Σαν τις παλιές λαμπερές εποχές ~ Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στη Λέσχη Βόλου

Η κοσμική εκδήλωση αναβίωσε φέτος στην Εξωραϊστική, ένα αρχοντικό κτίριο – έμβλημα με μεγάλη ιστορία

Παλιές λαμπερές εποχές, με εικόνες του κοσμικού Βόλου από το μακρινό παρελθόν, αναβίωσαν φέτος για την υποδοχή του νέου έτους στο ιστορικό κτίριο της Εξωραϊστικής, από τη Λέσχη Βόλου. Επέστρεψε από τα… παλιά ένα ρεβεγιόν, από εκείνα, τα άλλοτε ιστορικά, που απασχολούσαν επί μήνες τότε -πριν και μετά τη διοργάνωσή τους- την τοπική κοινωνία και παρέμεναν επί δεκαετίες τελευταία ως ανάμνηση στους χώρους του αρχοντικού κτιρίου.

Τη φετινή Πρωτοχρονιά, η μεγάλη αίθουσα του κτιρίου και οι υπόλοιποι χώροι απέπνεαν απόλυτη γιορτινή ατμόσφαιρα. Στολισμένοι με μεγάλη φινέτσα υποδέχθηκαν τους προσκεκλημένους με θέρμη. Εξωτερικά και εσωτερικά το κτίριο έλαμπε από τον -σε απόλυτο μέτρο- εντυπωσιακό και προσεγμένο στολισμό.

Τα πάντα ήταν επιμελημένα στην εντέλεια, ενώ σε όλους τους χώρους του κτιρίου της Εξωραϊστικής η προσπάθεια ανανέωσης και φρεσκάδας ήταν περισσότερο από εμφανής.

Παλαιότερα μέλη της Λέσχης Βόλου, ακόμη και όταν ως μικρά παιδιά ακολουθούσαν τους γονείς τους στα ιστορικά ρεβεγιόν που φιλοξενούσε το κτίριο, έζησαν ξανά στιγμές που είχαν περάσει στη λήθη της ιστορίας.

Λίγες ώρες πριν από την έλευση του 2018, περίπου 200 Βολιώτες στην κύρια αίθουσα εκδηλώσεων και 120 νεαρής ηλικίας μέλη στον πάνω όροφο, συγκεντρώθηκαν σε ένα ρεβεγιόν που φαίνεται ότι γράφει κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία της Λέσχης Βόλου.

«Η Λέσχη είναι ανοιχτή στην κοινωνία του Βόλου», είναι η διατυπωμένη κατ’ επανάληψη άποψη του προέδρου της, γνωστού δικηγόρου του Βόλου Αθανάσιου Ι. Χαρμάνη, την οποία επανέλαβε στον σύντομο λόγο του, καλωσορίζοντας μαζί με τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση τον νέο χρόνο και κόβοντας την πρωτοχρονιάτικη πίττα.

Φέτος η Λέσχη Βόλου συμπληρώνει 85 χρόνια ιστορίας. Στις 23 Ιανουαρίου 2017, οπότε παραιτήθηκε το παλαιό Δ.Σ. υπό την προεδρία της κ. Μαρίας Γαλανού, ανέλαβε νέο προσωρινό Διοικητικό Συμβούλιο με πρόεδρο τον Αθανάσιο Ι. Χαρμάνη και επανεξελέγη κατά τις αρχαιρεσίες της 19^ης Απριλίου 2017.

Η Λέσχη Βόλου έχει καταγράψει στις οκτώ και πλέον δεκαετίες της ιστορίας της ένδοξες εποχές, αλλά και εποχές φθίνουσας πορείας. Έναν χρόνο πριν, στις 31 Δεκεμβρίου 2016, η Λέσχη -με 64 τότε μέλη και μέσο όρο ηλικίας τα 70 έτη- έβαλε λουκέτο για περίπου 1,5 μήνα.

Σήμερα τα μέλη της αριθμούν τα 175, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας είναι 52 έτη, στοιχεία που μαρτυρούν την πλήρη ανανέωση της Λέσχης.

