικάζονται να κοιτάζουν συνεχώς τα εγγόνια. Οι οικογένειες εγκαταλείπουν μοιραία τα νοικοκυριά τους και τα παιδιά τους μεγαλώνουν με άτομα τρίτης ηλικίας με πενιχρά εισοδήματα. Οταν δεν υπάρχει δε υποστηρικτικό περιβάλλον, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα», περιγράφει.
Η κ. Παραπαρέκη λέει ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη. «Πρόσφατα έχουμε ενημερωθεί για μία μητέρα με βρέφος έξι μηνών που επέστρεψε στον Βόλο, μένει στο ενοίκιο, είναι μόνη και χρειάζεται βοήθεια για να ζήσει. Δεν θα αναγκαστεί να ζητήσει εργασία και πού είναι το κράτος για να βοηθήσει;
Σε άλλη περίπτωση υπάρχει για βοήθεια μόνο μία γιαγιά, η οποία σκέφτεται να μετακομίσει σε άλλη πόλη μήπως μπορέσει και βρει εργασία για να βοηθήσει».
Ο Σύλλογος Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών και Απροστάτευτων Ατόμων Ελλάδος διατυπώνει συνεχώς προτάσεις για ενίσχυση της μονογονεϊκής οικογένειας. «Υπάρχουν πολλές δυσκολίες, ανεργία, ρατσισμός», επισημαίνει η κ. Παραπαρέκη.
Στις μικρές κοινωνίες υπάρχει ρατσισμός
Ακούγεται πραγματικά παράδοξο, όμως πριν από 20 χρόνια υπήρχε βρεφονηπιακός σταθμός στον Βόλο από δωρεά Ελληνα που διαμένει στην Αμερική που αντιμετώπιζε αυτά τα προβλήματα. Λειτουργούσε επί 24ωρης βάσης και εξυπηρετούσε τις οικογένειες με συμβολικό αντίτιμο.
Η αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας Βίκυ Διβάνη λέει ότι «αυτή η δομή βοηθούσε πολύ κάποτε ώστε να παιδιά να μείνουν με τους γονείς τους και να μη φιλοξενηθούν από το Ορφανοτροφείο. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Εχω περάσει από αυτήν την κατάσταση και ήμουν τυχερή γιατί είχα δίπλα μου τη μητέρα μου. Είμαι άνεργη με δύο παιδιά που σπουδάζουν και έχω πρόβλημα υγείας που δεν μου επιτρέπει να εργαστώ», αναφέρει.
Η ίδια συμμερίζεται τον φόβο της 36χρονης που αρνείται να συνεργαστεί. «Στις μικρές κοινωνίες υπάρχει ρατσισμός, ενώ ο ψυχισμός του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικός. Και γι’ αυτή είναι δύσκολο να αφήνει τα παιδιά της μόνα», αναφέρει.
«Τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να μένουν απροστάτευτα. Δεν πρέπει όμως να χωριστεί η μάνα από τα παιδιά. Η κοινωνία πρέπει να την προστατέψει. Είτε να προσφέρει πρωινή εργασία είτε να βοηθήσει τα παιδιά να μην είναι μόνα στο σπίτι. Να αισθανθεί πιο όμορφα αυτή η κοπέλα» προσθέτει ακόμη.
Τέλος, διατυπώνει ερωτήματα. «Ολοι αυτοί που κάνουν καταγγελίες βοήθησαν ποτέ; Προθυμοποιήθηκε η γειτονιά να συνδράμει ως κοινότητα ή έχουμε μόνο καταγγελίες και δακτυλοδεικτούμενους ανθρώπους;», διερωτάται μεταφέροντας το μήνυμα ότι πρέπει να υπάρξει προστασία για την οικογένεια, όχι τιμωρία.
