Του Χρήστου Μαυρομμάτη
Ηταν δραστήριος, πολύ μελετηρός, με μυαλό στις σκέψεις και τις ενέργειές του. Καταγόταν από φτωχή γεωργική οικογένεια. Ηταν πολύ γνωστός στο μαθητικό κόσμο και στο καθηγητικό περιβάλλον, αφού υπηρέτησε στο Γυμνάσιο Μουζακίου, το Γυμνάσιο Φαναρίου και εδώ στο Βόλο, στο Ιδιωτικό Γαλλικό Ινστιτούτο -Γυμνάσιο (Καλογριών), στο 2οΓυμνάσιο και Λύκειο Βόλου και το Εκκλησιαστικό Λύκειο, αλλά και σε άλλα σχολεία, μέχρι να συνταξιοδοτηθεί.
Ηταν αξιέπαινος, θαρραλέος και αποφασιστικός, γιατί είχε μια αναπηρία. Από τα νεανικά του χρόνια αρρώστησε από πολιομυελίτιδα και έμεινε ανάπηρος από το ένα του πόδι και υποχρεώθηκε, σ’ όλη του τη ζωή, να κυκλοφορεί με πατερίτσες.
Αξιοθαύμαστη η θέληση και υπομονή του στα επόμενα χρόνια. Βρήκε τη λύση μόνος του, να ξεσκονίζει στο διάβασμα τα βιβλία, όχι μόνο του σχολείου, αλλά και άλλα βιβλία, που εύρισκε και διάλεγε από στις βιβλιοθήκες. Αυτό τον έκανε να έχει πολλές γνώσεις και μεγάλη κρίση. Στο σχολείο ήταν πρώτος μαθητής, αριστούχος στο Δημοτικό και στο παλιό Γυμνάσιο του Φαναρίου Καρδίτσης και πάντα με το χαμόγελο και την αγάπη του να βοηθάει τους συμμαθητές του στα μαθήματα. Μεγάλη ψυχή, που ενέπνεε και στους φίλους του να συναγωνίζονται σε ενέργεια και μάθηση.
Είχε ατσάλινη θέληση και σκεπτόταν και το μέλλον του από μαθητής ακόμη. Προβληματιζόταν σοβαρά, τι θα κάνει, όταν τελειώσει το γυμνάσιο και θα σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο. Για να πετύχει, δεν υπήρχε περίπτωση αποτυχίας. Κι αν πάρει πτυχίο, πως θα μπορούσε να βγάλει χρήματα για να ζήσει. Τότε στο δημόσιο, τον μόνο εργοδότη των πτυχιούχων, με νόμο δε διορίζονταν οι ανάπηροι. Πρώτος στα κλασικά μαθήματα, χωρίς μέλλον, αναρωτιόταν. Ετσι αποφάσισε να κατεβεί στις τελευταίες τάξεις, Δεύτερη και Τρίτη Λυκείου σήμερα, στο μοναδικό πρακτικό γυμνάσιο της Καρδίτσας, που οι μαθητές προετοιμάζονται καλύτερα στα μαθηματικά, για να γίνει μαθηματικός καθηγητής και να ανοίξει φροντιστήριο, για να ζήσει.
Μέναμε μαζί για ένα εξάμηνο με ένα φίλο μας, σε ένα παράπηγμα ενός δωματίου, με τρία κρεβάτια και ένα τραπέζι στη μέση, όπου τρώγαμε ελαφρά και διαβάζαμε, χωρίς θέρμανση το χειμώνα και για πλύσιμο, βγαίναμε έξω από το δωμάτιο σε μια τουλούμπα (χειροκίνητη βρύση) και τουαλέτα. Φαγητό μεσημέρι-βράδυ τρώγαμε σε μακρινό εστιατόριο περί τα 500 μέτρα από το σπίτι μας.Τα γράφουμε αυτά, για να διαπιστώσετε την ατσάλινη θέληση του Βασίλη, να κυκλοφορεί πάντα με πατερίτσες. Τέλος πάντων, μετάνιωσε και επέστρεψε πάλι στο γυμνάσιο Φαναρίου. Τέλειωσε το γυμνάσιο, έδωσε εξετάσεις, πέρασε στη φιλολογία Αθηνών και έγινε εξαίρετος φιλόλογος καθηγητής και έβγαλε χρήματα για να ζήσει. Διορίστηκε και στο δημόσιο, έκανε θαυμάσια οικογένεια με δύο εξαίρετα παιδιά, φιλολόγους και έζησε με την ηρωίδα γυναίκα του την Κατίνα, μέχρι τα 86του χρόνια, πλήρως ευτυχισμένα, με συγκινήσεις και επιτυχίες.
Ο Βασίλης Μπαλτάς, ήταν πολύ αξιόλογος άνθρωπος, ως χαρακτήρας και ως φίλος. Τον θαυμάζαμε για το κέφι του, που πάντα με το χαμόγελο, μας έλεγε στην παρέα μας, εδώ στο Βόλο, «υπάρχουν και χειρότερα». Αλλά, ήλθε το πλήρωμα του χρόνου και σήμερα με αυτόν τον κορονοϊό, ούτε να τον αποχαιρετήσουμε, δεν μπορούμε. Τον χάσαμε, αλλά θα τον θυμόμαστε πάντοτε, για τα ωραία του αστεία, τα ανέκδοτα και τις υπέροχες διηγήσεις του.