Η κοινωνία του Βόλου νωρίς, από τις αρχές του περασμένου αιώνα, ένιωσε την ανάγκη δημιουργίας μιας λέσχης. Σε προ μηνών ομιλία του στα ιδρυτικά χρόνια της Λέσχης Βόλου είχε αναφερθεί ο δικηγόρος Κ. Παπαδόπουλος.

Ομιλία, από την οποία δανειζόμαστε τα παρακάτω αποσπάσματα, ανά δεκαετία:

Δεκαετία του 1940

Για την τύχη του κτιρίου της Λέσχης κατά την ιταλική κατοχή δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία, μετά όμως τη δεύτερη κατάληψη του Βόλου από τους Γερμανούς στις 13 Σεπτεμβρίου 1943 από ένα ισχυρό μηχανοκίνητο τμήμα της 4^ης θωρακισμένης αστυνομικής μεραρχίας των Ες Ες (4.SS-Polizei-Panzergrenadier-Division), με επικεφαλής τον Obersturmfuhrer (ταγματάρχη) των SS Κουρτ Ρίκερτ, στο κτίριο της Λέσχης εγκαταστάθηκε η γερμανική διοίκηση.

Μάλιστα, παρ’ όλίγο το κτίριο της Λέσχης να αποτελέσει τόπο ομαδικού μαρτυρίου πολιτών της πόλης μας. Ιδού τα περιστατικά: Λίγες ημέρες μετά την ανακατάληψη του Βόλου, οι Γερμανοί εκδήλωσαν επιθετικό εγχείρημα στο κεντρικό Πήλιο, με κατεύθυνση τις Μηλιές. Στην περιοχή βρισκόταν ο 9^ος λόχος του ΙΙΙ/54 τάγματος του 54 Συντ. ΕΛΑΣ, με 88 άνδρες και δύναμη πυρός 4 οπλοπολυβόλα. Στις 28 Σεπτεμβρίου στην τοποθεσία «Αγιος Ταξιάρχης» ή «(Μ)Παγκίνεια» έξω από τις Μηλιές, οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ σε ενέδρα κατέστρεψαν το προπορευόμενο γερμανικό ελαφρό όχημα και σκότωσαν δύο Γερμανούς βαθμοφόρους, ένα Γερμανό ταγματάρχη και ένα λοχία, που επέβαιναν σ’ αυτό.

«… Όταν η κύρια φάλαγγα πλησιάζει εις το σημείον της συμπλοκής, ματαίως αναζητεί τον διοικητή και τον λοχία. Λυσσούν οι Γερμανοί, μη ανευρίσκοντες τον διοικητή τους. … Μένεα πνέων ο φοβερός φρούραρχος Ρίκερτ δια την εξαφάνισιν του συναδέλφου του ταγματάρχου και του λοχίου αποφασίζει την λήψιν αμέσων και δραστικών μέτρων, ώστε να εκβιάση την απελευθέρωσιν των γερμανών αιχμαλώτων. … Ούτω καλεί εις την Λέσχην της “Εξωραϊστικής” όπου είχε εγκαταστήσει την διοίκησίν του, τους εκπροσώπους των διαφόρων αρχών της πόλεως. Αυτοί ήταν οι Ιωάννης Πανταζίδης, νομάρχης, Νικόλαος Σαράτσης, δήμαρχος, Φλωρογούλας, εισαγγελεύς, Αλέξανδρος Μέρος, διευθυντής του Ταχυδρόμου, Τάκης Οικονομάκης, διευθυντής της Θεσσαλίας, Σωκρ. Παπαϊωάννου, γυμνασιάρχης, Γεωργ. Κοντοστάνος, νομομηχανικός, Παπαδόγιαννης, τελώνης και άλλοι προϊστάμενοι δημοσίων υπηρεσιών. Εκπληκτοι οι συλληφθέντες διεπίστωναν ότι έμελλον να είναι τα θύματα των γερμανικών αντιποίνων. Ο Ρίκερτ κάμει διαλογήν των πρώτων δέκα προς άμεσον εκτέλεσιν … Μία είδησις όμως, η είδησις ότι ανευρέθησαν νεκροί πλησίον των Μηλεών ο Γερμανός ταγματάρχης και ο λοχίας επέπρωτο να αποβεί σωτηρία διά την ζωήν τόσων και τόσον αθώων. … Ο γερμανός φρούραρχος διατάσσει την τμηματικήν απόλυσιν των συλληφθέντων εις Βόλον προκρίτων και άλλων ατόμων. Παραλλήλως όμως διατάσσει ενωρίς το πρωϊ της Δευτέρας 4^ης Οκτωβρίου να μεταβεί στις Μηλιές δύναμις των Ες Ες διά να εκδικηθεί.»[1]

