Μια ιδέα έφερε μια πρόταση, έγινε πρόκληση για τα μέλη του Σοροπτιμιστικού Ομίλου Βόλου «Θέτις» και δημιουργήθηκε ένα λεύκωμα γεμάτο εικόνες, που φέρνουν το χθες στο σήμερα, την ιστορία να δίνει το «παρών» με τις φορεσιές να ντύνουν σύγχρονες γυναίκες, που τιμούν τον αγώνα για ελευθερία τότε και τώρα, πάντα.
Συνέντευξη στη ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
Το λεύκωμα ετοιμάστηκε, κυκλοφόρησε και αυτή την Τετάρτη 16 Νοεμβρίου στις 7 μ.μ. στο κινηματοθέατρο «Αχίλλειον» θα γίνει η παρουσίασή του. Για όσα έγιναν και πραγματοποιήθηκαν με τρόπο ιδιότυπο, λόγω συνθηκών πανδημίας, μιλά σε συνέντευξή της στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ η πρόεδρος Ασημίνα Σέγκλια, που με τη φορεσιά της Πηλιορείτισσας τιμά την καταγωγή της και αναδεικνύει την αγωγή της, αφιερώνοντας τη δική της φωτογράφιση στη μνήμη του πατέρα της… Αλλωστε, όλα μνήμη γίνονται, αρκεί να διαφυλάττεται, όπως και έγινε με τον καλύτερο τρόπο.
- Η έκδοση ενός λευκώματος – αφιερώματος με πολλές πρωτοτυπίες πού οφείλεται;
- Είναι κατ’ εξοχήν «παιδί» του κορονοϊού και της καραντίνας αυτό το λεύκωμα. Η χρονική περίοδος της θητείας μου ως προέδρου συνέπεσε με τον εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Οπως ήταν φυσικό, θέλαμε να συμμετάσχουμε και εμείς σε αυτή την προσπάθεια, η οποία ήταν στο επίκεντρο και της Σοροπτιμιστικής Ενωσης Ελλάδας. Οι διά ζώσης συναντήσεις μας ήταν απαγορευτικές και οι συνεδριάσεις του Ομίλου «Θέτις» γίνονταν μέσω zoom. Συμμετείχαμε ενεργά με όλους τους Σοροπτιμιστικούς Ομίλους της Ελλάδας στην έκδοση ένθετου για τις ηρωίδες του Αγώνα στην Εφημερίδα «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ» με το αφιέρωμά μας για την Ασημώ Ραζή, που κέντησε τη σημαία της Επανάστασης στις Μηλιές Πηλίου, με τον κατακόκκινο σταυρό στη μέση και τέσσερις μικρότερους στα πλάγια και τον ήλιο. Είχαμε δε τη χαρά την απόγονό της Λία Παπαδούλη να την κάνουμε μέλος στον Όμιλό μας. Παράλληλα στη διαδικτυακή ολομέλεια του Ιανουαρίου του 2021 συζητώντας τις επόμενες σχετικές δράσεις μας, το μέλος του Ομίλου μας και φωτογράφος Μαρία Μπρουσοβάνα πρότεινε τη φωτογράφιση των μελών μας με παραδοσιακές φορεσιές για τη δημιουργία ενός αφιερωματικού λευκώματος. Η πρόταση έγινε με ενθουσιασμό αποδεκτή και ξεκίνησε ο αγώνας δρόμου υπό τις ιδιαίτερες συνθήκες που είχαμε μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε, ενώ παράλληλα ετοιμάσαμε και την επόμενη παρέμβασή μας με τη διαδικτυακή μας εκδήλωση, που έγινε τον Μάρτιο του 2021, την οποία συνδέσαμε και με τον εορτασμό για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ο τίτλος της εκδήλωσής μας ήταν «Ο Ηρωισμός είναι και γένους θηλυκού».