Δεκαετία του 1950

Η δεκαετία του 1950 σημαδεύτηκε από τους καταστρεπτικούς σεισμούς του Απριλίου του 1955 που στην περίπτωση της Λέσχης επιβεβαίωσαν τη λαϊκή παροιμία (σεισμός=σωσμός), γιατί η Λέσχη τουλάχιστον κτιριολογικά αναγεννήθηκε από τα ερείπιά της.

Θα ήταν στατιστικά ασύμβατο το κτίριο της Λέσχης, ένα υψηλό κτίριο, κατασκευής του προηγούμενου αιώνα να μην είχε συμπεριληφθεί σ’ αυτά, γι’ αυτό και η καταστροφή που υπέστη ήταν σχεδόν ολοκληρωτική. Διασώθηκε μόνο ο ισόγειος όροφος και αυτός με πολλές ζημιές και η προέκταση (βεράντα) του ισογείου που είχε κατασκευαστεί τα τελευταία προπολεμικά χρόνια προς την πλευρά της Εξωραϊστικής και λειτουργούσε ως μπαρ.

Προς τιμήν του το τότε διοικητικό συμβούλιο υπό την προεδρεία του Αλεξάνδρου Χρυσοχοίδη δεν ορρώδησε προ των ηρακλείων διαστάσεων του εγχειρήματος της αποκατάστασης του Οίκου της Λέσχης. Με δάνεια που λήφθηκαν από την Εθνική Κτηματική τράπεζα της Ελλάδος, με οικονομική αρωγή του ελληνικού δημοσίου, που εγκρίθηκε από τον Αντιστράτηγο Δημήτριο Ιατρίδη, ανώτατο συντονιστή αρωγής σεισμοπλήκτων Θεσσαλίας-Μαγνησίας και έκτακτες εισφορές των μελών, διενεργήθηκε η ανακατασκευή του ισογείου ορόφου και η εξαρχής ανέγερση του πρώτου ορόφου επί του οποίου βρισκόμαστε αυτή την στιγμή. Τότε, έγινε η διαμόρφωση αυτής εδώ της αίθουσας, που μέχρι τότε δεν ήταν παρά πέντε δωμάτια.

Δεκαετία 1960

Η δεκαετία αυτή, ήταν περίοδος ευημερίας και ανάπτυξης της Λέσχης του Βόλου.

Από τις αποφάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου, γνωρίζουμε ότι στη Λέσχη λάμβαναν χώρα παιχνίδια μπριτζ ανδρών και γυναικών, πινάκλ και πόκας μεγάλης και μικρής. Το τσιπ, δηλαδή το ελάχιστο χτύπημα, στη μικρή πόκα είχε καθορισθεί στις 5 δραχμές.

Με δεδομένη την οικονομική ευημερία, δεν είναι περίεργο, ότι η δεκαετία του 1960 συνδυάστηκε με περαιτέρω ανοικοδόμηση στο ακίνητο της Λέσχης.

Στα μέσα της δεκαετίας ανεγέρθηκε η αίθουσα του δευτέρου ανωγείου ορόφου συνολικού εμβαδού 110 τ.μ. με χώρους κουζίνας και WC, έγινε δε η διαμόρφωση της βεράντας του δευτέρου ορόφου, που έλαβε τη μορφή που έχει σήμερα, και που κατά γενική ομολογία αποτελεί το ωραιότερο μπαλκόνι του Βόλου με θέα στον Παγασητικό. [Πρακτικά Γ. Σ. 12.3.1961]

2018 – Ρεβεγιόν στη Λέσχη Βόλου: Και ξανά προς τη δόξα τραβά

Η αριστοκρατική και μοναδική αίθουσα υποδοχής που υπάρχει στον Βόλο είναι η κάτω μεγάλη αίθουσα της Λέσχης Βόλου. Επιβλητική, ανεπανάληπτη, ίσως το μοναδικό απομεινάρι από τις παλιές καλές εποχές, που ο Βόλος φημιζόταν για τα αρχοντικά του κτίρια.

Της Μαίρης Παπαδημητρίου

Τα χρόνια εκείνα που οι κάτοικοί της ήταν μορφωμένοι, πρωτοποριακοί, ταξιδεμένοι, με εμπορικές συνεργασίες -και όχι μόνον- με Αίγυπτο και Ρουμανία, που, δυστυχώς, ο καταλυτικός σεισμός του 1955 κατεδάφισε τα πάντα, ρήμαξε τα αρχοντικά κτίρια, αλλάζοντας την όψη του Βόλου.

Ευτυχώς οι τότε Βολιώτες, μέλη της Λέσχης Κοινωνίας Βόλου, πονούσαν για την καταστροφή της οικίας Σαραφόπουλου, την Εξωραϊστική, πήραν δάνεια, έκαναν lifting κόβοντας τον τρίτο όροφο, και με νύχια και με δόντια κράτησαν αυτό το μοναδικό κύτταρο του παλιού Βόλου.

Παραδοσιακά λοιπόν από την ίδρυση της Λέσχης το 1933 γινόταν ρεβεγιόν για την υποδοχή του Νέου Ετους, όπως συνηθιζόταν να την ονομάζουν τα χρόνια εκείνα.

Μετά τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής δειλά-δειλά η Λέσχη άνοιξε τις πόρτες της και οι Βολιώτες-μέλη της Λέσχης ξαναβρήκαν το στέκι τους.

Τότε οι ρεβεγιόν της Λέσχης Βόλου ήταν το μέγα κοσμικό γεγονός της χρονιάς, τότε που οι κυρίες συναγωνίζονταν ποια θα φορούσε την πιο σικάτη τουαλέτα.

Τα χρόνια κύλησαν, οι νοοτροπίες άλλαξαν, μαζί με τα capital controls που παραμέρισαν τις κοσμικές συνάξεις. Ετσι η Λέσχη Βόλου από το 2013 είχε σταματήσει τα πατροπαράδοτα ρεβεγιόν και έκοβε τη βασιλόπιττα για τα μέλη της άλλη μέρα, για να τηρηθεί το έθιμο.

Αυτά μέχρι το 2017. Καθώς άλλαξε η δομή της Λέσχης, ο Πρόεδρος και το Δ.Σ. αποφάσισαν να ξαναζωντανέψουν την παράδοση γιορτάζοντας την έλευση του 2018 με το πατροπαράδοτο ρεβεγιόν. Η Λέσχη στολίστηκε εξωτερικά και εσωτερικά, έγινε λαμπερή, πιο μοντέρνα, κρατώντας πάντα την αρχοντιά της και ο Καινούργιος Χρόνος, το 2018, βρήκε την αίθουσα γεμάτη κόσμο, με μουσική, φαγητό και χαρούμενους ανθρώπους που έσπευσαν να τηρήσουν την παράδοση. Ο χορός στήθηκε και το 2018. Ελπίδα όλων των μελών της Λέσχης είναι να περάσει ο καινούργιος χρόνος με υγεία, και να έρθουν καλύτερες μέρες. Εγινε λαχειοφόρος που έφεραν τα μέλη του Δ.Σ., μοιράστηκε η πίτα, με τυχερή να βρει το φλουρί την κ. Λιλή Βασιλείου. Στην πίτα για τα νέα μέλη, τη νεολαία της Λέσχης, τους μελλοντικούς συνεχιστές, η λίρα έπεσε στον νεαρό κ. Λεβέντη.