- Πώς ξεκίνησε η διαδικασία και πώς εξελίχθηκε;
- Αρχικά απευθυνθήκαμε στην Πόλυ Καρκαλά, επίτιμη πρόεδρο του Ομίλου Ερευνών Πηλίου και στην έφορο ιματιοθήκης Ρούλα Αδάμου, καθώς αρκετά μέλη μας συμμετείχαν παλαιότερα σε χορευτικά του Ομίλου. Με χαρά δέχτηκαν να μας ντύσουν με τις υπέροχες φορεσιές τους και η πρώτη φωτογράφιση έγινε τον Φεβρουάριο του 2021 και η τελευταία τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Φορεσιές μάς διέθεσαν όμως και άλλοι Ομιλοι και ιδιώτες, όπως η Ενωση Ποντίων, η Κρητική Αδελφότητα Βόλου «Το Αρκάδι», η Ενωση Κυπρίων, ο Χορευτικός Ομιλος Ανω Λεχωνίων, ο Χορευτικός Ομιλος Αγριάς – Δράκειας, ο Χορευτικός Ομιλος Αλμυρού, η Ελένη Μιχάλη – Παπαθανασίου, ο Σπύρος Τσιανάκας και η Βασιλική Γιαννιού, τους οποίους ευχαριστούμε θερμά. Αντιλαμβάνεστε ότι σε συνθήκες καραντίνας και απαγόρευσης κυκλοφορίας οι δυσκολίες υλοποίησης του εγχειρήματος και συντονισμού πολλών ανθρώπων ήταν ένας άθλος, με την απειλή του κορονοϊού και των ελέγχων της Αστυνομίας. Επρεπε να μεταβούμε στην Αγριά στις 5.00 μ.μ., να ντυθούμε στον χώρο του Ομίλου με τη βοήθεια της υπεύθυνης, διότι οι φορεσιές αυτές έχουν απανωτές «στρώσεις», να γυρίσουμε στον Βόλο σε συγκεκριμένο στούντιο φωτογράφισης και αφού γίνει η φωτογράφιση να επιστρέψουμε στην Αγριά για να ξεντυθούμε και κατόπιν πάλι πίσω στον Βόλο και όλα αυτά μέχρι τις 9.00 μ.μ., οπότε και σταματούσε η κυκλοφορία. Σκαρφιζόμασταν διάφορες αστείες δικαιολογίες για να στείλουμε το γνωστό μήνυμα της μετακίνησης, ιδίως το Νο 2, δηλαδή. Οτι πάμε στα θερμοκήπια της Αγριάς για να αγοράσουμε λουλούδια ή δυο και τρεις φορές στο σούπερ μάρκετ. Ευτυχώς δεν έτυχε να μας κάνει κάποιος αστυνομικός έλεγχο, διότι θα ήταν δύσκολο να δικαιολογήσουμε πίσω από τις μάσκες, που φορούσαμε, όλα τα φλουριά, τα κεφαλομάντιλα, τα τσαρούχια και τις πόρπες, με τα οποία ήμασταν στολισμένες. Να σημειώσω εδώ ότι ήμασταν πολύ προσεκτικές ως προς την τήρηση του υγειονομικού πρωτοκόλλου.
- Η ανταπόκριση των μελών του Σοροπτιμιστικού Ομίλου «Θέτις» ποια ήταν, πώς αντέδρασαν και πώς ορίστηκαν οι συμμετοχές;
- Οπως σας ανέφερα, παρά τις δύσκολες συνθήκες, υπήρξε προθυμία από τα μέλη μας, ενώ κάποιες φίλες δίστασαν για λόγους υγείας να συμμετάσχουν και έγινε απολύτως σεβαστό. Εκτός από τα μέλη μας, να επισημάνω ότι στόλισαν με την ομορφιά και τη φρεσκάδα τους το λεύκωμά μας και κόρες των μελών μας, ενώ το επαγγελματικό μακιγιάζ της φωτογράφισης επιμελήθηκε αφιλοκερδώς η αγαπημένη μας Μίνα – Μαρία Παντή, κόρη μέλους μας. Κάθε φορά για λόγους υγειονομικής ασφάλειας φωτογραφίζονταν στο στούντιο μόνο δύο άτομα και έπρεπε να βρεθεί ημέρα, που να βολεύει όλες τις εμπλεκόμενες (οι υπεύθυνες για τις φορεσιές, φωτογράφος, μακιγιέζ, στούντιο και οι φωτογραφιζόμενες), οπότε ο συντονισμός μας ήταν σύνθετος και δύσκολος. Πέραν αυτού όμως, οι φίλες, που φωτογραφήθηκαν, έκαναν και την αναζήτηση των ιστορικών στοιχείων και των αντίστοιχων για τη φορεσιά, που έβαλαν. Ηταν μια πολύ καλή συλλογική δουλειά.
- Τελικά, ήταν μια δημιουργική διέξοδος στον κορονοϊό το λεύκωμα;
- Το σίγουρο είναι ότι έφερε χαμόγελο στα χείλη μας και προσμονή για το αποτέλεσμα της φωτογράφισης σε μία δύσκολη περίοδο για όλους. Ηταν μία ξεχωριστή εμπειρία. Νομίζω ότι τη βασανίσαμε λίγο τη Μαρία, ώσπου να πάρουμε τη σωστή θέση. Το αποτέλεσμα όμως τη δικαίωσε και φαντάζομαι την έκανε να ξεχάσει την όποια ταλαιπωρία υπέστη εξαιτίας μας.
- Η φορεσιά, λένε, μας «φορά», δίνει δηλαδή τη σημασία του χρόνου και την αξία της μνήμης. Εσείς πώς νιώσατε, τι νιώσατε και πώς επιλέξατε τη δική σας φορεσιά;
- Αυτή η φωτογράφισή μας αφορά στην εικόνα της γυναίκας στα χρόνια του αγώνα. Ενός αγώνα, που συνέβαλε καθοριστικά, που αφιέρωσε γενναιόδωρα, με υλικά και ψυχικά αποθέματα, που διεξήγαγε εμμέσως πλην σαφώς και η ίδια με την ευψυχία της, την αμετακίνητη πεποίθησή της, την αίσθηση της σημασίας της ελευθερίας. Φυσικά με την αισθητική της. Αισθητική που τόσο ωραία αντικατοπτρίζεται στο ένδυμα, στην παραδοσιακή φορεσιά. Στη δημιουργία της φορεσιάς η γυναίκα είχε παραδοσιακά σημαντικό ρόλο. Ηταν αυτή, που με ελεύθερη τη φαντασία της διαμόρφωνε την αισθητική της ενδυμασίας. Συνεπώς, γυναικεία δημιουργική ταυτότητα, φορεσιά και παράδοση συναντώνται, «συνυφαίνονται» σε έναν ιστορικό «αργαλειό» πολιτιστικών ζυμώσεων και λαϊκής έκφρασης. Και αυτό δεν σταματά σε ολόκληρη την εθνική ιστορία, αλλά ούτε και σε πολεμικές περιόδους. Στο αφιερωματικό λεύκωμα αποτίεται φόρος τιμής στην παραδοσιακή φορεσιά, αναδεικνύεται η γυναικεία ταυτότητα, μέσα από την ενδυματολογική περιβολή της, στη συγκλονιστική φάση της Ελληνικής Επανάστασης ως σαφές και καίριο χαρακτηριστικό της πολιτισμικής ταυτότητας. Οι παραδοσιακές, εδώ γυναικείες, φορεσιές είναι ένα πολύτιμο πολιτιστικό εργαλείο κατανόησης του παρελθόντος και των αφομοιωμένων από το παρόν στοιχείων του. Τίποτε δεν χάνεται, ακόμη κι αν εκλείπει στον κόσμο του ορατού. Καθώς είμαι Πηλιορείτισσα με την καταγωγή από το Κατηχώρι και την Αγριά, η επιλογή της φορεσιάς του Πηλίου με γέμισε με πολλαπλά όμορφα συναισθήματα. Το κυριότερο όμως είναι το συναίσθημα της περηφάνιας, ένιωσα αυτή τη σημασία του χρόνου και την αξία της μνήμης. Και εδώ να καταθέσω πως παρ’ όλο που οι σπουδές μου αφορούν στον Ελληνικό Πολιτισμό και είχα διδαχθεί μαθήματα για την παράδοσή μας και τη φορεσιά, δεν έτυχε να ασχοληθώ περισσότερο μέσω κάποιου συλλόγου, και έχουμε τόσους αξιόλογους συλλόγους στην πόλη μας, κάτι που θέλω πολύ πλέον να κάνω με την πρώτη ευκαιρία.
- Θεωρείτε ότι οι γυναίκες τότε ήταν πιο στιβαρές με τις φορεσιές τους ή εμείς σήμερα με την ελευθερία και την άνεση υλικών και ύφους είμαστε καλύτερα;
- Μεγάλωσα μέσα στα υφάσματα και τα ενδύματα του Εμπορικού Καταστήματος «ΕΛΕΓΚΑΝΤ» του πατέρα μου, Γεωργίου Σέγκλια, στην οδό Ερμού. Πάντα μου έλεγε πόση σημασία για την κομψότητα έχει η λεπτομέρεια στο ένδυμα. Πρέπει να το φοράμε και να μη μας φορά. Η λεπτομέρεια είναι που μιλά για την προσωπικότητά μας. Οι γυναίκες του τότε με τις πράξεις τους για την ελευθερία της πατρίδας μας είναι βέβαιο ότι δεν έδειχναν απλώς στιβαρές… Ηταν πραγματικά ελεύθερες, έστω και εάν δεν ήταν ενδυματολογικά άνετες. Είμαστε σε άλλη εποχή, δεν είμαι όμως βέβαιη ότι η άνεση των υλικών και το ύφος των δικών μας ρούχων μάς καθιστούν πιο ελεύθερες. Αλλωστε, η ελευθερία για να κατακτηθεί χρειάζεται ιδανικά και όνειρα. Τα έχουμε σήμερα ή τα έχουμε χάσει εγκλωβισμένες στην εικόνα και στον σύγχρονο τρόπο ζωής μας;
- Ως πρόεδρος του Σοροπτιμιστικού Ομίλου «Θέτις» πώς αισθάνεστε με την έκδοση του λευκώματος, ποιο τελικά είναι το μήνυμα και ποιος ο στόχος;
- Χαίρομαι, που επί της προεδρίας μου και παρά τις δύσκολες συνθήκες που υπήρξαν, καταφέραμε να υλοποιήσουμε αυτή και πολλές ακόμη δράσεις, που η σοροπτιμιστική ιδέα μάς υπαγορεύει. Με το λεύκωμα αυτό, αν κάτι θέλαμε να συνεισφέρουμε, είναι η συνειδητοποίηση του εξαιρετικά σημαντικού ρόλου της Ελληνίδας γυναίκας εκείνης της εποχής, που με άκαμπτο φρόνημα, με τη φυσική της ή όχι παρουσία στα πεδία των μαχών, υποστήριξε ηθικά και πνευματικά τον Αγώνα. Την εικόνα αυτής της Ελληνίδας θελήσαμε να αποτυπώσουμε και να ανασυνθέσουμε, έτσι όπως ήταν εκείνη την εποχή. Οι γυναίκες τού σήμερα συναντούν τις αγωνίστριες τού χθες. Αυτός ήταν ο στόχος και ελπίζουμε ότι επετεύχθη. Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη του Ομίλου, γιατί αφιέρωσαν πολύ από τον προσωπικό τους χρόνο και την οικογένειά τους για αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτερα όμως ευχαριστώ το μέλος μας και φωτογράφο Μαρία Μπρουσοβάνα, που η δική της έμπνευση, το δικό της κλικ και η καλλιτεχνική ματιά της έφεραν αυτό το υπέροχο για εμάς αποτέλεσμα. Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη και αν μου επιτρέπετε, κλείνοντας θα ήθελα τη φωτογράφισή μου να την αφιερώσω στον μπαμπά μου, που τον έχασα τον περασμένο Φλεβάρη και δεν πρόλαβε να δει το εκτυπωμένο λεύκωμα.
